Το «μάτι» του εντόπισε σε ανύποπτο χρόνο ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σύγχρονου μπάσκετ, του παίκτη που αποτελεί talk of the town στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Ο προπονητής Σπύρος Βελλινιάτης μπορεί να χαρακτηριστεί και ως αφανής ήρωας του ελληνικού μπάσκετ, καθώς ήταν εκείνος που έπεισε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να μην αφήσει το μπάσκετ για τα… CD και του άνοιξε το δρόμο για τη λαμπρή καριέρα του. Ίσως για κάποιους το όνομά του να μην είναι τόσο γνωστό, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα προβεβλημένος, κάτι πάντως που δεν πτοεί τον “Ιντιάνα Τζόουνς” του ελληνικού μπάσκετ, που συνεχίζει το δικό του… μετερίζι στις αλάνες και τις γειτονιές, αναζητώντας τα ταλέντα του ελληνικού αθλητισμού. Διότι εκείνο που θέλει είναι «… να μη χάνουμε παιδιά», όπως σχολίασε μιλώντας στην εκπομπή «Τα παιδία παίζει» του webradio της ΕΟΚ με τον Αργύρη Παγαρτάνη.
Μεταξύ άλλων, είπε:
Για τη βράβευσή του από τον ΣΕΠΚ πριν λίγες ημέρες: «Ήταν μια συγκινητική στιγμή, ήταν μια επιβράβευση και αναγνώριση απ’ την «πιάτσα» του μπάσκετ, απ’ τους παλαίμαχους αθλητές της καλαθοσφαίρισης. Ήταν μοναδική στιγμή και είναι φοβερό να βλέπεις τα ινδάλματά σου από κάτω να σε χειροκροτούν, τα οποία εσύ μια ζωή τα χειροκροτούσες. Εύχομαι στον καθένα να μπορέσει να ζήσει τέτοιες στιγμές».
Για τη δουλειά που κάνει ο ίδιος: «Εγώ προσπάθησα μετά τον Γιάννη (σ.σ. Αντετοκούνμπο) να κεφαλαιοποιήσω πρακτικά κάπως την προσπάθεια αυτή. Πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι και το Eurohoops ήταν δική μου ιδέα που την πρότεινα στην ΑΕΚ και τελικά το έκαναν με άλλους ανθρώπους. Ταυτόχρονα είχα φτιάξει ένα σύλλογο που εστίαζε κυρίως σε περιοχές που ήταν κοινωνικά πιο δύσκολες από άλλες περιοχές, τον Ανταίο. Για ‘μένα ήταν η 3η προσπάθεια να δουλέψω με μετανάστες. Μέσα σε όλες αυτές τις προσπάθειες, υπήρχε μια σειρά από ιστορίες ακραίες, αλλά δεν υπήρχε ένας μηχανισμός να μπορέσει να «απορροφήσει» αυτά τα παιδιά. Πολλά πράγματα γίνονται μόνο για την εικόνα, όχι για την ουσία και στο τέλος έχουμε πολλά άσχημα αποτελέσματα».
Για το σωματείο του Ανταίου: «Προσπάθησα να κεφαλαιοποιήσω με κάποιον τρόπο πρακτικά αυτό που έγινε με τον Γιάννη. Με βρήκε ένας συγγενής μου και μού ζήτησε να φτιάξω μια ομάδα και έτσι δημιουργήθηκε ο Ανταίος, ο οποίος στελεχώθηκε με παιδιά μεταναστών. Θέλαμε και Έλληνες, δεν είχαμε ένα μοντέλο στο μυαλό μας μόνο με παιδιά απ’ την Αφρική και την Αλβανία, αλλά ένα πιο ανοιχτό σύνολο. Δυστυχώς, η πορεία έδειξε ότι δεν ήθελαν πολλές οικογένειες να στείλουν παιδιά σε ανοιχτά γήπεδα».
Για τον ΑΣ Καρυστίας: «Ουσιαστικά πήρα το μοντέλο του Τάκη Ζήβα, ο οποίος ήταν ένας εξαιρετικός προπονητής που χρόνια δούλευε στ’ ανοιχτά του Ζωγράφου. Πήρα ένα μοντέλο του Τάκη και το προσάρμοσα με στοιχεία που είχα μάθει εγώ μέσα στη δική μου εμπειρία και σαν παίκτης και σαν προπονητής. Έχει άξονες και από πράγματα που έμαθα στην Αμερική και στη Γερμανία. Είχα την πολυτέλεια ο ίδιος να ζήσω στο εξωτερικό που είχαν τις δικές τους μεθοδολογίες, με κάλεσε ο Σύνδεσμος Προπονητών της Νοτίου Αμερικής και αυτή η διασταύρωση στοιχείων με βοήθησε πάρα πολύ στο να φτιάξω ένα μοντέλο που μπορούν μικροί και μεγάλοι να συνυπάρχουν στο γήπεδο. Δεν πιστεύω ότι είναι τόσο καλό για τα μεγάλα σωματεία, αλλά για τα μεσαία και τα μικρά είναι ιδανικό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο πιστεύω και προσπαθώ να χάνονται όσο το δυνατόν λιγότερα ταλαντούχα παιδιά. Η ουσία είναι να μη χάνουμε παιδιά στο μέλλον και ν’ αγαπούν το αντικείμενο».