Κάθε φορά που κάποιος μικρός περνάει από την… εμβέλεια του ματιού του, αυτό «παίζει»! Διότι «ποιος ξέρει, μπορεί να ‘ναι το επόμενο big project του ελληνικού μπάσκετ», εξηγεί ο Σπύρος Βελλινιάτης, ο προπονητής που «πίστεψε» στο ταλέντο των Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο και χάλασε μπόλικες σόλες παπουτσιών για να στηρίξει την προσπάθεια των δύο παιδιών, ώστε να μην τους χάσει το μπάσκετ. Και μπορεί οι… παροικούντες τη μπασκετική Ιερουσαλήμ να ΄χουν συνδέσει τ΄ όνομά του με τ΄ αδέρφια Αντετοκούνμπο, δεν είναι όμως οι μόνοι παίκτες που έχει ανακαλύψει, στηρίξει και καθοδηγήσει με «νύχια και με δόντια» ο Βελλινιάτης.
Ο «Ιντιάνα Τζόουνς» του ελληνικού μπάσκετ, που ΄χει περπατήσει σπιθαμή προς σπιθαμή τις γειτονιές στην Κυψέλη, στους Αμπελόκηπους, στα Σεπόλια και σχεδόν όλης της Αθήνας, για να εντοπίζει παιδιά κυρίως από οικογένειες μεταναστών από την αφρικανική ήπειρο που κρύβουν μέσα τους ένα πηγαίο ταλέντο για τον αθλητισμό, το οποίο όμως συνήθως θα χαθεί διότι πολύ απλά λίγοι είναι εκείνοι που θα γυρίσουν το κεφάλι τους να τα κοιτάξουν… Και μη νομίσει κανείς ότι το έργο του είναι εύκολο. «Πριν καν σκεφτείς να πλησιάσεις τα παιδιά, πρέπει να ΄χεις κερδίσει την εμπιστοσύνη πρώτα των ανθρώπων που κινούν τα… νήματα στην περιοχή. Εγώ έχω κάνει παρέα και με τους εμπόρους ναρκωτικών και με τις πόρνες στην ευρύτερη περιοχή που κινούμαι», λέει ο Σπύρος Βελλινιάτης, που δεν κρύβει πως έχει σημασία ακόμη κι ο τρόπος που θα πλησιάσεις τα μικρά παιδιά, διότι «… δεν ξέρεις τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος όταν σε βλέπει να μιλάς στο κάθε παιδί. Τι μπορεί να βάλει στο μυαλό του για το τι… παραξενιές μπορεί να έχεις και να βρεθείς μπλεγμένος»!
Απ’ τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη, στα Σεπόλια και την ανακάλυψη των «διαμαντιών» Αντετοκούνμπο… Για πες μας λίγο την ιστορία.
«Η ιστορία με την εξεύρεση παιδιών που είχαν έμφυτο ταλέντο δεν ξεκινά από τον Γιάννη και τον Θανάση. Είχα ανακαλύψει κι άλλα ταλαντούχα παιδιά, αλλά δεν είχα τότε τη δυνατότητα να τα βοηθήσω όπως ήθελα, δεν υπήρχε στήριξη κι έτσι τα παιδιά “χάνονταν”. Κάποια μάλιστα από αυτά δυστυχώς έχασαν όχι μόνο τη μάχη για την ανάδειξή τους ως αθλητές, αλλά πολύ περισσότερο τη μάχη της ζωής. Τα ναρκωτικά τους “έφαγαν” κι αυτό ήταν κάτι που με στεναχωρεί. Κι ερχόμαστε στην περίπτωση των Αντετοκούνμπο, εγώ πήγαινα συχνά στα Σεπόλια όπου προπονητής εκεί ήταν ο Βασίλης Ξενάριος και μου είχε μιλήσει για τον Θανάση. Κατάλαβα ότι είχε ταλέντο, αλλά υπήρχαν πολλές δυσκολίες για να πειστεί. Βλέπεις τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας ήταν πολύ πιο ισχυρά απ΄ την όποια διάθεση για μπάσκετ. Ο Θανάσης πήγαινε με τον πατέρα του στις λαϊκές αγορές και πουλούσαν διάφορα πράγματα για να επιβιώσουν. Εγώ συνέχιζα την… κατασκοπεία του, διότι πίστευα στο ταλέντο του»…
Κι ο Γιάννης, πως βρέθηκε στο… κάδρο;
«Δύο χρόνια αργότερα, πάλι πηγαίνοντας να δω τον φίλο μου Βασίλη Ξενάριο, βλέπω τον Γιάννη και τ΄ αδέρφια του Κώστα και Αλέξη. Με πιάνει σύγκρυο. Καταλαβαίνω αμέσως το διακύβευμα! Κι αρχίζει η μάχη για να τους βάλω στο μπάσκετ – διότι τα παιδιά έπαιζαν κυνηγητό, όχι μπάσκετ.
