Πάει λοιπόν και ο Τζέισον Καπόνο. Στέρεψαν λέει οι αντοχές του αμερικανού που μόνο ευχαριστημένος δεν ήταν απ’ τον χρόνο που του έδινε ο Αργύρης Πεδουλάκης στους αγώνες του Παναθηναϊκού. Χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου δεν το λες, σίγουρα, όμως το διαζύγιο με τον αμερικανό μπόμπερ δεν σε κάνει να πέφτεις και απ’ τα σύννεφα. Άλλωστε όση έκπληξη μπορεί να αισθάνεται κάποιος στο άκουσμα της είδησης ότι ο Καπόνο αποχαιρετά το ΟΑΚΑ, άλλη τόση πρέπει να αισθάνθηκε όταν οι πράσινοι αποφάσισαν να τον εντάξουν στο ρόστερ τους.
Οχι φυσικά γιατί μιλάμε για κανέναν τυχαίο. «Φονιάς» είναι ο τύπος και μάλιστα σεσημασμένος, όπως απέδειξε τόσα χρόνια στο ΝΒΑ. Ωστόσο εξ’ αρχής πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά δεν ταίριαζαν με το φετινό προφίλ του Παναθηναϊκού. Ούτε το περσινό, το προπέρσινο, αυτό που είχαν πριν 3,4,5 χρόνια οι «πράσινοι» με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο…
Έχει αλλάξει πολύ το μπάσκετ και οι εποχές που ένας αμερικανός καλός ΝΒΑερ αισθανόταν άνετος στο ρόστερ μιας μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τότε, ακόμα και στην δεκαετία του ενενήντα, αρκούσε να «στάζει» κάποιος 15-20 πόντους για να… κλείσεις τα μάτια στα όποια μειονεκτήματά του. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν «παίζει». Στο διάστημα που έμεινε στο ΟΑΚΑ ο Καπόνο έδειξε αρκετές φορές γιατί είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους σουτέρ που πέρασαν την τελευταία δεκαετία απ’ το ΝΒΑ. Στην Ευρωλίγκα σούταρε με ποσοστό που πλησίαζε το 50% στα τρίποντα, βολές δεν έχανε ακόμα και όταν στο πρόσωπό του χόρευαν τα lazer, ενώ το αίμα του έμοιαζε πάντα κρύο.
Ε, και; Αυτά του τα προσόντα έφταναν για να του χαρίσουν μέσο όρο συμμετοχής κοντά στα 15 λεπτά, αφού ο Πεδουλάκης δεν ήθελε να ρισκάρει περισσότερο στην άμυνα με την συμμετοχή του αργού αμερικανού, ενώ και επιθετικά δεν… έσπαγε το κεφάλι του για να βάλει την ομάδα να δουλέψει για πάρτη του. Τι είπατε; Σας θυμίζει κάτι η περίπτωσή του; Ασφαλώς. Deja vu με τον Τρέισι Μάρεϊ έζησαν στο τριφύλλι. Τεράστιος μπόμπερ και εκείνος, όμως δύο μήνες έβγαλε στο ΟΑΚΑ. Μπορεί να ήταν και περισσότεροι εάν οι πράσινοι δεν στέκονταν άτυχοι εκείνη την εποχή με την ξαφνική ασθένεια του Ντάριλ Μίντλεντον, που κατέστησε επιτακτική ανάγκη την απόκτηση αμερικανού σε άλλη θέση, σίγουρα όμως ο Μάρεϊ δεν θα γινόταν ποτέ πρωταγωνιστής στο τριφύλλι. Όπως δεν είχε αυτή την προοπτική και ο Καπόνο σε μία ομάδα που ζει και πεθαίνει με την άμυνα.
Τί σημαίνει, όμως η αποχώρηση του αμερικανού για τον Παναθηναϊκό; Στην Ευρωλίγκα σίγουρα λογίζεται ως απώλεια, αφού οι πράσινοι δεν μπορούν να τον αντικαταστήσουν. Στην Α1 ίσως, δεδομένου ότι είναι ανοιχτή (και επιβεβλημένη βάσει κανονισμών) η απόκτηση άλλου παίκτη, πιθανότατα περιφερειακού. Αν πάρουν κοντό οι κυπελλούχοι και τους βγει, τότε με δεδομένη και την άνοδο του Ούκιτς να είστε σίγουροι ότι θα αποκτήσουν άλλον αέρα απέναντι στον Ολυμπιακό. Παράλληλα, η απώλεια του Καπόνο θα σημάνει περισσότερες ευκαιρίες για κάποιους άλλους παίκτες με τον Γιαννόπουλο να περιμένει στην γωνία για να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που θα του δοθεί να δείξει το εξαιρετικό σουτ που διαθέτει. Οσο για τον απόηχο της φυγής Καπόνο για την πράσινη κερκίδα, σίγουρα χάθηκε ένας παίκτης που αποτελεί σημείο αναφοράς, απ’ τον οποίο περιμένεις ότι στην καλή του βραδιά μπορεί να αρχίσει να πυροβολεί ακατάπαυστα.
Απ’ την άλλη, βέβαια επειδή ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει εδώ και χρόνια ένα μεγάλο μπασκετικό κοινό, μάλλον είναι δεδομένο ότι η εξέλιξη αυτή δεν ξάφνιασε πολλούς. Ελέω βασικά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πέρασαν πολλά χρόνια απ’ την τελευταία φορά που ο κόσμος του Παναθηναϊκού πόνταρε πραγματικά σε έναν ΝΒΑερ. Και όσο είναι ο Πεδουλάκης στον πάγκο είναι δεδομένο ότι αυτό δεν αλλάζει…
ΥΓ: Άσχημη μέρα η σημερινή. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον Γιώργο Κολοκυθά. Έναν πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο που υπήρξε θρύλος του αθλήματος στην εποχή που αυτό παιζόταν στα τσιμέντα και όχι σε πολυτελή παρκέ.