Η είδηση που έφτασε στην Αθήνα εκείνο το καλοκαιρινό ξημέρωμα της 7ης Ιουνίου του 1993 απ’ τη βροχερή Γερμανία δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Η καταρρακτώδης βροχή «έπνιγε» την κεντρική Ευρώπη και μαζί της συμπαρέσυρε μια για πάντα τον «γιό του διαβόλου». Το άψυχο σώμα στο κόκκινο Γκολφ που ενεπλάκη στο τροχαίο στον αυτοκινητόδρομο «Α-9» του Ίνγκολσταντ, έξω από το Μόναχο στις 5:20 ήταν του Ντράζεν Πέτροβιτς… Όχι, δεν ήταν κάποια κακόγουστη φάρσα, αλλά μία είδηση που «πάγωσε» τον μπασκετικό κόσμο. Ο «Μότσαρτ του μπάσκετ», ο άνθρωπος τον οποίο πολλοί «λάτρευαν να μισούν», αλλά κάπου στο βάθος τον θαύμαζαν, ο παίκτης που επέμενε να «γελοιοποιεί» τους αντιπάλους του, παίζοντας με την γλώσσα έξω απ’ το στόμα του, δεν ήταν πια στη ζωή.
Εκείνο το βροχερό πρωινό στον γερμανικό αυτοκινητόδρομο ο σύγχρονος «Μότσαρτ» του μπάσκετ, άφηνε ημιτελή και πάλι την… συμφωνία του, όπως ακριβώς έκανε κι ο Βόλφανγκ Αμαντέους το 1791 με το δικό του «Ρέκβιεμ».
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ένας παίκτης που σημάδεψε τόσο πολύ το άθλημα, όντας πρότυπο κι η επιτομή της σκληρής δουλειάς.
Οι εμπνεύσεις του στο παρκέ ήταν σχεδόν πάντα πετυχημένες, αλλά στις 6 Ιουνίου δεν άκουσε τον καλό του φίλο Στόγιαν Βράνκοβιτς. Ο τελευταίος αγώνας της Κροατίας στο τσάλεντζ ράουντ του Βρότσλαβ (όπου γνώρισε την ήττα με 90-94 από την Σλοβενία) ήταν το «κύκνειο άσμα» του. Στην «Χάλα Λούντοβα», σημειώνει 30π. (11/15βολ., 5/9διπ., 3/10τριπ., 1ριμπ., 3κλεψ., 1ασ., 1λάθος σε 35΄), αλλά για την επιστροφή στην πατρίδα επιμένει: «You fly, you die» («πετάς, πεθαίνεις») συνήθιζε να λέει και αποφάσισε να γυρίσει οδικώς…
Όμως, ενώ οι αποσκευές του προσγειώθηκαν στο Ζάγκρεμπ, εκείνος είχε απογειωθεί για το ταξίδι στον ουρανό, εκεί, όπου είναι τόσο εγωιστής, που θαρρεί κανείς θα μάχεται ακόμη να γίνει το πιο λαμπερό αστέρι. Το κόκκινο Γκολφ που οδηγούσε η φίλη του και πρώην Μις Γερμανία, Κλάρα Σελέντζι εκείνο το καταραμένο πρωινό, έμελλε να μην φτάσει ποτέ στον προορισμό του.
Η πρώτη ανάσα του μεγάλου αυτού παίκτη του παγκόσμιου μπάσκετ ήταν στις 22 Οκτωβρίου 1964 στο Σίμπενικ, τότε που η πόλη δεν είχε ακόμη ομάδα μπάσκετ! Γιος της Μπιζέρκα και του Τζόλε, ανώτατου αξιωματικού της αστυνομίας, γεννήθηκε για να εξουσιάσει και να δυναστεύσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. «Ambition sin freno» έγραψε το περιοδικό «Gigantes Del Basket», τρεις εβδομάδες πριν το μοιραίο δυστύχημα. «Φιλοδοξία χωρίς όρια», δηλαδή και το 1983 (έχοντας χάσει δύο τελικούς Κόρατς από την Λιμόζ) οδηγεί την μόλις 10 ετών Σιμπένκα στον τίτλο, αλλά 16 ώρες αργότερα η Ομοσπονδία τον αναιρεί! «Είμαστε πρωταθλητές» φωνάζει ο Πέτροβιτς που δεν κατεβαίνει στον επαναληπτικό, βγάζοντας για λίγο από το πρόσωπό του το αστραφτερό χαμόγελο. Συνεχίζει στην Τσιμπόνα (1984-1988), κατακτώντας το Πρωταθλητριών το 1985 και 1986, την πρώτη φορά κόντρα στην Ρεάλ, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Οι Μαδριλένοι ακολουθώντας το δόγμα «όταν κάποιον δεν μπορείς να τον νικήσεις, τότε τον κάνεις παίκτη σου» τον υπογράφουν το 1988 και με 62 (!) δικούς του πόντους στο ΣΕΦ και πάλι, οδηγεί τούτη τη φορά τη «βασίλισσα» στη νίκη με 117-113 στην παράταση επί της Καζέρτα (ο Οσκάρ Σμιντ πέτυχε 44π.) για το Κυπελλούχων και οδηγεί τη «βασίλισσα» και στην κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος!
