Ταλέντο και δουλειά, δύο λέξεις που όταν συνδυαστούν δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα και όταν σε αυτά συμπληρωθεί και μία ιστορική ομάδα με υψηλούς στόχους, τότε όλα δείχνουν πως έχει έρθει η στιγμή σου! Για τον Πάνο Φιλιππάκο φαίνεται πως το timing ήρθε… Η δουλειά είναι μία λέξη που τον αντιπροσωπεύει απόλυτα, το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο, κάτι που βέβαια ανακάλυψε αργά και μέσω των βίντεο με τα κατορθώματά του στο youtube κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αλλά και τον θαυμασμό, καθώς έχει μία μοναδική στιγμή στην αθλητική του καριέρα, όταν βρέθηκε να μαρκάρει τον Κόμπε Μπράιαντ, μία “εικόνα” που θα την “κουβαλά” σ΄ όλη του του ζωή! Το μυστικό, βέβαια για τον δυναμικό παίκτη του Πανιωνίου δεν είναι στο μπόι του και το κορμί του, αλλά “κρύβεται” στα χέρια του, καθώς μπορεί ο Πάνος Φιλιππάκος να έχει ύψος 2.02, μετρά όμως άνοιγμα χεριών 2μ.20!!!
Όλα τα παραπάνω έδεσαν μαγικά με τον Πανιώνιο, καθώς εκεί πήρε για πρώτη φορά βασικό ρόλο, είναι τέταρτος σκόρερ της ομάδας (πίσω από τους τρεις αρχηγούς Κόκκαλη, Τσιάκο και Μίχαλο), αποδεικνύοντας πως χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται ενώ κι η λέξη εφησυχασμός δεν συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιό του!
Ο Πανιώνιος δείχνει να είναι στα καλύτερά του, έχοντας “στρογγυλοκαθίσει” στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα στο πρωτάθλημα της Β΄ εθνικής (σ.σ. μαζί με το Ηράκλειο) και η πορεία προς την Α2 μοιάζε να έχει χαραχτεί. Τίποτε, βέβαια στον όμιλο του Νότου δεν είναι δεδομένο, καθώς οι συνδιεκδικητές είναι κάτι παραπάνω από δυνατοί. «Είναι ένας πάρα πολύ ανταγωνιστικός όμιλος. Κάθε ομάδα μπορεί να κάνει τη ζημιά από την πρώτη έως την τελευταία, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι χαλαρός σε κανέναν αγώνα. Εχουμε πλέον μία ταυτότητα, έχουμε αποκτήσει μέταλλο, έχουμε το σεβασμό των άλλων ομάδων, παίζουμε σαν ομάδα, δουλεύουμε πάρα πολύ. Είχαμε κάποια ατυχή αποτελέσματα στις αρχές, όπως την ήττα στο Ηράκλειο, αλλά έχουμε περάσει και από δύσκολες έδρες. Εχουμε κρατήσει απόρθητη την έδρα μας, το οποίο είναι και το «κλειδί» για την άνοδο και γενικότερα έχουμε κάνει μία πορεία η οποία αφήνει θετικά δείγματα για τη συνέχεια», αναφέρει αρχικά ο 21άχρονος φόργουορντ και συμπληρώνει: «Δεν υπάρχουν σίγουρες νίκες. Δεν θα κερδίζει πάντα η καλύτερη, πρέπει να παλέψει. Οι 2-3 πρώτες ομάδες του νότου θεωρώ ότι είναι ανταγωνιστικές ισάξιες με τις μισές ομάδες της Α2. Η Α2 είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, αλλά με μεγάλες διαφορές, από τη μέση και πάνω».
Η αγωνιστική άνοδος των Νεοσμυρνιωτών είναι εμφανής, η ομάδα είναι αήττητη εδώ και δύο μήνες και αυτό γιατί: «Έχουμε γίνει πολύ δυνατοί στην άμυνα, πολεμάμε όλοι, έχουμε ανεβάσει ταχύτητα, έχουμε βάλει κάποιες αρχές. Υπάρχει ένα ρόστερ που είναι όλοι έτοιμοι να βοηθήσουν, όλοι έχουν αφήσει το «εγώ» τους στην άκρη για την ομάδα».
Η συνέχεια μόνο εύκολη δεν αναμένεται καθώς το πρόγραμμα περιλαμβάνει παιχνίδια που θα κρίνουν την άνοδο. «Τα ντέρμπι ξεκινούν από τον Αμύντα, ένα παιχνίδι που είχαμε χάσει στον πρώτο γύρο, κάναμε τα πάντα για να χάσουμε αυτό το ματς, κάναμε φάουλ στο τρίποντο ενώ ήμασταν στο +3, χάσαμε δύο βολές στο μηδέν. Στην έδρα μας θα κάνουμε αυτό που πρέπει, ο Αμύντας είναι μια ομάδα με έμπειρα παιδιά, είναι πολλά χρονιά μαζί. Είμαστε όμως σε περίοδο φορμαρίσματος και πρέπει να το δείξουμε μέσα στο γήπεδο και νομίζω ότι θα το κάνουμε. Από εκεί και μέρα, με τον Πανελευσινιακό θα είναι ένα δύσκολο εκτός έδρας ματς, είναι μια ομάδα πολύ επιθετική, βάζει τους περισσότερους πόντους, με καλούς σκόρερ, αλλά δεν έχει βάθος και θεωρώ εκεί θα κριθεί το παιχνίδι. Οσον αφορά το Ηράκλειο δεν χρειάζεται να πω πολλά, εκεί θα φανεί ποιος το θέλει περισσότερο, ή θέλεις να ανέβεις ή όχι. Είναι ένα παιχνίδι που είναι στην έδρα μας και είναι γνωστό το τι πρέπει να κάνεις σε αυτό το ματς. Αυτά τα τρία παιχνίδια είναι τελικοί γιατί ένας στραβοπάτημα να κάνεις και από πρώτος βρίσκεσαι δεύτερος. Κοιτάμε όμως ένα ένα τα βήματα».
