Για να επιτύχεις ένα στόχο η πίστη είναι απαραίτητο συστατικό. Βέβαια, αυτό το στοιχείο από μόνο του δεν αρκεί, καθώς χρειάζονται επιμονή, εγωισμός και ικανότητα για να δημιουργήσουν ένα δυναμικό αποτέλεσμα. Ο συνδυασμός όλων το παραπάνω δεν σημαίνει βέβαια πως θα αγγίξεις εύκολα το στόχο σου, καθώς μπορεί να χρειαστεί να ξεπεράσεις δύσκολες στιγμές, εμπόδια ψυχολογικά ή σωματικά, έως ότου έρθει η στιγμή που θα ανταμειφθείς…
Και η ώρα αυτή ήρθε! Ο Νίκος Μποχωρίδης δείχνει να βρήκε όλα όσα αναζητούσε στον Πανελευσινιακό, καθώς εκεί μπόρεσε να βγάλει τον… επιθετικό εαυτό του και να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά του. Και πώς να μην το κάνει, από τη στιγμή που είναι ο πρώτος σκόρερ στον όμιλο του νότου της Β΄ Εθνικής και με την ομάδα του να έχει το μεγαλύτερο σερί νικών (τέσσερις σερί) της κατηγορίας.
Για να έρθει όμως αυτή η στιγμή πέρασε καιρός. Χρειάστηκε να ξεπεραστούν δύο σοβαροί τραυματισμοί, να χαθούν μοναδικές μπασκετικές στιγμές. Χρειάστηκε υπομονή και δουλειά έως ότου ο 26χρονος γκαρντ να καταφέρει να φτάσει σε αυτό το σημείο.
Εδώ και δύο χρόνια, παρότι είναι παιδί της Θεσσαλονίκης αγωνίζεται στο νότο, ενώ για πρώτη φορά στην καριέρα του έρχεται στην Αθήνα. «Είχα στο μυαλό μου, ότι σε όποια κατηγορία και να αγωνιζόμουν ότι θέλω να έρθω σε αυτήν την αγορά. Είναι καλύτερο το πρωτάθλημα της Β΄ εθνικής (στο Νότο), όπως και στην Α2» λέει ο 26χρονος γκαρντ, που μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στο βορρά ξέρει πολύ καλά τις λεγόμενες διαφορές με το νότο. «Σαν μεγέθη ο Νότος είναι πιο ανεπτυγμένος, καλώς ή κακώς. Μπασκετικά οι διαφορές δεν είναι μεγάλες. Οι ομάδες είναι περισσότερο οργανωμένες. Τα οικονομικά μεγέθη είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω που οφείλεται, αλλά στο Βορρά είναι πιο δύσκολο να βρεις μια ομάδα με οργάνωση».
Κεφάλαιο Πανελευσινιακός: Υπόθεση οικογενειακή
Στο Νότο ο Μποχωρίδης βρήκε μία ομάδα που παρά τα πολλά νεαρά παιδιά που βρίσκονται στο ρόστερ, έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στο πρωτάθλημα. «Εχουμε δέσει ως ομάδα, υπάρχει πολύ καλή χημεία με το προπονητικό τιμ και με τον κόουτς. Στην Ελευσίνα υπάρχει οικογενειακή κατάσταση και αυτό βοηθάει ειδικά τα νέα παιδιά της ομάδας, γι’ αυτό δίνονται και περισσότερες ευκαιρίες στους μικρούς που είναι από πίσω μας, όπως παραδείγματος χάρη ο Μιχαλούτσος. Το κλίμα πιστεύω ότι βοηθάει πολύ, το πώς είμαστε στην προπόνηση, ενώ κάνουμε και εκτός γηπέδου παρέα, έχουμε δεθεί μεταξύ μας».