Δεν υπάρχει πλέον άλλη πρόκληση πλην του ΝΒΑ, αλλά… Στο Πότλαντ, ο Ρικ Έιντελμαν δεν τον χρησιμοποιεί (7,6π. μ.ο.) και ο ίδιος ο Ντράζεν θυμάται «μόνο την βροχή και το ότι είχα την καλύτερη θέση του γηπέδου. Στον πάγκο»! Η αναγέννησή του έρχεται στο Νιου Τζέρσεϊ, το 1991 και την τελευταία του σεζόν εκεί το 1992-93, έχει 22,3π. και ποσοστά ευστοχίας καλύτερα του Μάικλ Τζόρνταν! «Τον αντίκριζα και πείσμωνα γιατί καταλάβαινα από το βλέμμα του ότι δεν φοβάται» είπε αργότερα ο «Air», αλλά το «ελιξίριο» του Πέτροβιτς ήταν άλλο: «Ο ήχος της μπάλας μου δίνει ζωή και ρουφάω κάθε στιγμή που κλειδώνομαι μαζί της σε ένα γήπεδο» ή όπως πρόσθεσε ο αδερφός του, Άτσο, «ήταν εργασιομανής, όχι επειδή ξόδευε 8 ώρες για προπόνηση, αλλά γιατί δεν έδωσε στον εαυτό του ούτε μια μέρα ρεπό».
Μια βρετανική παροιμία λέει «let the good times roll», άσε, κοινώς, τις καλές στιγμές να έρθουν, αλλά ο Ντράζεν δεν ήταν θιασώτης της… αγγλικής λογικής. Για την ακρίβεια, δεν πίστευε σε καμία λογική, εκτός από την δική του. Μοναδικός του «θεός» ήταν η δουλειά, αν και «κάποτε διάβαζα τι λένε τα άστρα για μένα. Μέχρι που κατάλαβα πως είναι καλύτερο να μην ξέρεις τι σε περιμένει στο μέλλον, γνωρίζοντας ότι όλα εξαρτώνται από μένα», εκμυστηρεύτηκε το 1992, όμως, όπως έγραψε ο Μάριο Ζόρκο, το 1993, το ωροσκόπιό του προέβλεπε σοβαρές αλλαγές στην ζωή του και τραυματισμούς!
Η μοίρα άφησε πια την μητέρα του, Μπιζέρκα, να περιποιείται καθημερινά τον τάφο του στο Μιρογκόι και να υποδέχεται ευπρόσδεκτα κάθε έναν από τους χιλιάδες επισκέπτες-θαυμαστές του γιου της. Εκείνη η ψιλόλιγνη φιγούρα δεν ζει, όμως δεν πέθανε, διότι δεν πεθαίνουν όσοι αφήνουν πίσω τους πολύτιμη παρακαταθήκη. Ντράζεν, σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, αλλά, κυρίως, για την έμπνευση…
Όταν άνοιξε η πόρτα του ΝΒΑ στον “Μότσαρτ”
Πριν από μερικά 24ωρα κυκλοφόρησε στην Κροατία ένα βιβλίο αφιερωμένο στον «Μότσαρτ» του παγκόσμιου μπάσκετ. «Τα χρόνια του Δράκου» («Drazen godine zmaja»), είναι ο τίτλος του βιβλίου για τον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς και στις σελίδες του υπάρχουν αρκετές ανέκδοτες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον «Μότσαρτ», αποκαλύψεις για την προφορική συμφωνία του με τον Παναθηναϊκό – που αποτελούσε και προσωπική επιλογή του νεαρού τότε Δημήτρη Γιαννακόπουλου -, για κόντρες που είχε με «ιερά τέρατα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά και για τον τρόπο που άνοιξε η πόρτα του ΝΒΑ για τον μεγάλο αυτόν αθλητή…
Ένα μικρό απόσπασμα αυτής της πτυχής σας αποκαλύπτει σήμερα το infobasket.gr…
«Εννέα μήνες μετά την Σεούλ, ήρθε η σειρά του Ζάγκρεμπ. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1989 «παίχθηκε» σε μια νέα, πιο συμπαγή μορφή. Το τουρνουά μεταξύ οκτώ εθνικών ομάδων από διαφορετικές χώρες διήρκεσε λιγότερο από μία εβδομάδα! Κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα του τουρνουά, όπου η Εθνική Γιουγκοσλαβίας επικράτησε της νυν πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ελλάδας με 103-68, ο Γιούρι Ζντοβτς δικαιολόγησε πλήρως την εμπιστοσύνη που του έδειχνε ο Ίβκοβιτς, με το να περιορίσει στο μάξιμουμ επιθετικά έναν από τους παίκτες–κλειδιά της ελληνικής ομάδας, τον Γιαννάκη.
