Το μπάσκετ είναι απλό άθλημα. Σας το είπα με το «καλωσόρισμα» μου σε αυτό το εγχείρημα που ομολογουμένως, όσο περνάει ο καιρός με κερδίζει ολοένα και πιο πολύ. Παρά τις ατελείωτες ώρες σκάουτινγκ και τις προπονήσεις με τον Πανιώνιο. Δεν το πίστευα ότι θα με χαλάρωνε να γράφω για τα «βασικά» ενός αθλήματος που λάτρεψα και εξακολουθώ να λατρεύω με την ίδια δίψα, όπως όταν ήμουν μικρός. Αλλά στη ζωή «ποτέ μην λες ποτέ για τίποτα» τελικά.
Ας επανέλθουμε όμως, στο προκείμενο μετά το «τάιμ άουτ». Έχουμε και λέμε… Αλλιώς «παίζεται» το μπάσκετ όταν είσαι πέντε ετών. Αλλιώς όταν είσαι δεκαπέντε και αλλιώς, 25 και 30. Να τα πάρουμε με την σειρά, αρχίζοντας με τις πολύ μικρές ηλικίες. Ηλικίες που η προπόνηση πρέπει να μοιάζει και να είναι «παιχνίδι». Τίποτε άλλο. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ και ΧΑΡΑ. Ο ρόλος του προπονητή των ακαδημιών έγκειται στον τρόπο με τον οποίο θα περάσει τα της προπόνησης σαν να πρόκειται για ένα απλό παιχνιδάκι. Είναι περισσότερο ρόλος δασκάλου από ότι προπονητή. Θυμίζει γονιό εν δράση στα πρώτα βήματα ενός μωρού από ότι τελικά, δάσκαλο/προπονητή. Και πάνω από όλα, έχει στοιχεία ψυχολόγου για να βοηθήσει τα μέγιστα στη διαμόρφωση ενός υγιούς χαρακτήρα.
Στις ηλικίες 5 ως 10 ετών δεν τίθεται θέμα coaching. Διανοητική προετοιμασίας πριν από ένα παιχνίδι δεν επιτρέπεται. Θα ήταν λάθος να γίνει κάποιος Ιβκοβιτς – Ομπράντοβιτς – Μεσίνα και να αρχίσει τις οδηγίες του τύπου «πάμε να παίξουμε άμυνα, να είμαστε συγκεντρωμένοι στην επίθεση και να πάρουμε το ματσάκι». Δεν υπάρχει αυτό… Εδώ πολύ απλά λες «πάμε να το διασκεδάσουμε. Να το ευχαριστηθούμε. Και πάλι, κερδισμένοι θα είμαστε όποιο και αν είναι το σκορ». Έτσι είναι το σωστό. Αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός προπονητής σ’ αυτές τις ηλικίες. Στόχος του είναι να μάθει τους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες να συνεργάζονται. Να προάγουν την ομαδική ταυτότητα της ομάδας τους. Δεν υπάρχουν «πρέπει». Δεν υπάρχουν «επιβάλλεται». Ούτε καν «θέλω» επιτρέπεται να ξεστομίσει ο καθοδηγητής της ομάδας. Ή αν θέλετε, ο κόουτς ή ο γονιός, αν πάρετε μια μπάλα οι ίδιοι και πάτε μαζί με τα παιδιά σας στο γήπεδο. Υπάρχει μόνο η ευχαρίστηση στο πρόσωπό του/σας όσα λεπτά τα παιδιά βρίσκονται στο παρκέ. Η επιβράβευση.
Λέξεις όπως «κριτική», «τιμωρία», «λάθος», δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο. Θυμός; Με τίποτα! Επιβραβεύεις την προσπάθεια! Κριτική; Μόνο αν έχεις δίπλωμα παιδοψυχολόγου! Όσον αφορά την τιμωρία, με επιπλέον ασκήσεις στην προπόνηση, επιτρέψτε μου, να σας πω ότι βάση στατιστικών, μειώνει την επιθυμία ενός παιδιού να επιστρέψει στο γήπεδο. Αυτό θέλουμε;;;;
Στόχος μας/ σας είναι να αγαπήσουν τα παιδιά το μπάσκετ. Να θέλουν να περνούν τις ελεύθερες ώρες τους στο γήπεδο. Να μαθαίνουν μέσω του αθλητισμού και πιστέψτε με, η πίεση έχει αντίθετο αποτέλεσμα. Σκεφτείτε, πως αντιδράτε εσείς οι ίδιοι, όταν σας πιέζουν πράγματα και καταστάσεις. Πώς μπορεί ένα πεντάχρονο να διαχειριστεί την παραμικρή πίεση που προέρχεται από ένα παιχνίδι… Δεν μπορεί γι’ αυτό και τα παρατάει. Εμείς, θέλουμε να γεμίσουμε τα γήπεδα για να συνεχίσει να «γεννάει» η πατρίδα μας παίκτες όπως ο Γκάλης, που βρήκε τον διάδοχο τους στο πρόσωπο του Διαμαντίδη. Εκείνος με την σειρά του, τον Ζούμπο και τον Κατσίβελη και έπεται και συνέχεια.
Γιώργος Γάσπαρης