Υπήρχε κάτι μέσα μου, που μου έλεγε ότι έπρεπε ν΄ αφιερωθώ σ΄ αυτά τα παιδιά. Κι ο αγώνας αυτός ήταν πολύ δύσκολος, διότι δεν είχα μόνο ν΄ αντιμετωπίσω τις οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας, αλλά και το «φόβο» του χρώματός τους από ανθρώπους στους οποίους προσέτρεξα για βοήθεια. Δυστυχώς ο ρατσισμός πάντα υπήρχε»…
Κι απ’ τα Σεπόλια, πως βρέθηκαν στον Φιλαθλητικό; Δεν υπήρξαν άλλες ομάδες στην ευρύτερη περιοχή για να παίξουν;
«Τότε ήμουν μέλος του Φιλαθλητικού κι ο σύλλογος προσπαθούσε να “χτίσει” μία ομάδα εν μέσω… συμπληγάδων. Διότι είναι ένας σύλλογος σε μία περιοχή, με ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ηλυσιακός, ο Ζωγράφου, η ιστορική ομάδα των Αμπελοκήπων, ο Αγ. Θωμάς, ενώ στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν ο Πανελλήνιος κι ο Παπάγου. Και παρότι οι άνθρωποι του συλλόγου είχαν διάθεση, δεν ήταν εύκολο να ξεπεράσουν την επιθυμία των παιδιών της περιοχής ν΄ αγωνιστούν για λογαριασμό των άλλων συλλόγων. Εγώ είχα ήδη δημιουργήσει καλές σχέσεις με την αφρικανική κοινότητα, είχα προσπαθήσει να βοηθήσω αρκετά παιδιά μεταναστών από τις χώρες της Αφρικής κι έτσι πρότεινα στους ανθρώπους του συλλόγου να κάνουμε το άνοιγμα προς τα ταλαντούχα παιδιά. Κι ευτυχώς η πρότασή μου έγινε δεκτή. Οπότε η επιλογή του να πάνε οι Αντετοκούνμπο στον Φιλαθλητικό έμοιαζε με… μονόδρομο. Πολύ δε περισσότερο όταν ο πρόεδρος του συλλόγου, ο Γιάννης Σμυρλής δέχθηκε να βοηθήσει ουσιαστικά και την οικογένεια βρίσκοντάς τους κάποια δουλειά που θα τους έδινε κάποιο πιο σταθερό εισόδημα. Μίλησα, λοιπόν με τον Βασίλη τον Ξενάριο που επί της ουσίας ήταν ο πρώτος τους προπονητής και σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα κάποια κίνηση πίσω από την πλάτη του, κι αφού κι αυτός είπε το ΟΚ προχωρήσαμε στη δοκιμή τους από τον Τάκη Ζήβα, που με τη σειρά του άναψε το πράσινο φως και έβαλε κι αυτός “πλάτη” για να ξεπεραστούν τα πολλά εμπόδια που παρουσιάστηκαν στην πορεία»…
— Ούτε η πολιτεία, ούτε η ομοσπονδία
μ΄ έχουν πάρει έστω ένα τηλέφωνο —
Κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ωραίο… παραμύθι για το ελληνικό μπάσκετ. Πριν σε ρωτήσω για τις άλλες «ανακαλύψεις» που έχεις κάνει, θέλω να σταθώ σε κάτι που μου κάνει εντύπωση. Δεν έχω ακούσει, ούτε κι έχω δει πουθενά να… μνημονεύεται τ΄ όνομά σου είτε από την Πολιτεία, είτε από την Ομοσπονδία γι΄ αυτή σου την επιμονή για τα παιδιά αυτά.
