Τι και αν μεγάλωσε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα… Η ελληνική σημαία είναι κρεμασμένη στο τοίχο του δωματίου του στη φοιτητική εστία του C.S.U. στο μακρινό, με έντονο το ελληνικό στοιχείο, Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών. Με την ελληνική σημαία στη πλάτη του και με καρδιά πολεμιστή του Λεωνίδα αψηφά τα πάντα, ακόμη και τραυματισμούς, και συντελεί τα μέγιστα για να οδηγεί την ομάδα του στις νίκες. Ο λόγος για τον 22χρονο Τζάρεντ Δημάκο, (Jared Dimakos), παίκτη των Chicago State Cougars στο NCAA, το ένα εκ των δύο ελληνόπουλων που δεσπόζουν με την παρουσία τους στα μπασκετικά δρώμενα του εν λόγω πανεπιστημίου. Και αν το όνομα θυμίζει σε κάποιους κάτι, μέσα πέσατε! Ο Τζάρεντ είναι γιος του Πλάτων Δημάκου που ως Ελληνοαμερικανός αγωνίστηκε στον Ηλυσιακό στα μέσα της δεκαετίας του ’80, με συμπαίκτες όπως ο Γκούμας, ο Καστρινάκης, ο Αναγνώστου και άλλοι.
Πετύχαμε τον νεαρό σε μια κάπως δύσκολη στιγμή για τον ίδιο και την οικογένεια του μια που την περασμένη εβδομάδα αναγκάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στον αστράγαλο μετά από ατύχημα στο πάγο. Όχι… δεν έπεσε κάνοντας σκι! Απεναντίας, ο ηρωισμός που επέδειξε μαζί με τους προπονητές του κατά την επιστροφή της ομάδας μετά από έναν αγώνα για να ξεκολλήσει από το χιόνι το βανάκι που τους μετέφερε από το αεροδρόμιο του κόστισαν μερικές μέρες προπονήσεων. Η ανάκριση πατέρα και υιού ξεκινάει…
– Τζάρεντ, μεγάλωσες στη γενέτειρα του μπάσκετ, τις Ηνωμένες Πολιτείες και σ΄ένα περιβάλλον μπασκετικό, με τον πατέρα σου να έχει παίξει επαγγελματικά μπάσκετ και στην Ελλάδα. Πόσο σε επηρέασε στο να ασχοληθείς και εσύ με το άθλημα; Μήπως η επιλογή ήταν «μονόδρομος» για σένα; «Ο μπαμπάς μου, αν και έπαιξε επαγγελματικά στην Ελλάδα, υπήρξε και πολύ καλός παίκτης τόσο στο μπέιζμπολ, όσο και το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Όσο μεγάλωνα λοιπόν, τόσο μεγαλύτερη γινόταν για μένα και η επιρροή που είχε γενικά, ο αθλητισμός, στη καθημερινότητα μου. Ο πατέρας μου ήταν πάντα σε όλα δίπλα μου και μου είχε πει ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ασχοληθώ με οποιοδήποτε σπορ αρκεί να το αγαπούσα. Έτυχε να γίνει το μπάσκετ και δικό μου πάθος μετέπειτα»
-Ποιους παίκτες έχεις ως πρότυπα σου; Ποιανού τα «βήματα» θα ήθελες να ακολουθήσεις; «Υπάρχουν δύο αθλητές που θαυμάζω αγωνιστικά και πάνω σε αυτό θα ήθελα να «χτίσω» και τη δική μου αθλητική ταυτότητα, αν θες. Ο ένας είναι ο Γκόρντον Χέιγουρντ, σμολ φόργουορντ/γκαρντ των Γιούτα Τζαζ. Θέση που αγωνίζομαι και εγώ (σ.σ. έχει ύψος 1μ.93) Θεωρώ ότι μεγάλο ρόλο για να πάρω υποτροφία και να αγωνίζομαι στη division 1 του NCAA έπαιξε το γεγονός ότι έχω πολύ καλά ποσοστά στα σουτ αλλά μπορώ εξίσου καλά, να τελειώνω φάσεις και μέσα στη ρακέτα. Όπως και ο Χέιγουρντ. Μ΄ αρέσει και ο Στεφ Κάρι, που από το πουθενά, δηλαδή ότι το γυμνάσιο και χωρίς να έχει επιλεγεί στο ντραφτ, είναι ο κορυφαίος σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ. Σε αυτούς τους δύο, θέλω να μοιάσω».
