Αν και θεωρείται προπονητής – θρύλος στο NCAA στη Division ΙΙ, δήλωσε δεινός γκόλφερ, περήφανος για την ελληνική του καταγωγή «… από το καλύτερο χωριό που υπάρχει στην Ελλάδα, τη Πορτή κοντά στο Μουζάκι Καρδίτσας», όπως σχολίασε κι αποδείχθηκε ιδιαιτέρως ομιλητικός. Ο λόγος για τον κόουτς Stan Spirou, των Penmen του Southern New Hampshire University που από το βράδυ της Δευτέρας (22/6) βρίσκονται στη χώρα μας για να δώσουν τέσσερις αγώνες σε Αθήνα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη.
Ευδιάθετος και χαμογελαστός – παρά την κούραση από την πολύωρη πτήση – εμφανίστηκε μαζί με τους συνεργάτες του αλλά και τον Τάκη Καρατζουλίδη και τον παίκτη του SNHU, Κώστα Μανταλβάνο στο εστιατόριο της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης, όπου και ευχαρίστησε τους δημοσιογράφους που βρέθηκαν εκεί, αλλά και τον «οικοδεσπότη» αδελφό του, Χρήστο Σπίρου, πρόεδρο της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης κι απάντησε σε όλα.
«Όταν πήγα στα εννιά μου στην Αμερική, το 1960, δεν περνούσε καν από το μυαλό μου ότι θα ασχοληθώ με το μπάσκετ. Το άθλημα ήταν ανύπαρκτο τότε στην Ελλάδα αλλά ενώ τα αδέρφια μου, που ήταν μεγαλύτερα από εμένα, δούλευαν, εμένα μου έκανε παρέα η μπάλα του μπάσκετ. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ερωτεύτηκα το άθλημα και να είμαστε τώρα εδώ, πάρα πολλά χρόνια μετά, να το συζητάμε. Μέσα από το μπάσκετ, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο και μαζί με το SNHU έχουμε φτάσει και μέχρι τη Κίνα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που επέστρεψα στη πατρίδα μου. Ήμουν από φτωχή οικογένεια αλλά είχα πάντοτε στο πλευρό μου τη στήριξη της οικογένειας μου και αυτό με βοήθησε για να φτάσω στο σημείο που είμαι πλέον. Έχω στενούς δεσμούς με την Ελλάδα από το 1985 και μετά που έρχομαι τακτικά. Από τότε μέχρι και τώρα, είδα το μπάσκετ να εξελίσσεται στην Ελλάδα και από τα νηπιακά του βήματα να φτάνει στο σημείο που είναι σήμερα. Ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης» τόνισε χαρακτηριστικά και συμπλήρωσε «είναι ιδιαίτερο το συναίσθημα να βλέπεις Ελληνες αθλητές να αγωνίζονται στο ΝΒΑ. Είμαι πολύ περήφανος. Όπως είμαι περήφανος και για τους Έλληνες που έχουν κατά καιρούς, αγωνιστεί με τη φανέλα των Penmen, όπως ο Σωτήρης Καραποστόλου που παίζει στην Α1».
Οι διαφορές ευρωπαϊκού και αμερικάνικου μπάσκετ
Το αμερικάνικο μπάσκετ έχει διαφορές από το ευρωπαϊκό και ο κόουτς ανέφερε τη πιο χαρακτηριστική. «Θυμάμαι ότι παλιότερα ερχόμουν στην Ελλάδα για να διδαχτώ από Γιουγκοσλάβους προπονητές τα μυστικά του μπάσκετ, όπως τα πρωτόμαθα στις ΗΠΑ. Τώρα το παιχνίδι έχει αλλάξει πολύ. Είναι περισσότερο ντρίπλα και καρφώματα και έχουμε ξεχάσει τα βασικά. Γι’ αυτό και απολαμβάνω το τρόπο που παίζουν οι Ευρωπαίοι, με πάσες, ντρίπλες, διεισδύσεις. Αυτό αποτελεί θέμα συζήτησης μας στις ΗΠΑ καθώς πλέον, τα νέα παιδιά απλά παίζουν μπάσκετ αλλα δεν δουλεύουν πάνω σε αυτό. Τα βασικά τα έχουμε ξεχάσει, σε αντίθεση με τους Eυρωπαίους αλλά είναι τόσο μεγάλο το ταλέντο των Αμερικανών που δεν αφήνει το πρόβλημα να γίνει ορατό. Λέω πάντα ότι όταν πασάρει κάποιος στον Κώστα (σ.σ. Μανταλβάνο),αν δεν είναι καλή η πάσα, δεν πρόκειται να καρφώσει. Ότι πάσα όμως και αν ρίξεις στον Κόμπι Μπράιαντ, ακόμη και αν αυτή πάει στην οροφή, θα την πιάσει και θα καρφώσει. Σε ότι αφορά τα θεμελιώδη λοιπόν, στις ΗΠΑ, έχουμε χάσει πολλά σε σχέση με όσα είχαμε πριν σαράντα χρόνια αλλά το ταλέντο το υπερκαλύπτει».