«Η μοναδική φορά που τιμήθηκα από την ομοσπονδία δεν ήταν για την ανάδειξη των Αντετοκούνμπο, αλλά για την άνοδο του Πήγασου Κυψέλης! Κατά τ’ άλλα όπως το είπες. Ούτε η ομοσπονδία, ούτε η Πολιτεία δεν έχουν σκεφτεί να πουν “πάρε βρε συ Σπύρο κι αυτό το ποσό, έτσι για τον κόπο σου, για όσα πέρασες εσύ αυτά τα χρόνια για να βγάλεις αυτά τα παιδιά, αλλά και για να στηρίξεις τόσα άλλα”. Δεν περίμενα, βέβαια κάτι διαφορετικό… Δεν υπάρχει μέριμνα, δεν υπάρχει πρόγραμμα. Γι’ αυτό σου είπα ότι χάνονται ταλαντούχα παιδιά. Μπορώ να πω ότι μεγαλύτερη αναγνώριση έχει τύχει η προσπάθεια που έχω κάνει με τους Αντετοκούνμπο από το εξωτερικό, παρά εντός των συνόρων. Με μοναδική εξαίρεση την παρουσία μου στο TEDx Athens (σ.σ. συνέδριο με σκοπό τη διάδοση ιδεών που αξίζουν ή καινοτομούν με την επιλογή των ομιλητών να είναι μεταξύ των κορυφαίων όχι μόνο στη χώρα τους, αλλά και παγκοσμίως) όπου κλήθηκα να μιλήσω για τον τρόπο που ανακαλύφθηκαν τα παιδιά, φτάνοντας έως το υψηλότερο επίπεδο μπασκετικά».
Στην έως τώρα πορεία σου έχεις δει παιδιά να χάνονται, αλλά κι άλλα να διακρίνονται. Πέραν των αδερφών Αντετοκούνμπο…
«Έχω δει πολλά παιδιά-ταλέντα, όπως ο Κέισι, ο Μαφούτα, ο Κούλου που όμως δεν διακρίθηκαν για διάφορους λόγους. Όντως όμως έχω γευτεί την ικανοποίηση της επιτυχίας κι από άλλα παιδιά από την αφρικανική κοινότητα. Όπως ο Μιχάλης Αφολάνιο που ΄χει διακριθεί στον καλλιτεχνικό χώρο κι έχει μάλιστα παίξει και στην Επίδαυρο, αλλά κι oι Άγγελος Μπότσης και Koy Martinez που ΄χουν διακριθεί στην πυγμαχία και το kick boxing, ή παιδιά όπως ο Εμάνουελ Γκόντγουιν, η Τζέσικα Ογκουνορίν, η Ζωή Νιξίνα. Και φυσικά υπάρχουν και πολλά ακόμη παιδιά που διαθέτουν ταλέντο κι ευελπιστώ ότι θα μπορέσουν να κάνουν μία αξιόλογη πορεία, όπως ο Βίκτωρας Καρακατσάνης, ο Γιώργος Μπράμος, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Δημήτρης Σμυρλής, ο Χριστόφορος Κελαϊδής κι άλλοι αρκετοί με τη λίστα να μοιάζει ατελείωτη! Παιδιά που έχουν πάθος γι΄ αυτό που κάνουν και πολλές φορές κάποια απ΄ αυτά αναγκάζονται να περπατούν χιλιόμετρα με τα πόδια για να βρεθούν στην προπόνηση, διότι δεν έχουν ούτε τα χρήματα για το εισιτήριο του τρένου…».