Οι τρεις συνεχόμενες ήττες στην αρχή του πρωταθλήματος δεν πτόησαν τον Πανελευσινιακό καθώς η ομάδα με το πέρασμα των αγωνιστικών βρήκε τη χημεία που χρειαζόταν για να πάρει τα κατάλληλα αποτελέσματα. Όπως λέει στο infobasket και ο πρώτος σκόρερ του Πανελευσινιακού, «ξεκινήσαμε έχοντας δύσκολο πρόγραμμα, παίξαμε με τον Πανιώνιο, με τον Παπάγο που είναι και η μόνη ήττα στην έδρα μας, με το Κορωπί που στην αρχή ήταν ομάδα ανόδου, ασχέτως τα αποτελέσματα που έχει φέρει που δεν τη δικαιώνουν. Πρώτη αγωνιστική πήγαμε στον Κρόνο που έχει χάσει τέσσερα ματς στον πόντο, είναι πολύ καλή ομάδα.
Κάθε ομάδα θέλει χρόνο, όμως το θετικό είναι ότι δεν έχουμε μεταξύ μας προβλήματα, οι πιο μεγάλοι έχουμε δέσει με τους μικρότερους, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε. Μου αρέσει αυτό που γίνεται στην Ελευσίνα, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό, γιατί έχω υπάρξει στο παρελθόν σε ομάδες που παλεύαμε να σωθούμε και το κλίμα δεν ήταν τόσο καλό. Η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ακόμα και στις ήττες που κάναμε δεν υπήρχαν κατηγορίες για το ότι φταίει π.χ. ο Νίκος. Η διοίκηση είναι σε όλα δίπλα μας, μας ακολουθούν και στα εκτός, στην ήττα ποτέ δεν βγήκε κανείς να μας κατηγορήσει, είναι πολύ εντυπωσιακό γιατί τα μάτια μου έχουν δει πραγματικά πολλά».
Η ομάδα έκανε την αντεπίθεση της και ήδη μετρά τέσσερις συνεχόμενες νίκες που είναι και η καλύτερη επίδοση στην κατηγορία. «Αργήσαμε να βρούμε, εγώ ήρθα στην ομάδα μέσα Σεπτέμβρη. Αν εξαιρέσεις τις ήττες που κάναμε στην αρχή, που πιστεύω τις ρεφάραμε. Πλέον κοιτάμε ματς με ματς, δεν κοιτάμε μακροπρόθεσμα, είναι πιο ορθό πιστεύω να σκέφτεσαι το πρόγραμμά σου και όχι το τι έχει να γίνει μετά, γιατί μπορεί έτσι να χάσεις τον στόχο σου. Τώρα έχουμε μπροστά μας τον Εσπερο και αυτό που κοιτάμε τι πρέπει να κάνουμε για να πάρουμε αυτή τη νίκη».
Κεφάλαιο “σκόρερ”: Ικανότητα, ψυχολογία και τύχη
Η απόδοσή του έχει ανέβει κατακόρυφα. Στις πρώτες έξι αγωνιστικές μετρούσε 15,8 πόντους μ.ο., ενώ στις τελευταίες πέντε έχει 26,2. Ετσι, η πρώτη θέση στη λίστα των σκόρερ ήρθε σχεδόν αναπόφευκτα, αν και το γεγονός αυτό δεν τον… αγγίζει. Αλλωστε, αυτό είναι κάτι που το έμαθε λίγο καιρό πριν.
«Πρόσφατα το έμαθα, εμένα με ενδιαφέρει να μπούμε μέσα στο παρκέ και να κερδίσουμε» τονίζει ο Μποχωρίδης. «Δεν κάνω κάτι διαφορετικό και την περασμένη σεζόν, στο πρώτο γύρο δεν σκόραρα αρκετά, όμως στον δεύτερο έτσι όπως έγινε και η ομάδα πήγε πολύ καλά και νομίζω είναι συνέχεια αυτού. Δεν είναι κάτι που κάνω διαφορετικά ή κάτι που σκέφτομαι. Συνήθως όταν τελειώνει το παιχνίδι δεν ξέρω καν πόσους πόντους έχω βάλει και δεν το λέω έτσι. Ισως γι΄αυτό και να γίνεται. Γιατί αν έχεις το νου σου να σκοράρεις δεν το πετυχαίνεις ποτέ.
