«Εφυγαν και έφυγα». Απλά και ξεκάθαρα ο Μάικ Μπατίστ εξήγησε τον λόγο για τον οποίο αποφάσισε να αποχαιρετήσει τον Παναθηναϊκό, αφήνοντας πλέον μόνους τους τους Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή να υπενθυμίζουν την ομάδα – θρύλο των τελευταίων ετών. Ηταν πραγματικά μια δύσκολη απόφαση για τον μπουλντόζα, που δεν μασούσε ποτέ τα λόγια του και δεν το έκανε ούτε τώρα λέγοντας στην αποχαιρετιστήρια δήλωσή του ότι «κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι έφυγα λόγω χρημάτων, όμως αν γνωρίζουν την ιστορία μου τότε θα πρέπει να ντρέπονται».
Οντως τα πράγματα είναι όπως τα αναφέρει ο Μάικ. Και το 2007 και το 2010, όντας ο κορυφαίος σέντερ της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία, αγνόησε (πολύ) καλύτερες προτάσεις για να παραμείνει στον Παναθηναϊκό, προτάσσοντας το συναίσθημα. Το γνωρίζει καλά αυτό ο υπογράφων, γι’ αυτό και στις συζητήσεις τις οποίες είχα με φίλους Παναθηναϊκούς – άκου τα Χρήστο… – που μου τηλεφώνησαν εμφανώς απογοητευμένοι το προηγούμενο διήμερο για να μάθουν το γιατί, στεκόμουν στο συναίσθημα.
Κακά τα ψέμματα: Τεράστιο το δέσιμο του Μπατίστ με τον κόσμο, αλλά και κάποιους πρώην πλέον συμπαίκτες του, αλλά η σχέση του με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς πρωτευόντως και τους Δημήτρη Ιτούδη, Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο κατά δεύτερο λόγο, ήταν σε άλλο επίπεδο. Ειδικά για τον Ζοτς δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για δεσμούς αίματος. Αλλωστε σε αυτόν οφείλει το γεγονός ότι έγινε πρώτος μάγκας στην Ευρώπη. Εκείνος ήταν που τον έπεισε να μην το βάλει κάτω και να μείνει στον Παναθηναϊκό, το καλοκαίρι του 2004 αν θυμάμαι καλά, όταν μετά από μια μέτρια χρονιά το τριφύλλι του είχε προτείνει νέο συμβόλαιο με μειωμένες αποδοχές. Σε αυτόν (το οφείλει) και φυσικά στο γεγονός ότι ο Μπατίστ δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια όσο ελάχιστοι για να καταφέρει να μεταλλαχτεί από ένας καλός φόργουορντ στο κορυφαίο πεντάρι της Ευρώπης. Και σε έναν απ’ τους καλύτερους αμερικανούς όλων των εποχών που ήρθαν στην ήπειρο μας.
Προσωπικά θα μου λείψει πάρα πολύ ο Μάικ, τον οποίο γνώρισα λίγο μετά που πρωτοπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα και έκτοτε διατήρησα μαζί του μια εξαιρετική επαφή. Σαν παίκτης, μα πάνω απ’ όλα σαν άνθρωπος. Θα μου λείψει επειδή είναι ένας άνθρωπος με αρχές, σπουδαίος οικογενειάρχης και πιστός στους φίλους του. Γι’ αυτό και όταν έφυγαν (με τον τρόπο που έφυγαν) οι Σπανούλης, Λάκοβιτς, απ’ τον Παναθηναϊκό, ο «Μιχάλης» δεν λογάριασε… τι θα πει ο κόσμος και η σχέση του μαζί τους δεν άλλαξε στο ελάχιστο. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε, ποτέ να πουλήσει Παναθηναϊκοφροσύνη.
Πάνω απ’ όλα, όμως θα μου λείψει η τεράστια καρδιά που κουβαλάει. Ο πολύς ο κόσμος στέκεται στο γεγονός ότι πάντα κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην λείπει ποτέ απ’ τα μεγάλα ραντεβού. Βλέπετε ήταν ουκ ολίγες οι φορές που έκανε ενέσεις για να παίξει και μετά έβγαζε την ψυχή του στο παρκέ.
Ωστόσο εγώ θα κρατήσω κάτι άλλο, γι’ αυτό και καταθέτω μια προσωπική εμπειρία. Ηταν πριν από δύο χρόνια σχεδόν όταν ενημερώθηκα από συνάδελφο ότι η μόλις 10 ετών κορούλα του νοσηλευόταν στο Παίδων από ανίατη ασθένεια. Το είδωλό της ήταν ο Μάικ και ανέλαβα να κάνω τον μεσολαβητή για μια φανέλα του. Του τηλεφώνησα, λοιπόν δεν απάντησε και η επόμενη λύση ήταν να του στείλω SMS. «Μάικ πάρε με είναι μεγάλη ανάγκη»!
Μετά το τέλος της προπόνησης, λοιπόν το κινητό μου χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ένας Μπατίστ ξαφνιασμένος: «Τι έγινε ρε φίλε; Τι μπορεί να είναι τόσο μεγάλη ανάγκη;». Οταν, λοιπόν του εξήγησα τι ήθελα, ο Μάικ συγκλονίστηκε και φυσικά δεν το σκέφτηκε καθόλου. Και δύο μέρες μετά πήγαμε παρεούλα στο Παίδων. Με τον αμερικανό να κουβαλά μια μπάλα και τη φανέλα του, υπογεγραμμένες απ’ όλα τα παιδιά της ομάδας. Μα πάνω απ’ όλα να κουβαλά το τεράστιο κορμί του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, φαντάζομαι ούτε και ο ίδιος ο Μάικ, το τεράστιο χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της, ανυποψίαστης για την έκπληξη που την περίμενε, Ειρηνούλας.
«Φίλε πόσο καιρό θα μείνει εδώ για να έρθω να την ξαναεπισκεφτώ;», με ρώτησε μετά φεύγοντας ο αμερικανός. Δυστυχώς η Ειρηνούλα δεν έμεινε πολύ στο Παίδων, αφού μια αποφράδα μέρα του 2011 έφυγε από κοντά μας. Αβάσταχτος ο πόνος για τους δικούς της, που πάντως θα έχουν μεταξύ άλλων να θυμούνται την ανείπωτη χαρά που πήρε το αγγελούδι τους απ’ αυτή την απρόσμενη συνάντηση. Να’ σαι πάντα καλά ρε Μάικ!