Η Εθνική μας λοιπόν βρίσκεται ήδη στις 16 καλύτερες ομάδες του φετινού Παγκόσμιου Κυπέλλου και ονειρεύεται να φτάσει μέχρι και την τελική τετράδα, ύστερα από την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον όμιλο της ούσα αήττητη και παίζοντας ένα αν όχι εντυπωσιακό, τουλάχιστον θελκτικό μπάσκετ, σίγουρα διαφορετικό από ό, τι μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Που οφείλεται όμως αυτή η αλλαγή, τι έχουν προσφέρει ατομικά οι παίκτες και τι προσδοκίες έχουμε για την συνέχεια;
Προπονητής – κλίμα – ομαδική τακτική
Σε οποιαδήποτε ομάδα σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα, ο προπονητής είναι το Α και το Ω της. Φέτος η επιλογή του Φώτη Κατσικάρη δείχνει να είναι η ιδανικότερη και η πιο πετυχημένη ίσως της τελευταίας δεκαετίας. Αφήσαμε πίσω επιλογές ξενόφερτες, με διαφορετική μπασκετική φιλοσοφία, με διαφορετική νοοτροπία που δε μπορούσε να αγγίξει τον παλμό του Έλληνα παίκτη, επιλογές εγχώριες που κουβαλούσαν «κουσούρια» όπως απειρία, προκαταλήψεις, ανάγκη να προβάλουν το εγώ τους μέσα από την ομάδα ή ακόμα και φόβο να στηρίξουν τις επιλογές τους κόντρα στα θέλω της κοινής γνώμης και της ομοσπονδίας. Ο coach Κατσικάρης δείχνει σαν έτοιμος από καιρό να αναλάβει αυτό το πόστο. Με πολυετή πλέον εμπειρία στο εξωτερικό, χωρίς όμως να έχει χάσει την επαφή του με το ελληνικό μπάσκετ, είτε μέσω Euroleague, είτε μέσω της συνεργασίας του με Έλληνες παίκτες, έχει καταφέρει να αλλάξει την αγωνιστική εικόνα της ομάδας, μα κυρίως έχει καταφέρει να ξεχειλίζει η Εθνική μας από ομαδικότητα και το καλό κλίμα να είναι το σήμα κατατεθέν της. Φυσικά δεν είμαι μέσα στα αποδυτήρια για να γνωρίζω εκ των έσω με ποιον ακριβώς τρόπο έχει πετύχει τα παραπάνω, όμως ούτε ένας θεατής της Εθνικής μας δε μπορεί να αμφισβητήσει την υγεία που αποπνέει η ομάδα μας μετά από πολλά χρόνια.
Καθαρά αγωνιστικά, έχουμε ξεφύγει από την μονοδιάστατη επίθεση του pick n roll, η οποία από ευχή είχε καταντήσει κατάρα αφού η μπάλα συνήθως βασανιζόταν ακίνητη στην κορυφή της επίθεσης, στα χέρια ενός παίκτη. Φέτος βλέπουμε συνεχή κίνηση και εκτός μπάλας, τρέξιμο στο ανοικτό γήπεδο σε πρώτο αλλά και σε δεύτερο αιφνιδιασμό, στοχευμένο παιχνίδι με πλάτη από τους ψηλούς μας (κυριώς Μπουρούση, Πρίντεζη και Βουγιούκα). Δεν είναι τυχαίο ότι η Εθνική μας σε κάθε παιχνίδι έχει διαφορετικό πρώτο σκόρερ, ότι η παραγωγικότητα της είναι 82,6 π./αγώνα (6η στην διοργάνωση), ενώ στα φιλικά όλοι γκρίνιαζαν γιατί οι 70π. έμοιαζαν σαν ανυπέρβλητο φράγμα.
