Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που οι παίκτες της Α2 πάτησαν παρκέ και πλέον ετοιμάζονται για την επανεκκίνηση. Το “πράσινο φως” έχει δοθεί, κάτι που γεμίζει με χαμόγελα άπαντες, όμως υπάρχουν κάποιοι που δεν ξεχνούν και τους άλλους αθλητές, που ακόμη είναι στο… περίμενε! Κι ένας εξ’ αυτών είναι ο προπονητής του Πανερυθραϊκού Δημήτρης Χουχουλής, ο οποίος μίλησε στο επίσημο site της ομάδας για τις εξελίξεις, την κατάσταση την οποία βιώνουμε όλοι, θίγοντας ωστόσο και το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί ως τώρα λύση και για τις Ακαδημίες, αφού οι μικρές ηλικίες θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα… “Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να ξεκινήσουν ΟΛΕΣ οι Κατηγορίες, γιατί ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ… Δεν είναι μόνο Α1, Α2, Β’ Εθνική. Είναι ενιαίο το μπάσκετ, από την πρώτη μέχρι την τελευταία Κατηγορία”, τονίζει χαρακτηριστικά ο Έλληνας προπονητής, που για μία ακόμη φορά δείχνει ότι δεν ξεχνά τη βάση της πυραμίδας του ελληνικού μπάσκετ.
Αναλυτικά τα όσα δηλώνει ο Δημήτρης Χουχουλής:
-Κόουτς, επιτέλους δείχνει κάτι να κινείται στον Αθλητισμό. Η πολυαναμενόμενη επανεκκίνηση σε μία σειρά αθλημάτων επετράπη εν μέρει και οι ομάδες της Α2 μπαίνουν ξανά στο γήπεδο για να ξεκινήσουν προπονήσεις. Θα θέλαμε ένα σχόλιο γι’ αυτή την εξέλιξη και ποια τα πρώτα συναισθήματα που σου δημιουργεί;
«Θεωρώ ότι, όπως όλη η κοινωνία προσπαθεί να επανέλθει έπειτα από όλο αυτό το κακό που έχει συμβεί στην ανθρωπότητα τον τελευταίο χρόνο, έτσι και στο κομμάτι του δικού μας αθλήματος, του μπάσκετ, αυτό είναι ένα πρώτο βήμα για την επιστροφή στην κανονικότητα. Οπότε, μετά την Basket League, δίνεται η δυνατότητα να ξεκινήσουν και οι επόμενες Εθνικές Κατηγορίες, σε πρώτη φάση, δηλαδή, η Α1 Γυναικών και η Α2 Ανδρών. Αλλά αρκεί αυτό…;
Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να ξεκινήσουν ΟΛΕΣ οι Κατηγορίες, γιατί ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ… Δεν είναι μόνο Α1, Α2, Β’ Εθνική. Είναι ενιαίο το μπάσκετ, από την πρώτη μέχρι την τελευταία Κατηγορία.
Στο χώρο αυτό βρίσκονται άνθρωποι, οι οποίοι ΖΟΥΝ από αυτό, βιοπορίζονται από αυτό, παίκτες, προπονητές, εργαζόμενοι στο χώρο του αθλήματος, άλλοι επαγγελματίες που προσφέρουν ως εξωτερικοί συνεργάτες με τις ομάδες και βγάζουν τα προς το ζην… Αυτοί όλοι, λοιπόν, πρέπει να ξαναμπούν σε ένα ρυθμό, να μπορέσουν να βρουν ξανά τους κανονικούς τους ρυθμούς, να μπορέσουν να κάνουν αυτό που έχουν μάθει και αγαπάνε, αλλά ταυτόχρονα και αυτό απ’ το οποίο βιοπορίζονται, όπως είπα και προηγουμένως… Και έτσι να επανέλθουμε πάλι σε μία κανονικότητα, η ψυχολογία όλων κάθε μέρα να γίνεται και καλύτερη, γιατί έχουμε περάσει ένα πολύ δύσκολο και σκληρό χρόνο, που έχει επηρεάσει την ψυχολογία όλων μας σε μεγάλο βαθμό.
Ελπίζω η επανεκκίνηση να πάει όσο το δυνατόν καλύτερα, να γυρίσουν άπαντες υγιείς στο γήπεδο και όπως είπα και πιο πριν να επιστρέψουν ΟΛΕΣ οι Κατηγορίες στη δράση».
