Τώρα που η φάση του top-16 της Euroleague έχει φτάσει στο τέλος του πρώτου γύρου, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια αποτίμηση της πορείας των ελληνικών ομάδων, αλλά και των άλλων φαβορί της διοργάνωσης…
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Ξεκινάμε με την ομάδα του Πειραιά, η οποία αυτή την στιγμή είναι κύριος του εαυτού της σχετικά με το πλεονέκτημα της έδρας στα play off. Αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό ενδεχομένως στη Μόσχα να παίξει για την πρωτιά του ομίλου, αλλά όπως και να ΄χει με το απόλυτο στην έδρα του συν μία νίκη σε Μιλάνο ή Βιτόρια, η δεύτερη θέση είναι εξασφαλισμένη. Πρόβλημα θα δημιουργηθεί μόνο στην περίπτωση εντός έδρας ήττας, ειδικά από κάποια τούρκικη ομάδα, γιατί τότε η κατάταξη ίσως να κριθεί στις ισοβαθμίες.
Αγωνιστικά ο Ολυμπιακός αυτή την περίοδο είναι ενδεχομένως η πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ευρώπη, από την στιγμή που νίκησε και την αήττητη ΤΣΣΚΑ. Και αυτό είναι κάτι που οφείλεται σε συγκεκριμένους παράγοντες.
Καταρχάς ότι πλέον έχει ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ. Ο Σφαιρόπουλος ως τώρα αποδεικνύει ότι η γενιά αυτή των Ελλήνων προπονητών θεωρείται δίκαια ως εξαιρετικά ελπιδοφόρα για το ελληνικό μπάσκετ. Από την στιγμή που ανέλαβε, η ομάδα δείχνει πιο προσηλωμένη στο αποτέλεσμα, οι ρόλοι είναι πιο ξεκάθαροι στους παίκτες αλλά κυρίως κανείς στην ομάδα δεν ασχολείται με την διαιτησία, όπως γινόταν επί Μπαρτζώκα, με τον εκνευρισμό να μεταδίδεται αυτόματα και στους παίκτες. Από τακτικής σκοπιάς, η άμυνα στα pick n roll έχει αλλάξει σε πολύ δυναμικό hedge out, το οποίο σε συνδυασμό με την καλή αλληλοκάλυψη από την weak side, δυσκολεύει αφάνταστα τις αντίπαλες ομάδες που δεν έχουν εναλλακτικό πλάνο επίθεσης.
Η αγωνιστική άνοδος του Χάντερ. Ο Αμερικάνος σέντερ έχει ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοση του, έχει πάρει φανέλα βασικού, στην επίθεση συνδυάζεται πολύ καλά στα pic που στήνει με τον Σπανούλη, ενώ στην άμυνα συμβάλει ουσιαστικά στην αμυντική τακτική του Σφαιρόπουλου που αναφέρθηκε παραπάνω.
Το καθαρό μυαλό του Σπανούλη. Ο ηγέτης του Ολυμπιακού φέτος δείχνει πιο ώριμος από ποτέ , ειδικά από τότε που έγινε η αλλαγή προπονητή στον πάγκο. Συγκεκριμένα παιχνίδια τα καθάρισε μόνος του, ενώ είχε κάτσει πολλά λεπτά εκτός αγώνα, δείχνει να έχει αποδεχτεί ότι δεν πρέπει να τραβάει τις επιθέσεις από τα μαλλιά, ενώ προσπαθεί και στο αμυντικό κομμάτι.
Και οι άλλοι όμως, Πρίντεζης, Σλούκας , Λοτζέσκι και λοιποί, διανύουν μία πολύ καλή χρονιά (όταν δεν απουσιάζουν λόγω τραυματισμών) , σε κάθε αγώνα όλο και κάποιος αναλαμβάνει τον ρόλο συμπρωταγωνιστή δίπλα στον αρχηγό της ομάδας. Ειδικά ο Σλούκας, φέτος είναι εμφανώς βελτιωμένος σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού του. Ντάρντεν και Λαφαγιετ, χωρίς να βγάζουν μάτια, έχουν κουμπώσει σωστά στο σύνολο και αποτελούν πολύτιμα εργαλεία στο γεμάτο ρόστερ του Ολυμπιακού.
Αν η σημερινή εικόνα δεν είναι ένα πρόωρο φορμάρισμα της ομάδας και σταθεροποιηθεί σε αυτά τα επίπεδα απόδοσης, ο Ολυμπιακός θα παίξει στα play off με την ταμπέλα του φαβορί να τον ακολουθεί και η πρόκριση στο F4 θα επιτευχθεί.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
Με αρχικό στόχο φέτος την πρόκριση στο top-16, ποιος θα δεν θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από το πράσινο στρατόπεδο μετά το τέλος του πρώτου γύρου της συγκεκριμένης φάσης βλέποντας την βαθμολογία του ομίλου; Ο Παναθηναϊκός ισοβαθμεί στην δεύτερη θέση με τη Μακάμπι, πάνω από τη Μπαρτσελόνα και μόλις ένα βαθμό κάτω από την πρώτη Ρεάλ.