Ταυτόχρονα με όλα αυτά, η άμυνα παραμένει το κύριο όπλο μας, όλοι βοηθάνε όλους με δεδομένο ότι αυτή την στιγμή υπάρχουν στο roster πιο αθλητικοί παίκτες σε σχέση με το παρελθόν. Σε κάθε αγώνα μας υπάρχουν διαστήματα που αναγκάζουμε τους αντιπάλους σε μηδέν ενεργητικό για πολλά λεπτά, γεγονός που δίνει την δυνατότητα να ανοίξουμε την διαφορά στο σκορ υπέρ μας, αν εκμεταλλευτούμε στο ίδιο χρονικό διάστημα την επίθεση μας. Ακόμα και στο παιχνίδι με την Αργεντινή, το πιο δύσκολο μέχρι τώρα, όταν προς το τέλος του τέταρτου δεκαλέπτου μας πλησίασαν στους 2 πόντους, βγάλαμε 2-3 συνεχόμενες άμυνες που σε συνδυασμό με αντίστοιχα κρίσιμα καλάθια στην επίθεση μας έδωσαν την καθαρή νίκη.
Ατομική κριτική
#4 Μάντζαρης: Ο play maker του Ολυμπιακού έχει την δεύτερη μικρότερη συμμετοχή στο τουρνουά μεταξύ όλων των διεθνών. Κάτι που κρίνεται φυσιολογικό, από την στιγμή που ο Καλάθης ενσωματώθηκε στην ομάδα, αλλά κυρίως επειδή ο ίδιος δεν δείχνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Στην επίθεση είναι άτολμος άρα ακίνδυνος για τους αντιπάλους ενώ και στην άμυνα που είναι το κύριο προσόν του, δεν τα κατάφερε αποτελεσματικά όταν κλήθηκε να αντιμετωπίζει τους οργανωτές-εκτελεστές των αντιπάλων μας. Η εικόνα του δυστυχώς είναι στάσιμη, όπως ακριβώς και καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς σε συλλογικό επίπεδο.
#5 Μπουρούσης: Ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας μας. Πρώτος στο σύστημα αξιολόγησης της FIBA (Player efficiency 20,4), πρώτος σκόρερ (12π μ.ο., αλλά ποτέ ο κορυφαίος σε κάποιον από τους πέντε αγώνες, δείγμα του πλουραλισμού της ομάδας), πρώτος ριμπάουντερ (10ρ μ.ο. , εκπληκτικό double – double σε μ.ο.), πρώτος σε κοψίματα, κλεψίματα(!), δεύτερος σε ασίστ (1,4 κοψ – 1,4 κλεψ – 2,6 ασ μ.ο. αντίστοιχα) και όλα αυτά μόλις σε 26’ μ.ο. συμμετοχής μαζί με μόνο 1,6 λάθη ανά αγώνα, παρά το ότι η μπάλα περνάει σχεδόν σε κάθε επίθεση από τα χέρια του. Οι αριθμοί τα λένε όλα στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο γνωστός Μπουρούσης που παίζει κάθε καλοκαίρι στην Εθνική με περίσσιο πάθος, κάθε χρόνο και καλύτερος, έχοντας πλέον παραστάσεις και εμπειρία από το κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης, την οποία εξαργυρώνει εντυπωσιακά στην φετινή διοργάνωση ως τώρα. Αν πέσει η απόδοση του, η ομάδα θα έχει πρόβλημα. Τα έχει πάει περίφημα κόντρα σε όλους του αντίπαλους center που έχει συναντήσει, ενώ αν θέλουμε να βρούμε με το ζόρι κάτι αρνητικό, αυτό θα ήταν το ποσοστό του στα τρίποντα (1/9 τρ , 11,1%) και η τεχνική ποινή που χρεώθηκε με την Αργεντινή σε κρίσιμο σημείο του αγώνα (για το οποίο εξιλεώθηκε σε επόμενη επίθεση με ένα εξαιρετικό κρίσιμο fade away σουτ που ευστόχησε). Σίγουρα ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής μέχρι τώρα.