-Ωστόσο, παρά την επανέναρξη των προπονήσεων στα Εθνικά Πρωταθλήματα και το «πράσινο φως» για την επανεκκίνηση και των αγώνων σε κάποια εξ αυτών, ακόμη δεν έχει βρεθεί τρόπος για την επιστροφή των μικρών παιδιών στα γήπεδα, για το άνοιγμα των Ακαδημιών, που αποτελεί επί της ουσίας και το βασικότερο «κύτταρο» του Αθλητισμού…
«Εδώ, για μένα, είναι το βασικότερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή… Και ανεξάρτητα με το τι θα γίνει με το άλυτο ζήτημα των Εθνικών και Τοπικών Πρωταθλημάτων (που είπαμε προηγουμένως ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βιοπορίζονται από αυτό και ήδη αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να βρεθεί άμεσα λύση), θεωρώ ότι το κύριο πρόβλημα, που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε στοχευμένα, με σοβαρότητα και να σκύψουμε πάνω από αυτό ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι με τον Αθλητισμό -Σωματεία, Ομοσπονδίες, Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, Υπουργείο, προπονητές, κλπ.- είναι το να φέρουμε τα μικρά παιδιά πάλι στα γήπεδα, σε όλα τα αθλήματα, όσο το δυνατόν γρηγορότερα και ασφαλέστερα και να ξεκινήσουν πάλι να λειτουργούν οι Ακαδημίες σε όλο το φάσμα του Αθλητισμού!
Εμείς, βέβαια, από το δικό μας μετερίζι μιλάμε για το μπάσκετ, γιατί αυτό είναι το άθλημά μας, αλλά οι αρετές που προσφέρει συνολικά ο Αθλητισμός στις μικρές ηλικίες είναι αναντικατάστατες. Ο Αθλητισμός είναι απαραίτητος και παίζει τεράστιο ρόλο στην ολόπλευρη ανάπτυξη ενός παιδιού. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα αφουγκράζομαι τις φωνές των γονιών και φυσικά των ίδιων των παιδιών και, κατανοώντας απόλυτα τη σοβαρότητα του προβλήματος (είμαι και ‘γω γονιός, άλλωστε και το ζω καθημερινά) λέω ότι οφείλουν οι αρμόδιοι να βρουν τον τρόπο να επιστρέψουν οι μικρές ηλικίες στα γήπεδα, να φέρουμε πίσω τα παιδιά σε ένα χώρο που αγαπούν πολύ και τους έχει λείψει όσο τίποτα.
Τα παιδιά έχουν συσσωρεύσει πολλή πίεση και ενέργεια από αυτή την κατάσταση και δεν μπορούν να την εκτονώσουν θετικά. Αυτός ο εγκλεισμός έχει κάνει πάρα πολύ μεγάλο κακό, έχει δημιουργήσει προβλήματα που ίσως τα επόμενα χρόνια να τα βρούμε μπροστά μας. Αν δεν κάνουμε κάτι γρήγορα, θα κλονιστεί ανεπανόρθωτα και η πνευματική και η ψυχολογική και η σωματική ανάπτυξη και υγεία των μικρών παιδιών. Πρέπει λοιπόν να βρεθεί τρόπος να ξαναμπούν οι μικρές ηλικίες στους χώρους του Αθλητισμού, όπου θα διδαχθούν και καταλάβουν τις έννοιες της Προσπάθειας, της Συνεργασίας, του να αγωνίζεσαι για να πετύχεις ένα στόχο… Ότι δεν είναι όλα εύκολα στη ζωή και ούτε γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού σε μία οθόνη. Οφείλουμε να τα βγάλουμε από την εικονική πραγματικότητα που έχει καλλιεργηθεί και που ζουν εδώ και αρκετό καιρό, να τα σηκώσουμε από τον καναπέ και να τα «ξεκολλήσουμε» από το laptop, το tablet, το smartphone και το Internet, δίνοντάς τους πίσω την κανονική ζωή και τη δυνατότητα να βγάλουν πάλι την ενέργειά τους, να γελάσουν, να παίξουν, να χαρούν, να κοινωνικοποιηθούν… Πράγματα από αυτή τη στιγμή τα έχουν ξεχάσει και τονίζω ότι όσο καθυστερούμε, συντελείται ένα μεγάλο έγκλημα, που ξαναλέω ότι αν δεν κάνουμε κάτι γρήγορα θα το βρούμε τα επόμενα χρόνια μπροστά μας…
Οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις και που λειτουργούν -θεωρώ- πάντα με γνώμονα τη Δημόσια Υγεία, δεν μπορεί να μην βλέπουν αυτό το πρόβλημα… Και αυτοί γονείς είναι, εξάλλου, οπότε όλα αυτά που περιγράφω λογικά τα βιώνουν κι αυτοί… ζωντανά και όχι μόνο μέσα από την Επιστήμη τους και τα επιστημονικά ευρήματα. Και με δεδομένο ότι, όπως μαθαίνω, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης οι Ακαδημίες και γενικώς ο Αθλητισμός στις μικρές ηλικίες, δεν έχει σταματήσει, νομίζω ότι πρέπει να βρουν… ΧΘΕΣ τον τρόπο, ώστε να επανέλθουν όλα αυτά τα παιδιά στα γήπεδα».