Πότε ξεκίνησες να κάνεις… scouting ταλέντων;
«Αν σου πω ότι για πρώτη φορά προσπάθησα να παρακινήσω κάποιον ν΄ ασχοληθεί με το μπάσκετ ήταν όταν ήμουν 15 χρονών μπορεί και να μην το πιστέψεις! Τότε «έψηνα» τον Άρη Λυκογιάννη ν΄ ασχοληθεί με το άθλημα. Τον… κυνηγούσα απ΄ τη Μωραϊτίνη έως το 32ο για να παίξει μπάσκετ κι από την εξέλιξή του, μάλλον καλά έκανα!!! Στη συνέχεια στα 16 μου, εγώ έφυγα για την Αμερική, όπου σπούδασα και παράλληλα έπαιξα και μπάσκετ και μετά βρέθηκα στη Γερμανία, όπου κι εκεί έπαιξα μπάσκετ. Αλλά το… μικρόβιο του scouting εμφανίστηκε όταν επέστρεψα στην Ελλάδα κι έβλεπα στη γειτονιά μου τα Πατήσια παιδιά να χάνονται από τα ναρκωτικά. Παιδιά Ελλήνων, αλλά και μεταναστών. Ήθελα να κάνω κάτι για να βοηθήσω όσο μπορούσα όλ΄ αυτά τα παιδιά, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Η πολιτεία φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη γι΄ αυτά τα φαινόμενα, διότι απλά διέλυσε δομές σημαντικές που θα μπορούσαν να σώσουν τα παιδιά από την εμπλοκή τους με τα ναρκωτικά κι όλα τα συναφή. Εμένα αυτό με “τρέλανε” κι έψαχνα να βρω τρόπο να δώσω λύσεις. Φυσικά δεν μπορείς να σώσεις όλα τα παιδιά. Αλλά αν μπορείς έστω και μερικά από αυτά να τ΄ απομακρύνεις από αυτούς τους πειρασμούς, τότε έχεις πετύχει κάτι».
Κι έτσι άρχισες να γυρίζεις τις γειτονιές σαν άλλος… Ιντιάνα Τζόουνς αναζητώντας θησαυρούς!
«Ναι, κάπως έτσι. Αλλά δεν φτάνει μόνο να τους βρεις, αλλά να μπορέσεις να τους σώσεις κιόλας! Κι αυτό είναι ένα άλλο ακόμη δύσκολο κεφάλαιο. Να κάνεις τον… Σέρλοκ Χολμς για να μην χαθούν τα παιδιά. Διότι πώς να βοηθήσεις τα παιδιά, όταν η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή ίσως κι όλης της Ευρώπης έχει αφεθεί στη μοίρα της. Οι περισσότεροι μικροί σύλλογοι που υπήρχαν στην ευρύτερη περιοχή των Πατησίων έχουν κλείσει, διότι δεν υπάρχει η μέριμνα, δεν υπάρχει η βοήθεια. Δυστυχώς εκείνοι που πρέπει να στηρίξουν το οικοδόμημα που λέγεται ελληνικός αθλητισμός, κλείνουν τα μάτια τους και του γυρίζουν την πλάτη».
— Ο αθλητισμός θα έπρεπε να έχει τη
στήριξη των Ελλήνων επιχειρηματιών —
Σε ποιους αναφέρεσαι; Στην Πολιτεία, την ομοσπονδία…
«Πρώτα απ΄ όλα θα έπρεπε τον ελληνικό αθλητισμό να τον στηρίζουν οι Έλληνες επιχειρηματίες, διότι κάθε επιτυχία θα τους αποφέρει πίσω τα χρήματα που θα έχουν δαπανήσει σ΄ αυτό το κομμάτι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Παράλληλα, βέβαια θα πρέπει κι η πολιτεία να θέτει όρους και κανόνες για τις εταιρίες εκείνες που έρχονται να επενδύσουν στην Ελλάδα, να ενισχύουν οικονομικά τα αθλητικά σωματεία στις περιοχές που θέλουν να κάνουν την επένδυσή τους. Δεν μπορεί για παράδειγμα να έρχεται η COSCO στον Πειραιά και να μην υπάρχει πρόβλεψη να ενισχύει οικονομικά τα μικρά σωματεία που δραστηριοποιούνται στην περιοχή που επενδύει. Μία τέτοια κίνηση δίνει όραμα κι ελπίδα στους κατοίκους της περιοχής κι ο επενδυτής δεν έχει απλά χαρακτήρα κερδοσκόπου με αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά».
Σαθρό, λοιπόν, το… οικοδόμημα.