#6 Ζήσης: Ο αρχηγός της ομάδας πλέον, είναι πραγματικός αρχηγός. Πρώτος σε ασίστ (4,6 ασ μ.ο., 6ος στην διοργάνωση) και μόλις 1 λάθος ανά αγώνα, είναι αυτός που κάνει ότι χρειάζεται κάθε στιγμή η Εθνική. Πασάρει, σκοράρει, ελέγχει τον ρυθμό, ηρεμεί το παιχνίδι και αναλαμβάνει τις επιθέσεις όταν τελειώνει ο χρόνος. Ορόσημο οι 19π. κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο και οι 10 ασιστ στον αγώνα με την Κροατία έχοντας ταυτόχρονα 0 λάθη. Ίσως η απουσία του διόσκουρου Σπανούλη να τον έχει ελευθερώσει αγωνιστικά, με αποτέλεσμα φέτος να έχει κλείσει πολλά από τα στόματα που κάθε χρόνο γκρίνιαζαν ότι «παίζει στην Εθνική με μέσον».
#7 Βασιλειάδης: Επιλέχθηκε για αυτό που θεωρητικά ξέρει να κάνει καλά. Για το μακρινό σουτ. Με 33% στα τρίποντα δεν λες ότι έχει δικαιώσει την επιλογή του Κατσικάρη. Πολλές μουρμούρες γύρω από την τελική απόφαση του coach να τον προτιμήσει αντί του Γιάνκοβιτς π.χ. ή ακόμα και του Αθηναίου. Αδύναμος κρίκος στην άμυνα όταν βρίσκεται στο παρκέ, είτε στο 1 vs 1 είτε στις ομαδικές περιστροφές, δεν πείθει ότι αποτελεί χρήσιμο γρανάζι στην Εθνική ομάδα (για ακόμα μία διοργάνωση). Ας ελπίσουμε ότι στα επόμενα παιχνίδια (όσα μπορεί να είναι αυτά) θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε.
#8 Καλάθης: Ήρθε ως μεσσίας σε αυτή την ομάδα και όχι άδικα. Αλλάζει επίπεδο και ταχύτητα η ομάδα με την παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο, γι’ αυτό και είναι πρώτος σε χρόνο συμμετοχής (26,2’ μ.ο.). Σαφώς βελτιωμένος σε σχέση με τον παίκτη που γνωρίζαμε στην Ευρώπη, περισσότερη εμπιστοσύνη στο σουτ του (4/11 τριπ, 36,4%), η «μπομπίτα» τύπου Ναβάρο έχει γίνει αγαπημένη του κίνηση, ενώ στην άμυνα έχει τα πνευμόνια και τα πόδια να πιέσει ακόμα και στα 3/4 του γηπέδου. Η διείσδυση σε οργανωμένη άμυνα παραμένει το δυνατό του στοιχείο, οπότε η Εθνική έχει βρει στο πρόσωπο του τον play maker που αναζητούσε χρόνια, μετά τους αξεπέραστους Παπαλουκά-Διαμαντίδη. Μελανό σημείο η αναλογία ασιστ/λαθών (2,4 μ.ο. και στις δύο κατηγορίες) κάτι που σίγουρα μπορεί να βελτιωθεί στο μέλλον, είτε σε αυτή την διοργάνωση, είτε στις επόμενες (αν δεν χάσει κι αυτός τον δρόμο κάπου μεταξύ NBA και Εθνικής, όπως άλλοι…)
