Για την κατάσταση που υπάρχει στις νεότερες ηλικίες στο ελληνικό μπάσκετ αναφέρεται ο Γιώργος Καλαϊτζής, μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της ΕΣΚΑ, κάνοντας λόγο για έλλειψη αθλητικής παιδείας.
Αναλυτικά:
«Με την μικτή ομάδα της Eνωσης, είχαμε και φέτος την χαρά να συμμετέχουμε στο αναπτυξιακό τουρνουά, που έγινε στο Καρπενήσι. Εκεί, τρεις Ενώσεις (ΕΣΚΑ-ΕΣΚΑΝΑ-ΕΚΑΣΘ) και άλλα 35 παιδιά, από την υπόλοιπη Ελλάδα, για πέντε ημέρες, συναγωνίστηκαν σε διάφορους αγώνες, γνωρίστηκαν και δημιούργησαν τις φιλίες, που θα τούς ακολουθούν και τα επόμενα χρόνια. Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, οι διοργανωτές προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις, να περάσουν όλοι καλά. Πολύ ευγενικοί και φιλικοί οι άνθρωποι του ΠΑΚ Καρπενησίου, κατέβαλαν τρομερή προσπάθεια, για να προσφέρουν μια αξέχαστη εμπειρία. Επίσης, δεν πρέπει να παραλείψουμε την ουσιαστική συνεισφορά του Δήμου και της περιφέρειας.
Η προσπάθεια των παιδιών ήταν μεγάλη και τούς αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Η ουσία είναι χρόνο με τον χρόνο οι αθλητές να βελτιώνονται, έτσι ώστε, μέσα από τέτοιες διοργανώσεις, να μπορούν οι Ομοσπονδιακοί προπονητές, να παρακολουθούν την εξέλιξη του κάθε αθλητή και να κρίνουν, αντίστοιχα. Το μείζον, όμως, πρόβλημα που φέτος ξεπέρασε τα όρια της λογικής, ήταν οι ατζέντηδες-μάνατζερ- εκπρόσωποι αθλητών, κτλ. Δεν υπήρχε (σχεδόν) κανένα παιδί, χωρίς να εκπροσωπείται από κάποιο γραφείο! Αναφερόμαστε σε παιδιά 13 και 14 χρόνων!
Μιλάμε για παιδιά, που αντί να παίξουν, να τρέξουν, να αθληθούν, να χαρούν αυτό που κάνουν, περιμένουν το νεύμα του ατζέντη, για να χαμογελάσουν ή να κλάψουν. Περιμένουν τις οδηγίες για το επόμενο παιχνίδι ή ακόμα και στο ημίχρονο του αγώνα! Μιλώντας με μία μητέρα ενός παιδιού, μού τέθηκε η ερώτηση, αν όντως το παιδί της για να έχει ένα μπασκετικό μέλλον, θα πρέπει να έχει εκπρόσωπο-μάνατζερ-ατζέντη. Μού μετέφερε ότι αυτό κυκλοφορεί μεταξύ των γονιών και μεταξύ των παιδιών. Οτι δηλαδή, αν δεν ανήκεις σε κάποιο γραφείο εκπροσώπησης αθλητών, από τα 12-13, δεν έχεις μέλλον στο μπάσκετ. Ούτε σε συλλογικό, ούτε σε Εθνικό επίπεδο. Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Οι ατζέντηδες-μάνατζερ-εκπρόσωποι, θα έπρεπε -κανονικά- να είναι επαγγελματίες του χώρου, που να ξέρουν και να κάνουν σωστά την δουλειά τους. Να φροντίζουν ο αθλητής να έχει τις κατάλληλες συνθήκες εργασίας, προφυλάσσοντάς τον από “κακοτοπιές”. Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ αθλητής. Είναι όμως έτσι;
Τα τελευταία χρόνια έγινε μόδα, πάρα ανάγκη, οι μικροί αθλητές να έχουν κάποιον να τους εκπροσωπεί. Τάζοντας μεταγραφές και εύκολο-γρήγορο χρήμα, οι πιο πολλοί γονείς πείθονται και ξεκινάει το γαϊτανάκι. Με την υπόσχεση δε, της συμμετοχής του παιδιού στις Εθνικές ομάδες, τότε έχεις τον δωδεκάχρονο στο τσεπάκι σου.
Γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν επιχείρηση, διογκώνουν το πρόβλημα και “χαλάνε” και το μυαλό των υπολοίπων. Τα παραδείγματα πολλά. Τα φουσκωμένα μυαλά, ακόμα πιο πολλά. Με ουτοπικές προσδοκίες και ψεύτικα όνειρα έχει γεμίσει ο τόπος. Σε κάθε αναπτυξιακό, σε κάθε τουρνουά, σε κάθε αγώνα παιδιά, αντί να παίζουν, σκέφτονται. Σκέφτονται, ότι αν χάσουν το σουτ, αν κάνουν λάθος, δεν θα είναι καλοί και δεν θα κάνουν μεταγραφή και δεν θα παίξουν στην Εθνική ομάδα. Ετσιμ το όνειρο του μπαμπά και της μαμάς να καμαρώσουν τον γιο τους, σαν τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη, αλλά και να αμείβονται όπως αυτοί, καταστρέφεται. Και καταστρέφεται από ένα χαμένο σουτ, από μια λάθος πάσα. Τέτοια πίεση. Ερχεται, λοιπόν, ο ατζέντης και δίνει την λύση, πουλώντας γνωριμίες και “μέσα” επίτευξης στόχων. Με το αζημίωτο, βέβαια. Και δυστυχώς, τα καταφέρνει. Και τα καταφέρνει, γιατί η αθλητική μας παιδεία είναι χαμηλή.
Η εμπιστοσύνη στα παιδιά μας, ανύπαρκτη. Η απάντηση στην μητέρα είναι απλή. Ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και άλλοι πάρα πολλοί αθλητές ΔΕΝ είχαν ατζέντη στα 12-13-14-15-16-17, ούτε καν στα 18. Προσπάθησαν όλοι, πάρα πολύ, σε αυτές τις ηλικίες, να μάθουν πρώτα, να ακούσουν και να παίξουν. Να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους. Χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Μέσα από την οικογένεια. Γιατί δεν τους ρωτάτε? Πιστέψτε με, θα σάς απαντήσουν.
Η προσωπική μου εμπειρία, μού έχει δείξει, ότι πρέπει να τους ακούς όλους. Να τους συμβουλεύεσαι. Να παίρνεις από τον καθένα κάτι. Είτε είναι προπονητής, ατζέντης, συμπαίκτης, αντίπαλος. Μετά, θα πρέπει, όμως, να κρίνεις και να αξιολογείς. Μαζί με τους γονείς σου. Και σιγά σιγά, μόνος σου. Να μάθεις να “εκπροσωπείς” εσύ τον εαυτό σου. Ο μάνατζερ θα σού δώσει τις επιλογές και θα σε προστατεύσει νομικά. Θα είναι ένας καλός συνεργάτης, όταν εσύ θα είσαι μπασκετμπολίστας. Δεν θα σε κάνει μπασκετμπολίστα.
Εύχομαι πραγματικά, για όσα παιδιά καταφέρουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο, να είναι τόσο δυνατά στο πνεύμα, που να παίρνουν (πάντα) τις πιο σωστές αποφάσεις.
Γιώργος Καλαϊτζής
Περιφερειακός Προπονητής ΕΣΚΑ»