«Ίσως να πούμε καλύτερα ότι το οικοδόμημα έχει στηθεί χάρη στην τύχη! Είναι μία περίπτωση ανάλογη μ΄ εκείνη της Μαρίας Κάλλας. Διότι πως γίνεται μία χώρα που δεν είχε όπερα να βγάζει μία Μαρία Κάλλας; Η τύχη έπαιξε το ρόλο της και τα πάντα κρίθηκαν από την απόφαση της μεγάλης υψίφωνης κολορατούρας Ελβίρα Ιντάλγκο, να επιλέξει να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ν΄ ακούσει την Κάλας και να την μετατρέψει στη μεγάλη ντίβα που έκανε παγκοσμίως γνωστή την Ελλάδα. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το ελληνικό μπάσκετ, που χάρη σε συγκυρίες και τυχαία γεγονότα κατάφερε να αναδειχθεί παγκοσμίως. Όμως δεν έχουν μπει οι σωστές βάσεις που απαιτούνται, δεν έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις εκείνες, που θα επιτρέπουν ώστε το μεγαλύτερο ποσοστό των ταλαντούχων παικτών που υπάρχουν να μπορεί να δείξει την αξία του, αντί να χάνεται. Αντιθέτως εκείνο που βλέπουμε είναι μία διάθεση από όλους όσοι εμπλέκονται στο οικοδόμημα του μπάσκετ να κυνηγήσουν τα αποτελέσματα, τις νίκες. Επίσης εκείνο που είναι επιεικώς απαράδεκτο είναι το στοιχείο που βλέπουμε από μεγάλες ομάδες που έχουν μικρούς παίκτες, αλλά δεν τους δίνουν χρόνο συμμετοχής ή το πιο απλό, δεν δημιουργούν ομάδα Β΄ που ν΄ αγωνίζεται σε κάποια πιο μικρή κατηγορία και σ΄ αυτή την ομάδα να έχουν τους ταλαντούχους παίκτες τους, ώστε ν΄ αποκτούν εικόνες κι εμπειρίες και να μπορούν να ενταχθούν στην πρώτη ομάδα, όντας έτοιμοι».
Καθρέφτης της κοινωνίας μας…
«Φυσικά, διότι πολύ απλά και στον αθλητισμό γίνεται ότι και με το ελληνικό κράτος. Δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει οργάνωση, δεν έχουν τεθεί σοβαρές βάσεις για να ξεπερνιούνται τα εμπόδια που υπάρχουν. Η Ελλάδα καλώς ή κακώς αποτελεί το σταυροδρόμι της Ανατολής και της Δύσης, του Βορρά και του Νότου, κάτι που σημαίνει ότι είναι μία πύλη εισόδου ανθρώπων απ΄ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου κι αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε να ξέρει πώς να τους διαχειριστεί, πως θα τους ενσωματώσει στην κοινωνία και στα δικά της χαρακτηριστικά. Όμως παρότι έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται μ΄ εκείνα των Βρυξελλών ή με το μοντέλο της Ελβετίας, δεν τα υπερασπίζεται. Και πολύ περισσότερο δεν διεκδικεί εκείνα που της αναλογούν, όντας μέλος της ΕΕ. Δεν διεκδικεί απλά πράγματα, όπως επί παραδείγματι την ένταξη σε προγράμματα ΕΣΠΑ των κέντρων νεότητας, τα οποία αυτομάτως θα μείωναν το τεράστιο πρόβλημα με τους νέους που δεν έχουν που να πάνε και μπλέκουν με τα ναρκωτικά, ενώ παράλληλα θ΄ άνοιγαν και θέσεις εργασίας».
Βάζεις δύσκολα νομίζω σε κάποιους και πολύ περισσότερο θεωρώ ότι ανοίγεις σημαντικά κεφάλαια προς συζήτηση. Θεωρείς ότι υπάρχει διάθεση για να βελτιωθεί η κατάσταση;
«Για ν’ ακουστούν αυτού του είδους οι προτάσεις θα πρέπει κάποιος να είναι μέλος πολιτικής οργάνωσης, κάτι που εμένα προσωπικά δεν με ελκύει. Τα κόμματα κι όσοι τα περιστοιχίζουν νοιάζονται περισσότερο για το πώς θα βολέψουν τους υποστηρικτές τους, δίχως να νοιάζονται για το αν υπάρχουν λύσεις για την ουσία του προβλήματος. Ζούμε πλέον σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία, αλλά κλείνουμε τα μάτια στα υπαρκτά προβλήματα που ΄χουν χτυπήσει την πόρτα μας, σε φαινόμενα ρατσισμού και μετά διαμαρτυρόμαστε για την εγκληματικότητα και για την άνοδο των εθνικιστικών οργανώσεων. Εγώ ζω μέσα στα προβλήματα αυτά, αφουγκράζομαι ότι αυτά δεν ενοχλούν μόνο εκείνους που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά και τους μετανάστες είτε είναι από την Αφρική, είτε από άλλη περιοχή του κόσμου – κι η Κυψέλη, τα Πατήσια και οι γύρω γειτονιές έχουν πολλούς πολίτες όλου του κόσμου – βλέπω τί ανάγκες υπάρχουν και τις φωνάζω, αλλά δυστυχώς εκείνοι που πρέπει ν΄ ακούσουν, δεν το κάνουν. Δεν φροντίζουν ν΄ αλλάξουν την κοινωνία, αλλά συνεχίζουν να μένουν προσκολλημένοι σε δεδομένα του παρελθόντος».
