Κρίμα… Η ελληνική ομάδα είχε την ευκαιρία της, αλλά δεν είχε το μυαλό, ούτε και το πάθος για να πάρει το εισιτήριο για το Τόκιο. Το αντιπροσωπευτικό μας είδε την Τσεχία να πανηγυρίζει μία μεγάλη νίκη (97-72) σε έκταση, αλλά και σε σημασία. Μία νίκη που έδωσε το εισιτήριο στους Τσέχους να βρεθούν στο Τόκιο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έστειλε την ελληνική ομάδα… σπίτι της, όπως άλλωστε και τα μεγάλα φαβορί αυτού του προολυμπιακού τουρνουά, τον Καναδά και την Τουρκία. Το όνειρο της εθνικής ομάδας «έσβησε» άδοξα…
Με μία βαριά ήττα, που πάντως μπορεί να γίνει ένα πολύ καλό μάθημα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το οποίο έδειξε ότι έχει μέλλον. Αρκετό. Με τον Ρικ Πιτίνο να έχει μεταμορφώσει την «επίσημη αγαπημένη» μας και να της έχει δώσει ένα νέο προσανατολισμό. Και μπορεί σ’ αυτό το καθοριστικό ματς κόντρα στην Τσεχία η εθνική μας να μην… μπήκε σχεδόν ποτέ στο παρκέ, όμως δεν θα πρέπει να κοιτάξουμε το «δέντρο, αλλά το δάσος». Να δούμε τα πολλά θετικά στοιχεία που θα κουβαλήσει ως παρακαταθήκη η εθνική μας από αυτό το προολυμπιακό τουρνουά.
Υπάρχουν, βέβαια και αρνητικά στοιχεία, τα οποία θα πρέπει να εντοπιστούν και να διορθωθούν… Όπως η έλλειψη πάθους που παρουσίασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κόντρα στους Τσέχους. Αλλά και η τρανταχτή αδυναμία που παρουσίασε να βρει εναλλακτική λύση, όταν είδε τα βασικά ατού της Καλάθη και Σλούκα να «εγκλωβίζονται». Και με τους δύο αυτούς παίκτες εκτός ρυθμού, αλλά και τον Μήτογλου να μην θυμίζει σε τίποτε τον δυναμικό παίκτη που είδαμε και κόντρα στην Τουρκία λίγες ώρες νωρίτερα, η εθνική μας είχε τεράστιο πρόβλημα. Η εθνική μας μπήκε και πάλι «μουδιασμένη» στο παρκέ, έκανε λάθη, είχε αδυναμία να βρει τρόπο να βάλει τη μπάλα στο καλάθι και η άμυνά της… έμπαζε νερά! Με τους Τσέχους να το εκμεταλλεύονται και ν’ αναγκάζουν την Ελλάδα να…κυνηγά το σκορ (20-6 στο 5’).
Η είσοδος του Λαρεντζάκη (όπως και κόντρα στην Τουρκία), έδωσε ώθηση στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού Έλληνα το πάθος που χρειαζόταν, αλλά συνάμα και τις επιθετικές λύσεις. Κι αυτό επέτρεψε στην ελληνική ομάδα να πλησιάσει σε 22-14, όμως δεν ήταν αρκετό, αφού η αμυντική της λειτουργία ήταν τραγική. Οι Τσέχοι «σκόρπιζαν» με άνεση κάθε αμυντικό σχηματισμό που παρουσίαζε η ελληνική ομάδα κι έφταναν εύκολα στο καλάθι, γεγονός που τους επέτρεψε να ξεφύγουν με +14 (29-15) λίγο πριν το τέλος του δεκαλέπτου. Όμως ακόμη κι έτσι, με τα λάθη της, με τις τρανταχτές αδυναμίες της το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατάφερνε να μαζεύει τη διαφορά. Οι Παπαγιάννης και Λαρεντζάκης ήταν οι «αιχμές του δόρατος» στην επίθεση (12 και 10 πόντους αντίστοιχα με το τέλος του ημιχρόνου), δίνοντας τις ανάσες που χρειαζόταν τον αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και σε συνδυασμό με την λίγο πιο βελτιωμένη άμυνα, πλησίασαν. Στο 23’ το ταμπλό έγραφε 36-31 και παρότι οι Τσέχοι ξέφυγαν και πάλι, η ελληνική ομάδα πλησίασε για μία ακόμη φορά σε απόσταση βολής (47-43). Κι αν είχε λίγο καλύτερα ποσοστά από τα 6.75 (38%, με 5/13), τότε πολλά μπορεί να ήταν διαφορετικά…