Σε αυτό με έχει βοηθήσει πολύ και ο προπονητής μου που προς τιμήν του με πίστεψε. Μέχρι στιγμής τον έχω δικαιώσει γιατί και για εκείνον ήταν ρίσκο να προσθέσει έναν παίκτη, στα μέσα του Σεπτέμβρη. Η παρουσία ενός καλού πλέι μέικερ βοηθάει. Ο Δήμος Αβραμίδης, ο οποίος ξέρει να διαβάζει πολύ καλά το παιχνίδι, με έχει “φτιάξει” αρκετά μπορώ να πω. Το πώς έχει δέσει η ομάδα και το πώς παίζουμε με βοήθησε και μένα να τραβήξω επιθετικά και να έχω καλύτερη ψυχολογία».
Στο τελευταίο παιχνίδι με την Ενωση Ιλίου οι 32 πόντοι του δεν ήταν το μοναδικό του επίτευγμα, καθώς ο Νίκος Μποχωρίδης είχε το απόλυτο στα σουτ τριών πόντων, με εφτά στα εφτά. «Είναι ικανότητα, είναι ψυχολογία αλλά είναι και τύχη. Νομίζω το καλύτερο που είχα κάνει ήταν όταν αγωνιζόμουν στην Βουλγαρία και είχα βάλει 9/11, αλλά το 7/7 είναι πολύ καλύτερο. Αμα ξεκινήσω και βάλω τα πρώτα μετά έχω καλύτερη ψυχολογία».
Η επιβλητική παρουσία του δεν του προκαλεί άγχος για ανάλογη συνέχεια καθώς όπως λέει στο Infobasket, το μόνο που τον απασχολεί είναι η πορεία της ομάδας… «Εμένα το άγχος μου είναι αν θα κερδίσουμε, το θέμα του σκοραρίσματος δεν το σκέφτομαι. Εμένα εκείνο που με ενδιαφέρει είναι πώς να βοηθήσω την ομάδα μου, αν θα είναι με τρίποντο, με πάσα ή με οποιονδήποτε τρόπο είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Περισσότερο άγχος έχω αν θα κερδίσουμε την Κυριακή στην Πάτρα παρά το αν θα βάλω πόντους. Με τον Εργοτέλη που δεν είχα βάλει πολλούς πόντους είχα κάνει από τα καλύτερά μου παιχνίδια, αλλά το αρνητικό είναι ότι δεν φαίνεται αν δεν δεις το ματς».
Κεφάλαιο στόχοι: Η Α1
Μπορεί τα πρώτα του χρόνια να μην ήταν όπως τα είχε φανταστεί, αφού δύο τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να κάνει όσα ήθελε. «Είχα κάποιους τραυματισμούς που με πήγαν αρκετά πίσω και ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ηταν από τη στιγμή που από έφηβος γινόμουν άντρας και ήταν η περίοδος που έψαχνα ομάδα, θα μπορούσε ίσως να παρέμενα στον Αρη. Εχασα το Πανελλήνιο με το σχολείο, το Πανελλήνιο Εφήβων με τον Αρη, έχασα αρκετές ευκαιρίες».
Η παρουσία του στην Α1 ήταν φευγαλέα, αλλά πλέον, στα 26 του χρόνια έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει πάλι το όνειρό του. «Αυτό που θέλω είναι να παίξω όσο πιο ψηλά μπορώ και για τις δυνατότητές μου αλλά και να μπορώ να το χαρώ. Αυτό το κομμάτι της ζωής μου με κάνει πολύ χαρούμενο. Οσο πιο ψηλά παίξω τόσο πιο δικαιωμένος θα νιώσω. Μπορεί να έχω παίξει στην Α1, αλλά θα ήθελα να έχω πιο ενεργό ρόλο, θα ήθελα να ξαναδοκιμάσω και να δω μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητές μου, γιατί μέσα μου έχω και μία… τρέλα!».