– Κλείνοντας, θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στα παιδιά μας, τους αθλητές του Πανερυθραϊκού και τους γονείς τους;
«Θέλω να τους πω ότι η μέρα που θα ξαναβρεθούμε στο γήπεδο νομίζω ότι έχει έρθει πολύ κοντά! Και θέλω, επίσης, να τους πω ότι όπου βρίσκουν ευκαιρία να βγάζουν την ενέργειά τους και αν έχουν τη δυνατότητα να παίζουν με τους φίλους τους, να το κάνουν, φυσικά πάντα με προσοχή και ασφάλεια, μέχρι να τελειώσουμε μία και καλή με τον κορωνοϊό! Δεν χρειάζεται αυτό να είναι μπάσκετ απαραίτητα, το σημαντικότερο είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επαφή, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επικοινωνία με τους φίλους τους, τους συμπαίκτες τους, τους συμμαθητές τους. Το να επικοινωνούν μόνο μέσα από μία οθόνη, το ξαναλέω, δεν είναι νορμάλ…
Και πιστεύω ότι είναι πολύ κοντά η στιγμή που όλοι μαζί θα ξαναπατήσουμε το παρκέ του γηπέδου, θα διεκδικήσουμε ένα ριμπάουντ, θα κάνουμε ένα σουτ και θα χαρούμε ή θα λυπηθούμε μετά από μία νίκη ή μία ήττα! Γιατί αυτή είναι η αληθινή ζωή, δεν είναι μόνο χαρές, αλλά υπάρχει και η λύπη και η αδικία και τόσα ακόμη συναισθήματα και καταστάσεις, τα οποία μόνο ο Αθλητισμός μπορεί να τους τα προσφέρει τόσο απλόχερα και τους δίνει την ευκαιρία να τα ζήσουν, να μάθουν να τα διαχειρίζονται και να πάρουν μαθήματα για το δικό τους «αύριο»!
Όσο για τους γονείς, νομίζω ότι πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα παιδιά αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να τους δείξουν το σωστό δρόμο και να τα οδηγήσουν στην επανεκκίνηση της ζωής, γιατί μέσα από αυτή την κατάσταση σίγουρα κάποια παιδιά είναι πιθανό να έχουν αφεθεί και να μην έχουν πια το κέφι, τη διάθεση να επανέλθουν… Να τα πείσουν να σηκωθούν από τον καναπέ και να έρθουν πάλι στα γήπεδα κι από ‘κει και πέρα είναι δουλειά των προπονητών πώς θα τους καλλιεργήσουμε ξανά τη διάθεση, την αγάπη και το κέφι που είχαν πριν ξεσπάσει αυτό το κακό… Που, στο τέλος της ημέρας, μία καταστροφή πολλές φορές μπορεί να μας κάνει και πιο σοφούς, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, αλλά και πιο δυνατούς… Διότι, μέσα από τις δυσκολίες, πολλές φορές μπορείς να σηκωθείς πιο δυνατός και να φτάσεις δύο βήματα πιο μπροστά! Και πιστεύω ότι είμαστε όλοι έτοιμοι γι’ αυτό!».