Θα ΄θελες να μου το αναλύσεις λίγο περισσότερο αυτό, όσον αφορά την προσκόλληση στα δεδομένα του παρελθόντος…
«Τα πράγματα είναι απλά, η ελληνική κοινωνία ακολουθεί έως και σήμερα σαν… θρησκευτικό δόγμα το σκέλος εκείνο της “έκθεσης Βαρβαρέσου” του 1952 που πρότεινε να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη του τουρισμού και της ναυτιλίας – υπήρχε αναφορά και στη γεωργία και την ελαφρά βιομηχανία – για να καταφέρει η Ελλάδα να κάνει βήματα προόδου μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και τον εμφύλιο. Από τότε έως σήμερα αυτοί οι δύο τομείς αποτελούν το κυρίαρχο στοιχείο, με συνέπειες τις οποίες όλοι αντιλαμβανόμαστε καθώς ως επί το πλείστον τα κέρδη απ΄ αυτούς τους τομείς έχουν περιέλθει σε μία ελίτ, δίχως να μοιραστούν στο λαό»…
Κλείνοντας αυτή την κουβέντα μας – και δεσμευόμενος ότι θα μιλήσουμε εκ νέου για την κοινωνική διάσταση του προβλήματος – θα ΄θελα να γυρίσουμε και πάλι στην… ουσία του πράγματος. Στην προσφορά σου στο ελληνικό μπάσκετ και τις αναζητήσεις σου ταλαντούχων παιδιών από οικογένειες μεταναστών.
«Αν και υπήρξαν στιγμές στις οποίες αισθάνθηκα και κούραση και απογοήτευση, ωστόσο δεν… υπέκυψα, αλλά συνεχίζω. Πλέον βρίσκομαι στο προπονητικό επιτελείο της Ελευθερίας Μοσχάτου, ενός συλλόγου που παρότι δεν διαθέτει το οικονομικό υπόβαθρο άλλων σωματείων, ωστόσο πιστεύει και στηρίζει τις προσπάθειες όλων αυτών των παιδιών. Αυτό που λαμβάνω από το σύλλογο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο: αγάπη και κατανόηση. Θα σου αναφέρω χαρακτηριστικά ότι όταν προσκλήθηκα από το σύλλογο προπονητών μπάσκετ της Βραζιλίας για να μιλήσω για τον τρόπο αναζήτησης κι αξιοποίησης των ταλέντων με αφορμή φυσικά τους Γιάννη και Θανάση, οι γονείς των παιδιών του συλλόγου ήταν εκείνοι που με βοήθησαν οικονομικά για να καλυφθούν τα έξοδα του ταξιδιού. Διότι όπως σου είπα από αυτό που κάνω με τόσο μεράκι, δεν έχω λύσει το θέμα της καθημερινής μου επιβίωσης! Πέραν της Ελευθερίας Μοσχάτου προσφέρω αφιλοκερδώς και στον «Ανταίο», έναν σύλλογο ο οποίος έχει την έδρα του στο Γκύζη, πίσω από τα Δικαστήρια και στον οποίο προπονούνται πάρα πολλά παιδιά μεταναστών από την Αφρική. Κάνουμε μία προσπάθεια σε μία δύσκολη περιοχή, με πενιχρή βοήθεια και με περιορισμένες δυνατότητες»…
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό προφίλ του Σπύρου Βελλινιάτη στο facebook