Αγωνιζόμενος φρόντιζε ν’ αφήνει τη σφραγίδα του στα παρκέ και στις ομάδες που «υπηρετούσε». Και μπορεί τώρα ο Μίλος Παβλίσεβιτς να έχει αποχωρήσει από τα παρκέ, όμως το μπάσκετ παραμένει το μεράκι του. Δεν κρύβει ότι το μπάσκετ συνεχίζει ν’ αποτελεί για εκείνον μία από τις μεγάλες αγάπες τους και συνεχίζει να παραμένει μέλος της «οικογένειας» του μπάσκετ, όντας προπονητικό στέλεχος της Ακαδημίας Αθλητών του Δημήτρη Γκόφα. Αλλά εκείνο που δεν μπορεί να… χωνέψει είναι ν’ ακούει για «restart» στο μπάσκετ, αλλά όλα όσα γίνονται (ή πιο σωστά δεν γίνονται) να φανερώνουν πως είναι απλά λόγια του… αέρα. «Κανένα restart δεν έρχεται άμεσα μόνο του. Πρέπει να το κάνεις να συμβεί. Μέχρι τότε περιμένουμε στο Error 404 basketball not found», γράφει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων ο Μίλος Παβλίσεβιτς στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook και δεν έχει άδικο.
Ένα μακροσκελές κείμενο, που μέσα του «κρύβει» πολλές αλήθειες. Οι οποίες ίσως να μην αρέσουν σε κάποιους, αλλά δεν πειράζει, προσθέτουμε εμείς.
Διαβάστε όλο το κείμενο του Μίλος Παβλίσεβιτς που ανήρτησε στον λογαριασμό του στο facebook.
«Όταν ξεκινήσει ο κατήφορος, δεν σταματάει έτσι απλά όπως φαίνεται από τις εξελίξεις στο πτώμα της άλλοτε κραταιάς «Α1». Πόσοι ξέρουν πια πως ονομάζεται αλλά και πόσους ενδιαφέρει; Λέγεται πως η κρίση που έρχεται, θα είναι ένα παραδεισένιο restart, θα κάνουν υπομονή 2-3 χρόνια και μετά εφόσον όλοι θα έχουν ρίξει το βάρος τους στην παραγωγική διαδικασία, θα γεμίσουμε ταλέντα από τα φυτώρια, αγγελάκια με άρπες θα πετάνε στα γήπεδα, θα έρθουν ξανά οι επενδυτές και κάτι τέτοια πλάσματα, βία δεν θα υπάρχει. Ο κόσμος των κυριών που σε σταματάνε στον δρόμο και μοιράζουν φυλλάδια για τον νέο κόσμο που έρχεται, το λιοντάρι αγκαλιά με το πρόβατο και τέτοια.
Αυτή η θεωρία έχει πολλά κενά.
Πρώτον: το restart έπρεπε να είχε γίνει πριν 10 χρόνια με την αρχή της τότε κρίσης. Και τότε αποχωρούσαν μαζικά όλοι, πέφτανε τα μπάτζετ και αν τότε δεν στράφηκε κανείς στην παραγωγική διαδικασία, γιατί να γίνει τώρα που απλά δεν έχει μείνει κανείς. Τώρα είναι πολύ πιο απότομο αυτό που θα γίνει. Το κυριότερο, το restart είναι κουμπάκι μόνο στον υπολογιστή και όχι στον αληθινό κόσμο. Ποιός και με τι χαρακτηριστικά θα το κάνει στο μπάσκετ; Πως θα το κάνει να είναι καθολικό όταν σε διάφορες ομοσπονδίες υπάρχουν υπεύθυνοι κολλητοί του Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα; Ποιός ξέρει να το κάνει τώρα που τόσο καιρό δεν το έκανε; Αν ήξερε γιατί δεν το έκανε, υπήρχαν τίποτα φανταστικά αποτελέσματα που κρύβανε τα προβλήματα κάτω από το χαλί; Ποιό είναι το λογισμικό που θα λειτουργεί μετά το restart, γιατί εδώ και χρόνια είναι μπλέ οθόνη.
Ποιό ακριβώς είναι το στυλ που θέλει μια χώρα να έχει στο άθλημα; Βλέπουμε όλες τις ανεπτυγμένες αθλητικά χώρες να έχουν συγκεκριμένα στυλ παιχνιδιού και οι νέοι που συνέχεια βγαίνουν έχουν συγκεκριμένα πάντα χαρακτηριστικά. Εδώ τι είναι το χαρακτηριστικό; Που δίνεται έμφαση, ποιό το συγκεκριμένο αναγνωρίσιμο στυλ; Άκουγα πάντα άμυνα, μπλα μπλα, τσαγανό, ψυχή και άλλες αόριστες έννοιες αλλά τίποτα που να δουλεύεται συγκεκριμένα, να ακολουθείται από όλους, με αποτέλεσμα να έχεις έφηβους που σουτάρουν από το στομάχι, αριστερό μόνο οι αριστερόχειρες, 15 συστήματα αλλά 1vs1 πλημμύρα. Μαθαίνουν στα παιδιά τη λεζάντα και όχι το τι πραγματικά είναι η ουσία.