-Η ομάδα του πανεπιστημίου του Σικάγο Στέιτ, τα «Cougars», είναι ένα μεγάλο βήμα για να κυνηγήσεις το όνειρό σου; «Αναμφισβήτητα. Ονειρευόμουν από μικρός να κάνω αθλητισμό στο πανεπιστήμιο, έχοντας πάρει υποτροφία. Αυτό το όνειρο το κατάφερα. Οι στόχοι μου όμως, δεν σταματούν σε αυτό. Έχω βάλει ακόμη υψηλότερα το πήχη για τη συνέχεια σε ότι αφορά το μπάσκετ και μετά το πέρας των σπουδών μου στο Σικάγο Στέιτ».
-Αλήθεια, πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια με δεδομένο ότι διανύεις τη τέταρτη χρονιά σου στο πανεπιστήμιο; «Σε πέντε χρόνια θα παίζω επαγγελματικό μπάσκετ στην Ελλάδα. Αυτό θέλω . Αν πάλι δεν τα καταφέρω, θα είμαι εδώ στην Αμερική και θα προπονώ. Μου είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και αδιανόητο, να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μπάσκετ όταν αποφοιτήσω».
Ο Έλληνας πατέρας, ο έλληνας συμπαίκτης και τα… μπουζούκια στο C.S.U
Στη συζήτηση με αυτόν τον ταλαντούχο, φιλόδοξο μπασκετμπολίστα μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ότι φρόντισε από την αρχή να ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι… Αμερικανάκι αλλά Ελληνόπουλο, πολύ περήφανο για την ελληνική του καταγωγή! Μια ελληνικότητα που διατυμπανίζει εξάλλου, σε όλους τους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ερώτηση εύλογη και η απάντηση δεν χωρά επεξηγήσεις… Θέλει να αγωνιστεί και εκείνος στην χώρα μας όπως ο πατέρας του, Plato για τους Αμερικανούς, Πλάτωνας για όσους μιλούν ελληνικά, τη σεζόν 1985-1986; «Είναι κάτι που το σκέφτομαι χρόνια τώρα. Από τότε που ερχόμουν τα καλοκαίρια μικρός στην Ελλάδα για διακοπές. Ναι, θέλω να ζήσω στη χώρα των παππούδων μου έστω και λίγο. Σε μια χώρα που θεωρώ και δική μου πατρίδα. Στη χώρα στην οποία, λατρεύω τους ανθρώπους και τη κουλτούρα της»
-Η μητέρα σου, Λόρι είναι Αμερικανίδα και ο πατέρας σου Έλληνας, πρώτης γενιάς. Οι γονείς του από όσο ξέρω, Γιώργος και Πένυ, γεννήθηκαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και στο Πύργο Ηλείας αντίστοιχα, αλλά μετανάστευσαν στην Αμερική. Είσαι δηλαδή…. Ελληνάρας και εσύ! Μάλιστα, στους λογαριασμούς σου στα social media, δηλώνεις «Proud Greek who hoops». Λοιπόν ειλικρινέστατα, είναι στόχος σου η Εθνική Ελλάδος; «Εννοείται πως ναι! Μεγάλωσα εξ΄ολοκλήρου Έλληνας αν και είμαι… κατά το ήμισυ Έλληνας. Το ελληνικό στοιχείο, και μόνο αυτό, ήταν η καθημερινότητα μου. Είμαι βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος. Αυτό και μόνο μου δίνει ένα επιπλέον, κίνητρο για να εκπροσωπήσω κάποια στιγμή τη πατρίδα μου, την Ελλάδα, σε εθνικό επίπεδο. Κάτι που κάνουν ήδη με επιτυχία, ο Μπράμος και ο Καλάθης».
