Η εντός έδρας ήττα από τον Εθνικό προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στις τάξεις του ΚΑΟΚ, με τη διοίκηση του συλλόγου ν’ αποφασίζει το τέλος της συνεργασίας με τον Κώστα Σορώτο. Ο πολύπειρος Έλληνας προπονητής δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την απόφαση, δίχως πάντως να… κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του για την συγκεκριμένη απόφαση. “Σέβομαι την απόφαση αν και δεν την κατανοώ”, αναφέρει ο Έλληνας προπονητής, στο προσωπικό του προφίλ, μέσα από το οποίο και παρουσιάζει τη δική του θέση για την εικόνα της ομάδας που αποχαιρετά…
“Χθες αργά το βράδυ μου ανακοινώθηκε η απόφαση της διοίκησης του ΚΑΟΚ για τη λύση της συνεργασίας μας. Σέβομαι την απόφαση αν και δεν την κατανοώ. Αποχωρώ κρατώντας τις ευχάριστες στιγμές και μνήμες και κρατάω βαθιά μέσα μου την όποια πίκρα. Αφήνω την ομάδα στην 4η θέση , σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπου όλοι μπορούν να χάσουν από όλους και όλοι μπορούν να κερδίσουν όλους. Απλά θέλω να υπενθυμίσω ότι έγινε μια προετοιμασία επί της ουσίας με 8 παίκτες λόγω τραυματισμών και στρατευμένων.
Θέλω να ευχαριστήσω τους πάντες. Στη Κόρινθο δούλεψα με ψυχή, σώμα και πάνω από όλα με συναίσθημα , όπως κάνω πάντα. Ο αθλητισμός στο δικό μου το μυαλό είναι ένα πεδίο φιλικών σχέσεων και έτσι θέλω να μείνει.
Ευχαριστώ τον φροντιστή της ομάδας, τον Αντώνη, τον Νώντα, τον Φώτη τους συνεργάτες μου Θοδωρή και Μανώλη, τους ανθρώπους του κυλικείου. Τους πάντες
Σταύρο, Δανιήλ είσαι αδερφός. Χθες στο τηλέφωνο μοιραστήκαμε πολλά πράγματα και κυρίως ένα κλάμα και όταν μοιράζεσαι ένα κλάμα με έναν άνθρωπο, πάει να πει ότι δεν έχεις κάτι παραπάνω να κάνεις ,να μοιραστείς μαζί του.
Τέλος οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά μου, τους παίκτες μου. Προσπαθήσατε οριακά, δουλέψατε με σώμα και ψυχή και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα σας βγει στη συνέχεια. Σας αγαπώ βαθιά, να μείνετε αγαπημένοι και ενωμένοι. Θέλω να σας πω πολλά. Πιστεύω κάποιοι να τα έχετε καταλάβει. Αυτό που σίγουρα ξέρετε είναι ότι δεν σας πούλησα ποτέ και δεν σας έριξα τις ευθύνες για να σώσω το τομάρι μου. Όποιος με ξέρει, ξέρει ότι είμαι πάντα μπροστινός.
Κάπου εδώ τελειώνει το καθημερινό δρομολόγιο. Ο προπονητής είναι καταδικασμένος για δύο πράγματα. Να φταίει και να μένει μόνος με τις μνήμες του, με τα συναισθήματά του , με τις πληγές του. Καλή συνέχεια σε όλους
Υ.Γ. Ο ξύλινος λόγος δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου………”