#9 Γλυνιαδάκης: Ο τελευταίος τροχός αυτής της άμαξας με 4,3’ μ.ο. συμμετοχής. Πολύ θα προτιμούσαν το Μπόγρη στην θέση του ή ακόμα και τον κανέναν… άποψη δίκαιη αλλά και άδικη ταυτόχρονα. Ο Ανδρέας το προσπαθεί όσο μπορεί, ξέρει ότι στην ομάδα έχει συγκεκριμένο ρόλο και όταν καλείται να τον παίξει, το κάνει στο 100% των δυνατοτήτων του, με φιλότιμο και χωρίς γκρίνιες αν θα ξεκινήσει π.χ. βασικός σε έναν αγώνα και μετά δεν ξαναμπεί ποτέ, όπως και συνέβη. Το κακό είναι ότι οι δυνατότητες που ανέφερα παραπάνω είναι πολύ συγκεκριμένες και περιορισμένες, όμως αν το καλοσκεφτούμε δεν υπήρχε τελικά και άλλος διαθέσιμος center που να προτιμηθεί με κλειστά μάτια. Μια ιδέα που μου περνάει από το μυαλό είναι μήπως τελικά ένας Φώτσης θα ήταν πιο χρήσιμος σε αυτή την δωδεκάδα, έστω και σαν τρίτος center σε ένα πιο αθλητικό και χαμηλό σχήμα;;;
#10 Παπανικολάου: Ο NBAer πλέον forward κάνει αυτά που τον έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο και τα κάνει καλά. Ενέργεια, πάθος, τρέξιμο, πίεση, αλλαγές και βοήθειες παντού στην άμυνα, συνεισφορά σε όλους τους τομείς της στατιστικής αλλά και εκεί που δεν μπορεί να καταγραφεί σε νούμερα, όπως στο above the rim game ή στην βρώμικη δουλειά στην επίθεση. Το 1/8 τριπ. σίγουρα δεν είναι κολακευτικό, ειδικά για έναν παίκτη που πρόπερσι ήταν για κάποιους μήνες ο πιο εύστοχος παίκτης της Euroleague σε αυτή την κατηγορία , οπότε δικαιολογημένα περιμένουμε ακόμα καλύτερη συγκομιδή από το βασικό μας τριάρι. Κόντρα στους Σέρβους θα έχει και ειδική αποστολή στην άμυνα (βλ. Μπιέλιτσα), κάτι που μπορεί να τον απογειώσει ψυχολογικά αν ξεκινήσει θετικά στο συγκεκριμένο έργο.
#11 Σλούκας: Τελικά ο Σλούκας θα ανέβει επίπεδο ή όχι; Θα γίνει ο ηγέτης που προμήνυε η πορεία του στις μικρές Εθνικές ή θα παραμείνει ένας 6ος παίκτης με τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του ως κύριο χαρακτηριστικό; Νομίζω ότι το πρόσημο από την ως τώρα συμμετοχή του των 12’ μ.ο. είναι θετικό και πώς να μην είναι όταν έχει 66,7% στα τρίποντα και γενικά κάποια δύσκολα καλάθια στην εκπνοή των επιθέσεων που φτάνει η μπάλα στα χέρια του; Επίσης έχει 2 ασιστ μ.ο. και 0,2 λάθη, αριθμοί που επιβεβαιώνουν το παραπάνω συμπέρασμα. Η άμυνα ποτέ δεν ήταν το φόρτε του, όμως το προσπαθεί.
#12 Καϊμακόγλου: Πραγματικό πολυεργαλείο ο μουσάτος power forward της Εθνικής. Αν και έρχεται από τον πάγκο, έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο δείκτη προσφοράς στην ομάδα (Player efficiency 16) και είναι δεύτερος στα ριμπάουντ (6,4ρ μ.ο.), ενώ στην επίθεση αποτελεί σταθερή αξία με τα πολύ μεγάλα ποσοστά που έχει σε όλες τις κατηγορίες (61,5% σε 2π. και 3π., 77,9% στις βολές) με αποκορύφωμα τα 5/7 τρίποντα της πρεμιέρας που απέβαλλαν το εύλογο άγχος από την ομάδα. Ένας παίκτης που θα τον ήθελε κάθε προπονητής στην ομάδα του, καθώς η απόδοση του σχεδόν πάντα θα κυμανθεί στο υψηλότερο επίπεδο των ικανοτήτων του.