Μπάσκετ, το άθλημα των… κοντών!
Ερωτηθείς αν το μπάσκετ είναι άθλημα των ψηλών ή των κοντών και αν τελικά το «εγώ» ή το «εμείς» κερδίζουν παιχνίδια, δεν δίστασε να πει: «Πιστεύω ακράδαντα ότι τώρα, το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών. Είμαι φανατικών υποστηρικτής ότι νικάς με τα γκαρντ. Παλιότερα, όταν έπαιζε ο Τάκης (σ.σ. Καρατζουλίδης), αν είχες ένα καλό σέντερ και έβαζες τη μπάλα μέσα στη ρακέτα, κέρδιζες και το ματς. Πλέον, για να νικήσεις, χρειάζεσαι πέντε γκαρντ για να χειρίζονται τη μπάλα. Τέσσερις μέσα και έναν έξω. Στην Ευρώπη, αυτό το έκανε ο Σαμπόνις. Ένας από τους κορυφαίους, κατ΄ εμέ, ψηλούς. Ο Σακίλ Ο’ Νιλ δεν μπορούσε να σε κάνει καλύτερο παίκτη αλλά έκανε την ομάδα καλύτερη. Ο Μάικλ Τζόρνταν, μπορούσε να πάρει και μας από δω αλλά δεν θα μας έκανε καλύτερους, απλά θα τον βλέπαμε να απογειώνεται και να πετάει η ομάδα του. Αυτή είναι η ομορφιά του Σαμπόνις, του Κούκοτς, του Ντίβατς. Ήταν ψηλοί με απίστευτες ικανότητες κοντού. Το Γκόλντεν Στέιτ πήρε φέτος το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ εξαιτίας των γκαρντ του. Πέρυσι οι Σαν Αντόνιο Σπερς και ο κόουτς Πόποβιτς, «κόντυνε» τους ψηλούς του. Συνοψίζοντας και απαντώντας θα πω ότι προτιμώ να έχω μια πλειάδα καλών γκαρντ από ότι έναν ποιοτικό ψηλό. Το μπάσκετ είναι άθλημα του «εμείς» και όχι του «εγώ». Το «εμείς» κερδίζει παιχνίδια, το «εγώ» σε οδηγεί σε ήττα».
«Τα νιάτα μας το καλοκαίρι δεν δουλεύουν όπως θα έπρεπε. Παίζουν στο AAU μπάσκετ και αυτό τους κάνει κακό. Βγαίνουν απλά και παίζουν. Σπαταλιέται έτσι το ταλέντο. Μέσα σε μια μέρα μπορεί να παίξουν και τέσσερα, πέντε παιχνίδια, χωρίς καμία προπόνηση. Αν δεν δουλέψεις όμως μέσα στο γήπεδο, δεν κάνεις τίποτα. Χάνουν στις 9:00 έχουν παιχνίδι στη 13:00 και πάλι στις 19:00. Δεν δίνουν καμία βάση στην ατομική δουλειά. Τα πάντα ξεκινάνε από τα… βασικά. Οι Ευρωπαίοι κάνουν πολύ δουλειά πάνω σε αυτό το κομμάτι του αθλήματος και γι’ αυτό ξεχωρίζουν και στο ΝΒΑ».
Ο Αντετοκούνμπο παίζει σαν Αμερικανός
»Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, κατά τη γνώμη μου, παίζει περισσότερο ως Αμερικανός, παρά ως Ευρωπαίος. Πρέπει τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά να δουλέψει πάνω στα βασικά. Αλλά το ταλέντο του είναι αστείρευτο που τη… γλιτώνει γιατί και πάσα στο…βουνό να του έρθει, θα την πιάσει και θα καρφώσει με το ένα χέρι»
«Είμαι και κατά αλλά και υπέρ. Ποιος είμαι εγώ που θα πω σε κάποιο παιδί από μειονότητα, ή ακόμη και φτωχό λευκό Αμερικανό, όταν του δίνεται ένα συμβόλαιο 3.000.000 δολαρίων για να πάει στο ΝΒΑ, να μην διακόψει τις σπουδές του και να παραμείνει για τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο; Εσάς αν σας πρόσφεραν συμβόλαιο στους New York Times για 5.000.000 δολάρια το χρόνο, θα μένατε εγώ; Από την άλλη, έχω πολλούς φίλους στο ΝΒΑ που μου έχουν πει, ότι ακόμη και αν ένας παίκτης πάει ανέτοιμος στη λίγκα, έχουμε ότι χρειάζεται από έμψυχο υλικό και υποδομές, για να τον κάνουμε αυτό που θέλουμε μέσα σε δύο χρόνια. Αντί να περιμένουμε να αποφοιτήσει σε τέσσερα. Αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ερχόταν στο πανεπιστήμιο για τέσσερα χρόνια, δεν θα γινόταν καλύτερος».