-Δυο Έλληνες στην ίδια πανεπιστημιακή ομάδα μπάσκετ στο NCAA. Εσύ και ο Κερτ Κάρις μαζί στο Σικάγο Στέιτ. Έχετε δικό σας κώδικα επικοινωνίας στις προπονήσεις και στους αγώνες; «Ο Κερτ και εγώ είμαστε κολλητοί. Πίστεψε με, αν και μπορεί να ακουστεί κάπως, έχουμε και οι δυο την ελληνική σημαία στα δωμάτια μας. Τελετουργικά… ελληνικής κουλτούρας πριν τους αγώνες δεν έχουμε αλλά μετά από κάθε παιχνίδι, τρώμε ΠΑΝΤΟΤΕ στο εστιατόριο «Greek Islands»,που είναι μέσα στο Σικάγο. Εννοείται πως στο κοιτώνα μας, ακούγεται πολύ ελληνική μουσική, είτε από το δικό του, είτε το δικό μου δωμάτιο και ανεβάζουμε την αδρεναλίνη μας. Ή όπως λένε οι Έλληνες, «ανεβάζουμε το αίμα στο κεφάλι» πριν τους αγώνες. Τα δωμάτια μας είναι διπλά διπλά και πριν από τα παιχνίδια έχουμε τη δική μας… ελληνική συνεδρία εμψύχωσης».
Ελληνικά δεν έμαθε και εξηγεί το λόγο, αν και πήγε δυο χρόνια ελληνικό σχολείο. «Ξέρω αρκετές λέξεις αλλά λέξεις, όχι φράσεις. Δεν μιλάω ελληνικά αλλά άμα έρθω στην Ελλάδα θα μάθω» δηλώνει και συμπληρώνει: «Μόλις χώρισαν οι γονείς μου, ο μπαμπάς μου δυσκολευόταν να μας πηγαινοφέρνει με την αδερφή μου, την Πέιτζ, τόσο στο σχολείο, όσο και στις εξωσχολικές μας δραστηριότητες και συνάμα, να δουλεύει. Αλλά δύο χρόνια πήγαμε ελληνικό σχολείο».
-Πες μου κάτι καθαρά ελληνικό που κάνεις καθημερινά; «Η ελληνική σαλάτα μου παίρνει τα εύσημα όλων παρακαλώ! Καθημερινά, κόβω ντομάτες, έχω 100% ελληνικό λάδι και ελληνική φέτα και μαζί με ρίγανη κάνω τη καλύτερη ελληνική σαλάτα που θα βρεις στο Σικάγο, χωρίς υπερβολές».
-Ολοκληρώνοντας, δώσε μου τρεις λέξεις που σε χαρακτηρίζουν σε μπασκετικό επίπεδο.. «Γυμνασμένος, αθλητικός και ανιδιοτελής».
Ο λόγος ανήκει, στη συνέχεια, στον μπαμπά. Τον άνθρωπο που ευθύνεται για την ελληνικότητα του Τζάρεντ πέρα από τις αθλητικές του δεξιότητες. Πόσο περήφανος νιώθει που οι θυσίες του απέδωσαν καρπούς; «Ως γονέας που είχα πάντοτε ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών μου, νιώθω υπερήφανος που ο Τζάρεντ παίξει κολεγιακό μπάσκετ πρώτης κατηγορίας και έχει τεράστιες δυνατότητες και ικανότητες να ασχοληθεί και επαγγελματικό με το μπάσκετ μετά το πέρας των σπουδών του. Το μπάσκετ στην Ελλάδα έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου από το 1985-1986 όταν έπαιξα στον Ηλυσιακό και είναι σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε όλη την Υφήλιο. Γνωρίζοντας το, ο Τζάρεντ θα πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά τα επόμενα δύο χρόνια για να καταφέρει να είναι ανταγωνιστικός σ΄ ένα πρωτάθλημα αυτού του επιπέδου, αν καταφέρει και έρθει στην Ελλάδα. Είναι από τη φύση του ένας προικισμένος σωματικά αθλητής αλλά επιβάλλεται να μάθει πως να διατηρήσει αυτό το χάρισμα και να το εξελίξει» τονίζει πριν πει: «Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες και αυτό θέλω να το τονίσω. Θεωρώ και εγώ και τα παιδιά μου την Ελλάδα πατρίδα μας. Αν και έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που έζησα στην Αθήνα, θυμάμαι ακόμη τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Μου φαίνεται σαν χθες που υποδεχθήκαμε τον Παναθηναϊκό στην έδρα του Ηλυσιακού και έπαιξα αντίπαλος του παιδικού μου φίλου, Κιρκ Βίδας, έχοντας ως συμπαίκτες μου, τον Βασίλη Γκούμα και τον Γιώργο Καστρινάκη. Σε ευχαριστώ που μου τα ξαναθύμισες!»
