Το ταξίδι στη Βαρκελώνη τελείωσε… Με τον καλύτερο τρόπο μάλιστα για τους δύο rookies του Παναθηναϊκού, τον Φώτη Ζούμπο και τον Γιάννη Καραμαλέγκο. Αγκαλιά με το βαρύτιμο τρόπαιο της Euroleague! Και με το πρωτότυπο – εξ ου κι η φωτογραφία που δύσκολα θ’ αντικατασταθεί από background τόσο στα pc τους, όσο και στα κινητά τους!!! – αλλά και με τις μικρογραφίες που έχει καθιερωθεί να δίνονται στους νικητές. Επιστρέφοντας στην Αθήνα κι αφού φόρτισαν όσο προλάβαιναν τις… μπαταρίες τους, ανέλαβαν δράση. Να μεταφέρουν μέσω του infobasket.gr κάποιες απ’ τις εικόνες που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό τους, αλλά και στην ψυχή τους απ’ αυτό το υπέροχο ταξίδι. Ας τους απολαύσουμε, μέχρι το επόμενο ραντεβού μας μαζί τους…
| Φώτης Ζούμπος | Γιάννης Καραμαλέγκος |
| Καλησπέρα σε όλους…
Αν σας πω ότι παρότι έχω πατήσει εδώ και μερικές ώρες το πόδι μου επί ελληνικού εδάφους, παρότι αγγίζω τη μικρογραφία του τροπαίου της Ευρωλίγκα που έχω στο σπίτι μου, ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω, σίγουρα θα δυσκολευτείτε να με πιστέψετε! Κι όμως είναι αλήθεια… Νομίζω ότι ονειρεύομαι και εύχομαι να μην με ξυπνήσουν απ’ αυτό το γλυκό όνειρο… Ακόμη περνούν απ’ το μυαλό μου όλες αυτές οι εικόνες που έζησα το τελευταίο 24ωρο. Αλλά ας τα πάρω όλα ένα-ένα, όπως μου ‘ρχονται στο μυαλό μου. Απ’ την αγωνία πριν το τζάμπολ αυτού του μεγάλου τελικού. Ενός αγώνα που γνώριζα εκ των προτέρων ότι μπορεί να είναι εντελώς απρόβλεπτος. Ένα ματς είναι, άλλωστε και κανείς ποτέ δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Αλλά το ‘βλεπα στα μάτια των παιδιών στο ζέσταμα. Ήταν όλοι τους αποφασισμένοι και σε συνδυασμό με την εμπειρία που διαθέτουν από τέτοιους αγώνες, άρχισα να είμαι πιο σίγουρος για την έκβαση. Ξεκινώντας το παιχνίδι και πριν αρχίσουμε να «χτίζουμε» τη διαφορά, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Νόμιζα ότι τους χτύπους της, τους άκουγε όλο το γήπεδο! Όταν, όμως αρχίσαμε να παίρνουμε διαφορά, ξαλάφρωσα κάπως. Βέβαια το καρδιοχτύπι δεν έλειψε, όταν μας πλησίασαν οι αντίπαλοί μας στους 4 πόντους, αλλά να σας πω την αλήθεια και πάλι αισθανόμουν μία σιγουριά. Κι όταν ήρθε η ώρα να παραλάβω την μικρογραφία του τροπαίου, νομίζω ότι… τσιμπιόμουν για να δω εάν είναι αληθινό αυτό που ζούσα ή όνειρο! Μόνο όταν το έπιασα στα χέρια μου κι αισθάνθηκα το βάρος του, πραγματικά κατάλαβα πως όλα ήταν αληθινά. Φυσικά το τι έγινε στ’ αποδυτήρια δεν περιγράφεται. Χαμός… Ίσως αυτή η λέξη να τα λέει όλα!!! Το ταξίδι της επιστροφής ήταν ένα απ’ τα πιο γλυκά. Ειδικά στο άκουσμα ότι μας περίμενε κόσμος στο αεροδρόμιο για να μας αποθεώσει, κόντεψα να… πάθω πλάκα. Αυτό που έβλεπα απ’ την τηλεόραση, θα το ζούσα μέσα απ’ το πούλμαν της αποστολής; Ε, ρε γλέντια!!! Το συναίσθημα που είχα όταν είδα όλον αυτόν τον κόσμο