Ο ομιλητικάτος κόουτς παραδέχθηκε ότι δεν είχε κάποιον παίκτη στο πανεπιστημίο του «ΝΒΑ material», παρά μόνο κάποιον ονόματι Γουέιν Ρόμπινσον από τον Καναδά που λόγω του φόβου του με τα αεροπλάνα, δεν έκανε ποτέ κάτι. Στο δίλημμα Σιζέφσκι ή Καλιπάρι δήλωσε…μοιρασμένος «Είναι και οι δυο φίλοι μου και πολυ διαφορετικοί ως προπονητές. Ο Καλιμπάρι είναι καλύτερος στην επιλογή παικτών ενώ ο Σιζέφσκι ξέρει πως να πάρει πέντε από μας και να μας κάνει σούπερ ομάδα. Ο Καλιπάρι, θα χρειαζόταν να επιλέξει και τον Καρατζουλίδη μαζί με εμάς τους τέσσερις».
Μανταλβάνος: Είναι σκληρός προπονητής, όποτε χρειάζεται
Στο ερώτημα αν είναι σκληρός ως προπονητής, έδωσε πάσα στον Κώστα Μανταλβάνο, που είπε: «Είναι σκληρός όταν και όποτε χρειάζεται. Κατά τη διάρκεια της σεζόν, επιβάλλεται αν δεν τον ακούμε να φωνάζει. Μας κάνει, είτε το θέλουμε, είτε όχι, να καταλάβουμε τα λάθη μας, ακόμη και αν χρειαστεί να τρέχουμε επί δύο ώρες πάνω κάτω». Ο κόουτς πήρε το λόγο και ξεκαθάρισε ότι δεν είναι καλό να «προσπαθείς να μοιάσεις προπονητικά στον Μπόμπι Νάιτ, ή τον Γιάννη Ιωαννίδη. Επιβάλλεται να έχεις τη δική σου φιλοσοφία, τη δική σου προσωπικότητα και ανάλογα με αυτή, να λειτουργείς και προπονητικά. Εγώ λειτουργώ βάση του συναισθήματος, έχω τα πάνω μου και τα κάτω μου. Φωνάζω. Δεν θα με δει κανείς, να κάθομαι στο πάγκο. Είμαι προπονητής και γονέας γι’ αυτά τα παιδιά. Γι’ αυτά τα δώδεκα παιδιά. Προπονητής, γονιός, ψυχολόγος, ψυχιάτρος, στήριγμα τους στη καθημερινότητα τους. Δεν υπάρχουν μόνο τα υπέρ και τα κατά. Έξυπνος είναι αυτός που μαθαίνει πράγματα όταν ξέρει τα πάντα. Όταν βγούμε όμως από το γήπεδο, τα ξεχνάω όλα. Κανείς δεν είναι καλύτερος με τους παίκτες του από τον Σιζέφσκι.Και πιστέψτε με, ο Μάικ και αν είναι, σκληρός προπονητής. Τρελός προπονητής. Γι’ αυτό και είναι τόσο πετυχημένος». Την ίδια στιγμή, δεν δίστασε να επισημάνει ότι «κάθε προπονητής, χρειάζεται μέσα στο παρκέ, έναν ακόμη προπονητή και αυτός δεν είναι άλλος από έναν παίκτη, που διαθέτει εμπειρία και ηγετικές ικανότητες. Και αυτός είναι συνήθως ένα πόιντ γκαρντ».
Ερωτηθείς αν θα δούλευε στην Ευρώπη, θυμήθηκε ότι «πριν χρόνια που το μπάσκετ έδινε πολλά χρήματα, μου έλεγαν σε θέλουν στην Ελλάδα αλλά θα πληρωθείς του… χρόνου. Ή δεν θα βγάλεις τη σεζόν λόγω του έντονου χαρακτήρα σου. Δεν θα επιβιώσεις. Αν ο Σιβέφσκι ξεκινούσε τη καριέρα του στην Ελλάδα, στα δύο πρώτα χρόνια θα τον είχαν διώξει. Σε αυτό το διάστημα δεν κέρδιζε παιχνίδια. Τον Ντιν Σμιθ από το North Carolina, τον κρεμούσαν ως κούκλα όταν έχανε. Στην Ελλάδα θα τον είχα κρεμάσει κυριολεκτικά. Δεν θα την έβγαζα καθαρή στην Ελλάδα. Πρώτα θα μάλωνα με τον γενικό διευθυντή, ακόμη και τον πρόεδρο. Δεν ξέρω αν θα άντεχα εδώ… αν μου έδιναν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, θα το πάλευα».
Στη συνέχεια, ο σέντερ του Southern New Hampshire University, Κώστας Μανταλβάνος έκανε λόγο «μια εξαιρετική εμπειρία με τη συμμετοχή του στο NCAA. Αν είσαι δουλευταράς και το θέλεις, θα πας μπροστά στην Αμερική στο μπάσκετ. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Με δουλειά και στόχο πετυχαίνεις τα πάντα στην Αμερική» ενώ για τους συμπαίκτες του «έχουν ήδη σαστίσει που βλέπουν την Ακρόπολη στο πιάτο τους. Έχουν πάθει πολιτισμικό σοκ. Και δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί κυκλοφορούν στο δρόμο σκυλιά και γάτες».
 |
 |
 |
 |
 |