#13 Αντεντοκούμπο: Ο πρωτάρης “Giannis” εκτός από την attraction της ομάδας μας, όντας ο πιο γνωστός παίκτης μας στους ξένους λόγω του εντυπωσιακού του ντεμπούτου στον μαγικό κόσμο του NBA, αποδεικνύεται και χρήσιμος όσο δεν περίμενε κανείς ίσως από έναν παίκτη μόλις 19 χρονών. Έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην προσπάθεια να γίνει πιο γρήγορο το παιχνίδι μας στο transition, κλέβει σχεδόν μία μπάλα σε κάθε παιχνίδι (φάση η οποία συνήθως καταλήγει σε εντυπωσιακό κάρφωμα που ανεβάζει την ψυχολογία της ομάδας), βοηθάει πολύ στα ριμπάουντ (4,8 ρ μ.ο.) και σε όλα τα ντουμπλαρίσματα στην άμυνα, καθώς με τα μακριά του άκρα μπορεί να κλείσει το οπτικό πεδίο και τους διαδρόμους σε όποιον αντίπαλο κληθεί να αντιμετωπίσει σε κάθε φάση. Επιρρεπής στο λάθος (φυσιολογικό λόγω απειρίας) και εντελώς άστοχος από μακριά (0/8 τρ.), αν βάλει το πρώτο του ίσως να ξεπεράσει ακόμα και τους 15π. που αποτελούν ήδη careers high με την Εθνική. Έχουμε πολλά να δούμε στο μέλλον από τον συμπαθή Γιάννη, αρκεί να μην χαθεί κι αυτός κάπου εκεί που χάθηκε ο Κουφός…
#14 Βουγιούκας: Θα τον χαρακτήριζα παίκτη κλειδί της ομάδας, σχετικά με την τελική μας κατάταξη. Αν θα βοηθήσει κόντρα στον θηριώδη Σέρβο Ραντούλιτσα και περάσουμε το knock out αγώνα με τους γείτονες, η πορεία αυτής της Εθνικής αυτόματα θα είναι πετυχημένη. Ο Ιαν δείχνει αυτό που ξέρουμε όλοι τόσα χρόνια από αυτόν. Ξεκάθαρες αδυναμίες στην άμυνα και στα ριμπάουντ , (σχετική) αποτελεσματικότητα στην επίθεση είτε με πλάτη είτε με middle range σουτάκια. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι αν ήταν κανονικά στην αποστολή οι Κουφός και Σχορτσιανίτης, ο χαμηλών τόνων center της Unics Kazan, δεν θα είχε θέση (και) σε αυτή την Εθνική.
#15 Πρίντεζης: Δεύτερος σκόρερ της ομάδας (11,6π μ.ο.) ο Γιώργος αποτελεί ίσως την πιο σίγουρη λύση για παιχνίδι με πλάτη. Η ικανότητα του να τελειώνει τις φάσεις και με τα δύο χέρια, σε συνδυασμό με την έκρηξη που έχει στο πρώτο βήμα και στο pivot πόδι, τον έχουν καθιερώσει ως έναν από τους πιο δύσκολους power forward στην αντιμετώπιση σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που είναι εμφανές σε κάθε αγώνα (57,9% στα δίποντα). Αν ήταν και πιο εύστοχος από το 25% που έχει στα τρίποντα, όλα θα ήταν τέλεια. Τρέχει καλά το γήπεδο και τον ψάχνουμε σε κάθε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Γενικά πραγματοποιεί ίσως το καλύτερο του τουρνουά με τα χρώματα της Εθνικής.
Πρόβλεψη
Επόμενος αγώνας την Κυριακή το απόγευμα με την Σερβία για την πρόκριση στην τελική οκτάδα. Το παιχνίδι που θα κρίνει αν άξιζε η wild card που αγοράσαμε. Το παιχνίδι που θα κρίνει την επιτυχία ή την αποτυχία αυτής της Εθνικής. Όταν έχεις περάσει στην φάση των knock out αγώνων με ρεκόρ 5-0 και με τέτοιες εντυπωσιακές εμφανίσεις μάλιστα, οι προσδοκίες όλων είναι υψηλές και ο ενθουσιασμός σε αντίστοιχα επίπεδα. Όμως εδώ κρύβεται και ο μεγαλύτερος κίνδυνος, αυτός του «φαβορι» μιας ειδικής αναμέτρησης. Η Εθνική μας τα τελευταία χρόνια και όσες φορές κατέβηκε ως φαβορί σε τέτοιους αγώνες, δεν τα κατάφερε. Ίσως να έφταιγαν άλλοι παράγοντες, πάντως οι ήττες από κάτι Φιλανδίες και Νιγηρίες μας στοίχισαν πολύ.
