Γράφει ο Αναστάσης Καραμουσαδάκης
Χρόνια τώρα άκουγα φίλους, γνωστούς και συναδέρφους να μιλάνε για το πόσο μοναδικό είναι να παρακολουθείς από κοντά έναν αγώνα ΝΒΑ. Ακόμα και από την τηλεόραση καταλάβαινα ότι θα είναι μοναδικά, όμως πάντα ένιωθα πως στα λεγόμενα τους υπήρχε μία δόση υπερβολής. Τελικά όχι! Ήταν και επιεικείς. Το ΝΒΑ είναι η απόλυτη μπασκετική εμπειρία! Κι όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, ούτε στις εξέδρες αυτού. Στο σέρβις, στους δρόμους, στη συμπεριφορά. ΣΕ ΟΛΑ!
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ως ένας τεράστιος οργανισμός που σέβεται τον εαυτό του και όσους ασχολούνται με αυτόν, το ΝΒΑ φροντίζει διατηρώντας σοβαρές δικλείδες ασφαλείας, να είναι προσιτό στους δημοσιογράφους γι’ αυτό κι έχει ανθρώπους που 24 ώρες το 24ώρο ανταποκρίνονται σε αιτήματα από όλο τον κόσμο. Στη δική μου περίπτωση, η υπεύθυνη επικοινωνίας για την Ευρώπη, η Natalia Vazquez Ramirez, ανέλαβε μία δύσκολη κατάσταση, καθώς μόλις 3 ημέρες πριν τον τρίτο τελικό ζήτησα να λάβω διαπίστευση για τον αγώνα. Εκεί που άλλοι θα έλεγαν χωρίς δεύτερη σκέψη όχι, καθώς η ζήτηση ήταν μεγάλη, ο οργανισμός του ΝΒΑ δεν λειτουργεί έτσι. Θέλει δημοσιογράφους να προβάλουν το προϊόν, θέλει να κάνει ευκολότερη τη ζωή των συνεργατών του και ακόμα και κόντρα στο χρόνο δίνει προτεραιότητα στην προβολή του αθλήματος!
Έχοντας, πλέον, τη διαπίστευση ανά χείρας ήρθε η στιγμή για να μεταφερθώ σε έναν άλλον πλανήτη. Στον πορτοκαλί! Το Τέξας είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση πολιτεία των ΗΠΑ και το Ντάλας Φορτ Γουόρθ η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή, άρα δεν προκαλεί εντύπωση ότι όσο πλησίαζες προς το American Airlines Center τόσο πιο έντονη ήταν η κίνηση στους δρόμους. Όλη η πόλη μίλαγε και ζούσε γι’ αυτό το παιχνίδι. Οι Μάβερικς είναι το καμάρι τους και έπειτα από το μακρινό 2011 είναι μία… ανάσα από τους τελικούς του ΝΒΑ. Το μόνο που στέκεται ως εμπόδιο είναι η μαχητική Μινεσότα Τίμπεργουλβς. Στην περίμετρο του American Airlines Center όλα ήταν μπλε, άσπρα και κάπου κάπου έβλεπες και πράσινο, καθώς μπορεί τα επίσημα χρώματα της ομάδας να είναι άλλα, όμως και η πράσινη εμφάνιση που φορούσαν στα εκτός έδρας έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές του κόσμου. Μπαίνοντας στο γήπεδο για κάθε μπασκετικό φίλαθλο όλα μοιάζουν σαν… λούνα παρκ για παιδιά. Το marketing σε άλλο επίπεδο. Μπουτίκ, φαγητό, ποτό, αφίσες, εκατοντάδες υπάλληλοι παντού για να εξυπηρετήσουν με ευγένεια και προθυμία κι όλα αυτά στην υπηρεσία του φιλάθλου που πρέπει να βιώσει μία μοναδική εμπειρία ζωής.
Μία εμπειρία που θα τον κάνει να μην διστάσει να πληρώσει ένα σεβαστό ποσό με στόχο να πάρει ένα μαγικό εισιτήριο της αγαπημένης του ομάδας. Η είσοδος στο χώρο της αρένας απλά… καθηλωτική. Σε κάθε αριθμημένη θέση υπήρχε μία μπλούζα στα χρώματα της ομάδας που έγραφε One for «dALLas» και μία αφίσα με τον Magic Luca να προτρέπει τους φιλάθλους να κάνουν φασαρία.
`Κι αυτοί δεν τον απογοήτευαν. Έκαναν εκκωφαντική φασαρία. Ντεσιμπέλ που τα ένοιωθες μέχρι την καρδιά. Ένα γήπεδο 20 χιλιάδων θέσεων στο πόδι έτοιμο να στηρίξει με όλη του την ενέργεια τους παίκτες του Κιντ. Φυσικά μέσα στον χώρο του γηπέδου δεσπόζει το τέράστιο video board που αιωρείται πάνω από τον αγωνιστικό χώρο. Με διάσταση 13,41 μέτρα μήκος, 9,45 μέτρα πλάτος και 7,92 μέτρα ύψος είναι πραγματικά εξωπραγματικό να βλέπεις σε επανάληψη μία από τις επιβλητικές τάπες του Γκάφορντ ή ένα από τα Fadeaway του Λούκα Ντόνσιτς, ή φυσικά ένα από τα παλικαρίσια καλάθια του Uncle Drew. Φώτα, ήχος και ένα μπασκετικό υπερθέαμα από μερικούς από τους σπουδαιότερους αθλητές του κόσμου συνδυάζονται για να δώσουν την μεγαλύτερη δυνατή εμπειρία σε όποιον βρίσκεται εκεί. Σε αυτό το σημείο αξίζει μία ειδικής αναφοράς το μικρόφωνο που υπάρχει στα στεφάνια των δύο μπασκετών. Το άκουσμα του «χλατς» στο άγγιχτο τρίποντο του Ντόνσιτς ή το άκουσμα της στεφάνης έπειτα από κάρφωμα του Άντονι Έντουαρντς είναι… πραγματικά μία μπασκετική ονείρωξη.
Σίγουρα μετά από ένα παιχνίδι ΝΒΑ αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις το μπάσκετ αλλά γενικότερα ο τρόπος που βιώνεις μία πραγματική αθλητική εμπειρία τόσο ως θεατής όσο και ως δημοσιογράφος.