Τα… αν και τα… ίσως, πάντως δεν παίζουν στον αθλητισμό, αλλά οι παίκτες και οι επιλογές τους. Και κυρίως η προσήλωσή τους στο παιχνίδι. Τομέας στον οποίο οι Τσέχοι έδειχναν ότι τον είχαν δουλέψει καλά, έχοντας «διαβάσει» καλά την ελληνική ομάδα και κατάφερναν να βγάλουν εκτός ρυθμού τα βασικά της ατού. Σλούκας, Καλάθης, Μήτογλου δεν πρόσφεραν και πολλά, τελειώνοντας το πρώτο μισό της αναμέτρησης έχοντας πετύχει από 5 πόντους ο καθένας, αλλά στο… ζύγι ήταν στην αρνητική πλευρά ο απολογισμός τους. Οι Τσέχοι έβαζαν με άνεση τη μπάλα στο ελληνικό καλάθι, κέρδιζαν τις μάχες με τους Έλληνες παίκτες (16 ριμπάουντ έναντι 12), έτρεχαν πιο άνετα στον αιφνιδιασμό κι αυτό τους επέτρεπε να έχουν μικρό μεν, προβάδισμα δε, στο σκορ (50-43) με το τέλος του 20λέπτου…
Η ελληνική ομάδα έκανε προσπάθειες για να «ροκανίσει» τη διαφορά, αλλά κάθε φορά που πλησίαζε (52-47), οι αντίπαλοί της έβρισκαν τον τρόπο ν’ ανοίγουν και πάλι την ψαλίδα. Με τον Άουντα να είναι η κύρια επιθετική τους αιχμή (!), αλλά και με τα ριμπάουντ να της δίνουν σαφέστατο πλεονέκτημα (και δεύτερες επιθέσεις, με ελεύθερα πολλές φορές σουτ!) η Τσεχία εκτόξευσε τη διαφορά στο +27 (81-54) με το τέλος της τρίτης περιόδου και πλέον ήταν πολύ κοντά στην πτήση για το Τόκιο! Η εθνική μας δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα για να επιστρέψει στο παιχνίδι. Είδε τη διαφορά να φτάνει ακόμη και στους 30 πόντους (93-63), αλλά εκείνο που θα πρέπει να προβληματίσει είναι η έλλειψη πάθους για να γλιτώσει το… στραπάτσο.
Οι παίκτες του Ρικ Πιτίνο δεν έβγαλαν σχεδόν σε κανένα χρονικό σημείο του ματς το τσαγανό, για ν’ αποφύγουν μία ντροπιαστική ήττα (97-72). Διότι είναι διαφορετικό να χάνεις στα… σημεία και άλλο να μην… εμφανίζεσαι ποτέ στο παρκέ! Κάτι που συνέβη με την εθνική ομάδα, που έχασε το παιχνίδι και θα πρέπει από αυτή την ήττα να παραδειγματιστεί. Να μάθει από το πάθημά της και το ματς αυτό ν’ αποτελέσει πυξίδα για το μέλλον. Διότι είναι σίγουρο ότι θα έχει μέλλον. Αρκεί να «διαβάσει» πολύ καλά τις αδυναμίες που είχε…
ΤΣΕΧΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ 97-72
ΔΕΚΑΛΕΠΤΑ: 33-22,50-43, 81-54, 97-72
Διαιτητές: Κόντε, Άντερσον, Κρέιτς
ΤΣΕΧΙΑ (Γκίνζμπουργκ): Άουντα 20 (1), Βιοράλ, Σαμουρά, Σατοράνσκι 12 (2), Σιλμπ 8, Μπάλβιν 14 (1), Σιρίνα 3 (1), Πέτερκα, Μποχάτσικ 15 (3), Σενάλ 9 (3), Πάλιζα, Βέσελι 16
ΕΛΛΑΔΑ (Πιτίνο): Αντετοκούνμπο, Καλάθης 9 (1), Χρυσικόπουλος 3 (1), Κασελάκης, Κατσίβελης 5 (1), Καββαδάς, Λαρεντζάκης 12 (2), Μήτογλου 12, Παπαγιάννης 14, Ρογκαβόπουλος 3 (1), Σλούκας 11 (2), Γιαννόπουλος 3 (1)