Άπαξ κι ο Κούκοτς είχε καταφέρει να εξουδετερώσει τον καλύτερο σουτέρ στην ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, το Νίκο Γκάλη, ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν σε θέση να συγκεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στο ρόλο του οργανωτή. Ο ίδιος διευκρίνισε το ρόλο που είχε δηλώνοντας: «Όχι, δεν ενοχλούμαι που παίζω πλέι μέικερ. Μια ολόκληρη σεζόν στη Ρεάλ έκανα μόνο αυτό, και το τελειοποίησα. Στην Εθνική αποδεικνύω ότι μου ταιριάζει γάντι αυτός ο ρόλος. Έτσι θα είναι τα πράγματα και στο μέλλον».
Υπήρχε μια απίστευτα καλή ατμόσφαιρα λόγω της επιτυχίας, το επίπεδο του ταλέντου, αλλά και των… εμπειρογνωμόνων που ηγούνταν μέσα στα αποδυτήρια των «Πλάβι». Ήταν το αποτέλεσμα δύο χρόνων δουλειάς του Σέρβου ειδήμονα, για τον οποίο πολλοί πίστευαν ότι δούλευε με… σφιχτά γκέμια. Η δήλωση του Γιούρι Ζντοβτς είναι τρανταχτή απόδειξη για τη σχέση που είχε ο Ίβκοβιτς με τους παίκτες του: «Αυτό που βλέπετε απ’ έξω είναι αναληθές. Ο Ντούντα είναι ο μόνος που ευθύνεται για την τωρινή μας κατάσταση. Ενδίδει όταν και όπου χρειάζεται, είναι αυστηρός εκεί που επιβάλλεται κι εμείς ως παίκτες τον σεβόμαστε».
Ο τρόπος που ο Ίβκοβιτς προσέγγισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1989 αναφορικά με την αντίληψη του, ήταν μοιράζοντας το χρόνο συμμετοχής των παικτών και μ’ αυτό να διατηρήσει τη δύναμη των παικτών – κλειδιά όσο το δυνατόν περισσότερο ενόψει των μονομαχιών των ημιτελικών και του τελικών, βλέποντας στο… βάθος προς την ΕΣΣΔ.
«Ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε ο Ντράζεν σε αυτό το πρωτάθλημα ήταν ασύλληπτος. Θυμάμαι το παιχνίδι με αντίπαλο τη Γαλλία, όπου είχα, κυρίως ρόλο αμυντικού, ήμουν ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας, αλλά δεν καταφέραμε να έχουμε μεγάλο σκορ. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ντούντα έβαλε στο παρκέ τον Ντράζεν, και μας οδήγησε, με 30 προσωπικούς πόντους – όλους στο δεύτερο ημίχρονο – στη νίκη», θυμάται ο Ζντράβκο Ραντούλοβιτς.
Έτσι, με το φινάλε της διοργάνωσης είχε 50/68 (74%) στα σουτ, 16/23 (70%) από τη γραμμή των 6,25 και είχε καταφέρει να χρεώσει τους αντιπάλους του με φάουλ 33 φορές. Γεγονός που εκμεταλλεύτηκε τιμωρώντας τους, με το υψηλό ποσοστό του 87% (37/39) από τη γραμμή των ελευθέρων βολών. Στέφθηκε MVP ενός φημισμένου τουρνουά μέσα στη δική του πόλη. Το Ζάγκρεμπ. Είχε έρθει η ώρα του για το ΝΒΑ.
 |
 |
 |