Μια απλή λύση θα ήταν εθνικό σύστημα ελέγχου ηλικιακά με σωματομετρήσεις, καταγραφή προόδου, συγκεκριμένη προπόνηση και επιλογή. Τα εντελώς απλά, εφαρμόσιμα. Όμως αυστηρά και από όλους και προσαρμοσμένο στα χαρακτηριστικά του αθλήματος. Η νοοτροπία πάλι σε αυτό δεν βοηθάει γιατί όταν πήγε να γίνει σε άλλη ομοσπονδία άλλου αθλήματος, μπήκε η κουτοπονηριά, η πελατειακή σχέση και εγκαταλείφθηκε γιατί, να μωρέ πέρασε το φαγοπ… εννοώ η αθλητική γιορτή των Ολυμπιακών του 2004.
Το να κάνεις προπόνηση από το youtube που την κάνει ο LeBron και εσύ να έχεις παίχτες με τα αθλητικά χαρακτηριστικά του μάγειρά του, δεν βοηθάει σε τίποτα.
Δεύτερον: το παραμύθι της βιτρίνας. Ακόμα και να δεχτούμε ότι αυτή η Basket Something πως λέγεται πια, είναι η βιτρίνα του αθλήματος στη χώρα, τι μας παρουσιάζει; Αγώνες ομάδων επαρχίας που στα 25 λεπτά βλέπεις 10 ξένους στο παρκέ. Ξένους που πριν χρόνια πάλι θα είχαν συμβόλαιο αλλά σε κάποιο πόστο σε γραφείο ομάδας γιατί ίσως τελείωσαν κάποιο καλό κολλέγιο στη Διοίκηση επιχειρήσεων. Μπάλα δεν θα τους έδινα προσωπικά, μη σπάσουν τίποτα στο γραφείο, κανένα τζάμι, κάποιο κύπελλο, δεν είναι να ρισκάρεις. Πως αυτό θα φέρει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον στο “προϊόν”; 500 άτομα σε γήπεδα χωρητικότητας 1500 στην καλύτερη, τηλεοπτικά ποιός να σου δώσει και γιατί όταν απέναντι παίζει το «Ρετιρέ» για 34η χρονιά;
Το προφίλ των προέδρων-επενδυτών που ασχολήθηκαν τα τελευταία χρόνια είναι συγκεκριμένο: άνθρωποι <50 χρονών που μεγάλωσαν βλέποντας το τότε μπάσκετ, πέτυχαν μια οικονομική ευρωστία και είπαν από προσωπική τρέλα να προσπαθήσουν. Γιατί επενδυτική κίνηση δεν τη λες. Και τώρα αυτό το προφίλ τελείωσε. Στα επόμενα χρόνια ποιός θα συμπληρώσει αυτό το προφίλ βλέποντας αυτό το χάλι;
Τρίτον: πες στο πάνω πάτωμα είναι τεχνοκράτες, επιχειρηματίες, κλπ, το μπάσκετ είναι στις μικρές κατηγορίες, αυτές είναι οι αιμοδότες.
Τέλεια.
Αυτή τη στιγμή η Β και Γ εθνική έχουν ίσως πάνω από 120 ομάδες σε δεν ξέρω και εγώ σε πόσους ομίλους με δεν ξέρω και εγώ πόσα έξοδα σε ταξίδια κλπ.Θα πεις ίσως δεν ειναι τόσο κακό, να υπάρχουν ομάδες να παίζουν τα παιδιά. 2 κακά: όλο αυτό έγινε μέσα σε μια νύχτα και ομάδες που χθές ήταν 4ες στα τοπικά, μαζεύονταν με Ι.Χ. να πάνε να παίζουν στο διπλανό χωριό, τώρα θα χρειαστεί να πηγαίνουν ταξίδια σε νησιά με ξενοδοχεία(ίσως). Το αγωνιστικό επίπεδο πως θα είναι όταν θα έχεις τόσους παίκτες ξαφνικά και πως θα τους πληρώνεις; Άσε, ξέρω, «παιχταρά μου, έλα μια χρονιά, είναι η ευκαιρία σου να παίξεις εθνική κατηγορία, να φανείς, καταλαβαίνεις τα πράγματα είναι δύσκολα δεν μπορούμε να σου δώσουμε χρήματα, αλλά θα κάνεις μια καλή χρονιά και θα τα πάρεις από αλλού, νέος είσαι». Άρα όλο αυτό θα οδηγήσει σε υποβάθμιση. Λέτε για τους 40ρηδες που παίζουν, λες και υπάρχει κάτι να τους σταματάει. Ξεκούραστοι είναι γιατί εκεί που παίζανε 15 χρόνια πριν, αυτό το σημερινό είναι βόλτα στο Σταύρος Νιάρχος Κυριακή μεσημέρι. Είμαι τρίτο χρόνο συνταξιούχος και με παίρνουν τηλ. ακόμα να παίξω σε ομάδες. Το γελοίο είναι που θα ήμουν από τους καλύτερους.
Αυτά δεν είναι νέα, αλλά τώρα μπήκαν στον μεγεθυντικό φακό.
Γι’ αυτό κανένα restart δεν έρχεται άμεσα μόνο του. Πρέπει να το κάνεις να συμβεί. Μέχρι τότε περιμένουμε στο Error 404 basketball not found».