Με παρακαταθήκη την εκτός έδρας νίκη στο Βερολίνο, ο Παναθηναϊκός θεωρητικά έχει σίγουρη την πρόκριση στα play off και θα παλέψει για το καλύτερο πλασάρισμα στην τελική κατάταξη, που θα καθορίσει κυρίως αν θα έχει και το πλεονέκτημα έδρας, αλλά και σε δεύτερο επίπεδο ίσως και τον αντίπαλο του, αν η κατάσταση στον απέναντι όμιλο έχει ξεκαθαρίσει πριν την τελευταία αγωνιστική.
Αγωνιστικά, ο Σλότερ έχει αποδειχθεί λίρα εκατό για τους πρωταθλητές Ελλάδας, με τον Αμερικάνο να είναι από τους πρωταγωνιστές στην επίθεση σχεδόν σε κάθε αγώνα. Αυτή η έλλειψη σταθερότητας είναι το μειονέκτημα του, όταν όμως είναι στην ημέρα του αποτελεί σημείο αναφοράς.
Από κοντά σε απόδοση και προσφορά είναι ο Γκιστ, ο οποίος φέτος κάνει μάλλον την καλύτερη του χρονιά. Είναι παντού μέσα στο γήπεδο, σε άμυνα και επίθεση, ενώ με την ενέργεια που βγάζει (ειδικά στο 4ο δεκάλεπτο) πολλές φορές αλλάζει καταλυτικά τον ρυθμό του αγώνα.
Αναφορά πρέπει να γίνει και στον Γιάνκοβιτς, ο οποίος αθόρυβα αλλά ουσιαστικά αποτελεί πλέον τον βασικό παίκτη στην θέση του small forward, βοηθώντας σε όλους τους τομείς της στατιστικής. Σίγουρα έχει να βελτιώσει πολλά πράγματα στο παιχνίδι του, όμως η μετάβαση του από το μεταίχμιο πέρυσι μεταξύ πάγκου και εξέδρας στην βασική πεντάδα με μεγάλο χρόνο συμμετοχής , έχει οπωσδήποτε θετικό πρόσημο.
Ο Διαμαντίδης είναι ο γνωστός αρχηγός με σταθερά ηγετικό ρόλο, απαραίτητος για τη ομάδα στα δύσκολα σημεία των αγώνων, χωρίς πάντως να βγάζει μάτια, όπως στο παρελθόν.
Οι υπόλοιποι παίκτες με διακυμάνσεις στην απόδοση τους, Μπατίστα, Φώτσης, Μαυροκεφαλίδης, Νέλσον, Μπλουμς κτλ, έχουν κάνει παιχνίδια που δεν ακούμπησαν και άλλα στα οποία κάποιος από όλους ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της νίκης.
Γενικά, η προσθήκη του Λαουάλ, αναμένεται με μεγάλη προσμονή, καθώς αν κολλήσει στην ομάδα, τότε θα μιλάμε για διαφορετικά αγωνιστικά δεδομένα και προσδοκίες. Υποθετικά αν ο Παναθηναϊκός είχε ένα ακόμα παίκτη στην θέση «3» (αν είχε μείνει ο Μασιούλις πχ), τότε ο στόχος θα ήταν το Final Four…
Τέλος, μια αναφορά πρέπει να γίνει και στον Ιβανοβιτς, ο οποίος έχει δημιουργήσει κάποια ερωτηματικά σε συγκεκριμένα σημεία αγώνων με τον τρόπο που διαχειρίζεται το υλικό του. Για παράδειγμα στο Βερολίνο που στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ξέχασε τον Διαμαντίδη στον πάγκο, ενώ οι Γερμανοί πίεζαν σε όλο το γήπεδο για να γυρίσουν το σκορ, αλλά και στον τελευταίο αγώνα στο ΟΑΚΑ με τον Ερυθρό Αστέρα, όπου ξεκάθαρα κατέστρεψε τον ρυθμό της ομάδας μετά το πρώτο δεκάλεπτο με τις αλλαγές που έκανε με αποτέλεσμα να μετατρέψει σε ντέρμπι έναν αγώνα που θα έπρεπε να αποκτήσει τυπικό χαρακτήρα αν υπήρχε η σωστή ψυχολογική κυρίως διαχείριση από τον προπονητή της ομάδας.
Συνολικά ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο είχε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, καθώς οι δύο ήττες του στην Ισπανία ήταν σαφώς εντός προγράμματος. Πολλά θα κριθούν στην επόμενη αγωνιστική στο Τελ Αβίβ, όπου μία νίκη θα τον χρίσει φαβορί πλέον για το πλεονέκτημα έδρας, ενώ η ήττα (ανάλογα με το αν θα κρατήσει την διαφορά από τη Μακάμπι) θα δημιουργήσει νέες ισορροπίες. Πάντως αν κρατήσει αήττητη την έδρα του με δεδομένο ότι έχει να αντιμετωπίσει στο ΟΑΚΑ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, τότε θα δούμε έναν όμιλο που οι 4 ιστορικές ομάδες θα «σκοτωθούν» μεταξύ τους για τις τελικές θέσεις. Ευνοϊκό είναι και το πρόγραμμα για τον Παναθηναϊκού, αφού θα αντιμετωπίσει εκτός έδρας τις Ζαλγκίρις, Γαλατά και Ερυθρό Αστέρα ουσιαστικά αδιάφορες βαθμολογικά, κάτι που του δίνει το δικαίωμα να ελπίζει σε έξτρα βαθμούς χρυσάφι.
ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…
Στον όμιλο του Ολυμπιακού, η ΤΣΣΚΑ δείχνει το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης, τουλάχιστον μέχρι την ήττα της στο ΣΕΦ. Ο Τεόντοσιτς κάνει σπουδαία χρονιά, ο Ιτούδης επίσης δείχνει να αντέχει το κουμάντο του μεγάλου καραβιού που έχει αναλάβει, ενώ το ρόστερ όπως πάντα είναι υπερπλήρες. Αν δεν γίνουν μεγάλες εκπλήξεις, οι Ρώσοι θα είναι και φέτος στο F-4.
Οι τούρκικες ομάδες Φενέρ και Αναντολού με τους κουμπάρους προπονητές, προσπαθούν και φέτος να ανέβουν επίπεδο και να αποδείξουν στην πράξη ότι ήρθε ο καιρός που θα φτάσουν σε F-4 και θα πρωταγωνιστήσουν. Ακόμα δεν έχουν πείσει, όμως κανείς δεν ξέρει αν τελικά ήρθε ο καιρός τους να ανέβουν στο πρώτο επίπεδο της διοργάνωσης. Πολύ δύσκολα πάντως θα καταφέρουν να πάρουν το πλεονέκτημα έδρας για τα play off, ή να αποκλείσουν κάποια ομάδα από τον άλλο όμιλο με μειονέκτημα έδρας.
Από τις υπόλοιπες, η Λαμποράλ κάνει μια ουδέτερη χρονιά όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, η Νίζνι για παρθενική χρονιά έχει καλά αποτελέσματα με τον Παρακχούσκι να κλέβει την παράσταση στο «5», η Μάλαγα προφανώς έχει ρίξει την βαρύτητα της στο ισπανικό πρωτάθλημα, ενώ η Αρμάνι απογοητεύει μετά την περυσινή πορεία που σταμάτησε ελάχιστα πριν το F-4.
Στην αντίπερα όχθη, η Ρεάλ και φέτος οδηγεί την κούρσα, μετά από τις συνεχόμενες αποτυχίες της όμως στα F-4, δείχνει σα μία φούσκα που ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σκάσει. Προφανώς κάτι λείπει από αυτή την ομάδα και αυτό το κάτι πρέπει να λέγεται καλός προπονητής… Δεν παύει να αποτελεί ένα από τα φαβορί και φέτος, όμως δε νομίζω ότι κάποιος θα πόνταρε τα λεφτά του στην ισπανική ομάδα.
Η Μακάμπι αρέσκεται στο run and gun παιχνίδι, το οποίο πολλές φορές φτάνεις να το χαρακτηρίσεις και άναρχο. Με πολύ ικανές μονάδες που μπορούν να καθαρίσουν οποιονδήποτε αντίπαλο, αλλά με εμφανές πρόβλημα στην θέση του προπονητή. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που στα time out δεν ξέρεις ποιος θα μιλήσει και τι θα πει. Με την καυτή έδρα και την πολύ βαριά φανέλα, όποιος τους υποτιμήσει (βλ. ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ πέρυσι στο Μιλάνο) θα έχει πρόβλημα.
Η Μπαρτσελόνα και αυτή δείχνει ίσως μισό επίπεδο παρακάτω σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, οι οποίες έτσι κι αλλιώς τελείωναν άδοξα με τους αποκλεισμούς στους ημιτελικούς των F-4. Από το 2010 που κατέκτησαν τον τελευταίο τους τίτλο και μετά οι Καταλανοί ξεκινάνε ως φαβορί αλλά στην πορεία πάντα βρίσκουν τον δάσκαλο τους. Και φέτος με τον Ναβάρο παρόν-απών και ένα χρόνο μεγαλύτερο, ίσως να μην καταφέρουν κάτι ουσιαστικό, αν και κανείς δεν θέλει έναν τέτοιο αντίπαλο στο δρόμο του.
Άλμπα, Γαλατά, Ζαλγκίρις και Ερυθρός Αστέρας, ανήκουν αδιαμφισβήτητα στο τελευταίο γκρουπ δυναμικότητας μεταξύ των 16 ομάδων της φάσης, με μέτρια ρόστερ και μικρό «όνομα». Στα αξιοσημείωτα τα γεμάτα γήπεδα και η αγάπη του κοινού για το μπάσκετ στο Κάνουνας και το Βελιγράδι.
Χάρης Τσαμπούρης, προπονητής καλαθοσφαίρισης
BSc in Physical Education and Sports Science, specialization in Basketball Coaching