Κόντρα στους άσπονδους φίλους μας Σέρβους πρέπει να κάνουμε ένα σοβαρό παιχνίδι, σα να μην έχουμε δώσει κανέναν άλλο αγώνα σε αυτήν την διοργάνωση. Στατιστικά είμαστε καλύτεροι σε όλους τους τομείς και μάλιστα με διαφορά (εκτός των σουτ 3π., παραδοσιακά άλλωστε), όμως το τελικό σκορ δεν κρίνεται από τους επιμέρους αριθμούς, αλλά από το αν το λέει η καρδιά σου, αν θέλεις να κερδίσεις περισσότερο από όσο το θέλει ο αντίπαλος και φυσικά αν αυτό το δείχνεις στο παρκέ σε κάθε φάση. Και σε αυτόν τον τομέα θεωρώ ότι υπερτερούμε έναντι των Σέρβων. Μπουρούσης, Παπανικολάου, Ζήσης και λοιποί είναι παίκτες που «πωρώνονται» πολύ περισσότερο από τους Κρίστιτς, Μπιέλιτσα κτλ. Το θέμα είναι να το βγάλουμε και στο γήπεδο, όπως ακριβώς το έχουμε κάνει πράξη στους αγώνες του ομίλου και μάλιστα από το ξεκίνημα τους. Το ταλέντο δεν λείπει από τους Σέρβους, δεν λείπει όμως ούτε κι από την δική μας Εθνική. Και μην ξεχνάμε κάποιες ειδικές συνθήκες που έχει ο συγκεκριμένος αγώνας, όπως είναι η κόντρα μεταξύ Μπουρούση-Κρίστιτς μετά από τον αλησμόνητο καβγά στο τουρνουά Ακρόπολις του ’10, τον Τεόντοσιτς που από μόνος του αποτελεί case study περίπτωση και αν του «χαλάσεις» το μυαλό μπορεί να σου προσφέρει τη νίκη στο πιάτο με τις βεβιασμένες επιλογές που κάνει σε κρίσιμα σημεία του αγώνα. Προσοχή στον βασικό center Ραντούλιτσα (Βουγιούκας και Γλυνιαδάκης θα πρέπει να βοηθήσουν ουσιαστικά όπως προανέφερα) και στον σούπερ ταλαντούχο Μπογκντάνοβιτς και η πρόκριση θα είναι κοντά. Άλλωστε το προπονητικό team έχει δείξει ότι διαβάζει καλά τα παιχνίδια των αντιπάλων μέχρι τώρα, το θέμα είναι να κρατήσει και χαμηλά την όποια έπαρση μπορεί να παρουσιάσει η ομάδα. Ποιος Έλληνας θα ήθελε να δει τον Τεόντοσιτς να πανηγυρίζει έξαλλος (γιατί έτσι θα συμβεί αν μας κερδίσουν) την Κυριακή το βράδυ; Εγώ πάντως όχι!
Ευχή όλων μας λοιπόν να τα καταφέρει η Εθνική μας και εδώ θα είμαστε για να τα πούμε και σχετικά με τον αντίπαλο μας στην φάση των 8 ενάντια στο νικητή του ζευγαριού Βραζιλίας-Αργεντινής (αυτό και αν είναι παραδοσιακό ντέρμπι που αξίζει να δει κάθε μπασκετόφιλος)!
Χάρης Τσαμπούρης, προπονητής καλαθοσφαίρισης
BSc in Physical Education and Sports Science, specialization in Basketball Coaching