να μας αποθεώνει, ν’ αποθεώνει τα παιδιά που κατέκτησαν το 6ο τρόπαιο, ήταν πραγματικά ιδιαίτερο. Πώς να το μεταφέρεις με λόγια; Υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες στο μυαλό μου. Ποια να πρωτοδιαλέξω για να περιγράψω; Μακάρι αυτές οι εικόνες να επαναληφθούν και του χρόνου, στην Κωνσταντινούπολη. Μακάρι αυτό που ζω να μην τελειώσει ποτέ… Σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ξεχάσω καμία απ’ τις στιγμές που έζησα όλες αυτές τις μέρες στη Βαρκελώνη. Και πάντα θα μου τα θυμίζει η μικρογραφία του τροπαίου, που ήδη κοσμεί το γραφείο μου… |
Καλησπέρα και πάλι…
Επιστρέψαμε τροπαιούχοι! Είναι συγκλονιστικό αυτό που ζω τις τελευταίες ώρες. Γεύτηκα μία απ’ τις πιο γλυκές εμπειρίες της ζωής και πραγματικά μπορώ να πω ότι νιώθω κάπως… περίεργα. Η Κυριακή αυτή που έζησα θα μου μείνει αξέχαστη. Κι ας είχε το πιο πολύ άγχος που έχω αισθανθεί μέχρι τώρα. Ο συγκεκριμένος αγώνας με τη Μακάμπι είναι ο πιο αγχωτικός που μπορώ να θυμηθώ ότι έχω παρακολουθήσει. Είτε live, είτε απ’ την τηλεόραση. Ήταν 40 λεπτά που περισσότερο μου έμοιαζαν σαν μία αιωνιότητα! Έλεγα άντε να περάσει κι αυτό το λεπτό, κι αυτό το πεντάλεπτο. Ατελείωτο παιχνίδι… Αν και για να πω την αλήθεια, το ένστικτό μου, μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Εφόσον η ομάδα είχε νικήσει τη Σιένα, κουτσά-στραβά ο τελικός θα… βαφόταν πράσινος! Βλέποντας, όμως μέσα στο παρκέ τον Δημήτρη τον Διαμαντίδη να είναι τόσο… νηφάλιος, αποφασισμένος μπορώ να πω, σταμάτησα να ‘χω και την παραμικρή αμφιβολία. Αυτό το παιχνίδι δεν το χάναμε με τίποτε. Κι όταν άκουσα την κόρνα της λήξης πήδηξα μέσα στο παρκέ. Ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο θυμάμαι ότι αγκαλιάστηκα και πανηγύριζα ήταν ο κύριος Αλβέρτης! Ναι, ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, νομίζω ότι ήμουν ο πρώτος που βρέθηκε μπροστά του κι ήταν τρισευτυχισμένος με την κατάκτηση κι αυτού του τίτλου. Στη συνέχεια, βέβαια, γίναμε όλοι ένα… κουβάρι και το πανηγύρι συνεχίστηκε και στ’ αποδυτήρια. Όταν έπιασα στα χέρια μου τη μινιατούρα του τροπαίου που μας έδωσαν, έπαθα πλάκα! Δεν το πίστευα ότι ήμουν κι εγώ πρωταθλητής Ευρώπης, παρόλο που δεν είχα παίξει καθόλου. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτογράψω. Θυμάμαι σίγουρα ότι το πρώτο SMS που πήρα ήταν απ’ τον προπονητή της εφηβικής ομάδας, που μας έστελνε συγχαρητήρια. Δεν πρόκειται, βέβαια, να ξεχάσω και το πρωινό της Κυριακής, όταν βρεθήκαμε στο γήπεδο με τον Δημήτρη Διαμαντίδη για μία μίνι προπόνηση πριν τον τελικό! Ήταν απίστευτο αυτό που έβλεπα, αυτό που ζούσα. Διότι τον έβλεπα πως προετοιμαζόταν για το μεγάλο αγώνα. Δικαίως είναι ο κορυφαίος της Ευρώπης… Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες. Αλλά θα κρατήσω και κάποιες στιγμές για μένα… Εις το επανιδείν! |