Πέρα από τρέλα, ο Νίκος Μποχωρίδης έχει και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Έχει ακράδαντη πίστη στις δυνατότητες του και στο τι μπορεί να κάνει μέσα σε ένα γήπεδο μπάσκετ. «Με όποιον και να παίζω δεν σκέφτομαι ποτέ αν είναι καλύτερος από εμένα. Πιστεύω στον εαυτό μου, γνωρίζω τις αδυναμίες μου και τα δυνατά μου σημεία, μπορώ να τα προσαρμόσω» λέει χαρακτηριστικά ο πρεσβύτερος εκ των δύο αδερφών Μποχωρίδη. Διότι όταν ακούς το όνομα “Μποχωρίδης” δεν μπορείς να μην σκεφτείς και τον Λευτέρη…
Κεφάλαιο Λευτέρης: Η πρώτη “αλλαγή” και το τελευταίο “μονό”
Ο Νίκος, ως μεγαλύτερος, παρακολουθεί τα παιχνίδια του μικρού του αδελφού. «Τον καμαρώνω, όσο και να… σκοτωνόμαστε. Όποτε μπορώ τον βλέπω, είτε στο γήπεδο είτε από την τηλεόραση. Είναι μεγάλη μου αδυναμία. Ευτυχώς σαν αδέλφια δεν έχουμε το αίσθημα της ζήλιας, μπορεί να τσακωνόμαστε για το ποιος θα κερδίσει, αλλά σε όλα τα άλλα είμαστε εντάξει. Ο καθένας χαράζει τη δική του πορεία, διεκδικεί αυτό που του αξίζει».
Οι δυο τους συνυπήρξαν στην Α1 στον Αρη την περίοδο 2012-13, όμως η πιο χαρακτηριστική στιγμή ήρθε στις 27 Οκτωβρίου. Ο λόγος; «Πρώτη φορά που αγωνίστηκα στην Α1, έκανα αλλαγή τον αδελφό μου. Ηταν ένα παράξενο, αλλά ταυτόχρονα ωραίο συναίσθημα. Τον θυμόμουν μικρό, πως μαλώναμε, πως προσπαθούσε να γίνει καλύτερος, πώς έλεγε να μην τον κερδίζω. Ηταν μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Ηταν από τις στιγμές που με στιγμάτισαν στην μπασκετική μου καριέρα και θα τη θυμάμαι για πολύ καιρό. Ο καθένας χαράζει τη δική του πορεία, διεκδικεί αυτό που του αξίζει».
Σαν μικρά παιδιά τα μονά ήταν το κυριότερό τους παιχνίδι. Όμως όταν συναντώνται δύο ανταγωνιστικοί παίκτες το αποτέλεσμα είναι να «σκοτωθούν». Κάπως έτσι συνέβη και στο τελευταίο μονό που έπαιξαν τα δύο αδέρφια… «Δεν μπορείς να καταλάβεις. Εχει φτάσει το παιχνίδι στο 19-19 θα το έβαζα το τελευταίο σουτ… Εκεί το λήξαμε και από τότε δεν ξαναπαίξαμε μόνοι μας. Δεν τον αφήνω να με κερδίσει, δεν με αφήνει να τον κερδίσω. Δεν μου αρέσει να χάνω, όπως και σε εκείνον, αλλά όλο αυτό μένει μόνο μέσα στο γήπεδο. Από τότε δεν έχουμε ξαναπαίξει…».
Οσο για τον αν συμβουλεύει τον «μικρό»; «Αυτό που του λέω είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβάται κανέναν και τίποτε». Τώρα για το αν συμβαίνει το αντίθετο… «Συζητάμε περισσότερο, μιλάμε εγκυκλοπαιδικά και όχι σαν συμβουλή. Λέμε τι έχει συμβεί, τις αντιδράσεις, για τα παιχνίδια».