«Εχουμε καταλάβει όλοι την κρισιμότητα της κατάστασης»
Η εμπειρία των Μίχαλου, Τσιάκου και Κόκκαλη δείχνει να… κουμπώνει άψογα με το νεανικό ενθουσιασμό της υπόλοιπης ομάδας. «Σίγουρα αυτά τα τρία παιδιά, ο Μίχαλος, ο Τσιάκος και ο Κόκκαλης, είναι παιδιά με μεγάλη εμπειρία και μεγάλη καριέρα. Βγαίνουν μπροστά και μέσα κι έξω από το γήπεδο, δίνουν το καλό παράδειγμα βοηθούν όλους του υπόλοιπους να ακολουθήσουν και στα εύκολα και στα δύσκολα. Βέβαια πιστεύω ότι το πλεονέκτημά μας είναι, ότι όταν κάποιος από τους τρεις δεν είναι τόσο καλός, υπάρχει πάντα κάποιος νεότερος που θα βγει μπροστά και θα βοηθήσει. Εχουμε καταλάβει όλοι την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και του στόχου μας. Από εκεί και πέρα η συνεργασία μας είναι τέλεια, ουσιαστικά είμαστε φίλοι, η χημεία της ομάδας είναι εξαιρετική και αυτό βγαίνει και στο γήπεδο».
Ολο αυτό το αποτέλεσμα είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του Βαγγέλη Ζιάγκου. «Θεωρώ ότι ο κόουτς έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, ουσιαστικά έχει δώσει το δικό τους στίγμα, έχει δώσει στην ομάδα κατεύθυνση, έχει βάλει αρχές, μας έχει κάνει να καταλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο στόχος και με πολύ σκληρή δουλειά την οποία και έχει βάλει στο πρόγραμμά μας, πιστεύω θα τα καταφέρουμε μια χαρά. Ξέρει να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη».
Η διαδρομή, το κολέγιο και η πραγματικότητα που άφησε
Αν και έχει μικρή πορεία ο Πάνος Φιλιππάκος έχει καταφέρει αρκετά και μέσα σε αυτά και η Α1. «Μετά τον Δούκα στα 18 μου, όπου είχα μία γεμάτη χρονιά στη Β΄εθνική, πήρα εικόνες αλλά είχα μόλις 2,5 χρόνια που είχα ξεκινήσει το μπάσκετ. Αποφάσισα να κάνω ένα άλμα και να πάω στο Ψυχικό, την πρώτη του χρονιά στην Α2, μία ομάδα πολύ ενισχυμένη που είχε στόχο την άνοδο και είχε τελειώσει τον πρώτο γύρο πρώτη. Εκει παρότι υπήρχε η μεγάλη προοπτική δεν μπορούσα να βρω ουσιαστικό χώρο, γιατί είχα μπροστά μου, πολύ έμπειρους παίκτες, άλλωστε αυτό κάνει τη διαφορά στην Α2, μπαίνει πρώτα η εμπειρία, και αποφάσισα να μην συνεχίσω και να κάνω ένα άλλο βήμα, το οποίο δεν έγινε ποτέ, να κλείσω στον Ικαρο Καλλιθέας, στον οποίο θα είχα χρόνο συμμετοχής με προπονητή τον Δημήτρη Λιόγα. Όμως, αυτή η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ γιατί η ομάδα έπεσε στα χαρτιά» αναφέρει αρχικά και συνεχίζει:
«Τότε ήρθε η πρόταση από τον Κόροιβο Αμαλιάδας, κατέβηκα κάτω, με είδαν τους άρεσα, έκλεισα τριετές συμβόλαιο και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Κάπως έτσι ξεκίνησε το όνειρο, πρώτη χρονιά Α1, με ένα προπονητή που έχει να δώσει πολλά, το οποίο είχα την τύχη-ατυχία να τον πετύχω την πρώτη του χρονιά ω πρώτο προπονητή. Γνώρισα πολύ καλούς παίκτες, πήρα εμπειρίες, είδα ότι μπορούσα να αντεπεξέλθω σε υψηλό επίπεδο. Μπορεί να μην είχα τις τόσες ευκαιρίες αλλά έχει λογική γιατί ένα παιδί που δεν έχει αγωνιστεί ξανά στην Α1 είναι λογικό να θέλει να τον ψήσει ο προπονητής και να πάρει με την πάροδο του χρόνου τις ευκαιρίες. Αν συνέχιζα πιστεύω θα τις είχα, αν όλα πήγαιναν καλά, γιατί πάνω από όλα υγεία.
Και κάπου εκεί στα τέλη της χρονιάς, μπήκαμε στα πλέι οφ, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από την Αμερική από ένα μεγάλο κολέγιο της πρώτης κατηγορίας, το οποίο είναι μέσα στα Top 100, να μου προσφέρει υποτροφία. Εκεί άρχισα να ψάχνομαι, μου ζητήθηκε ένα βίντεο, διαδόθηκε και βρέθηκα απέναντι σε 3-4 κολέγια τα οποία ήθελαν να συζητήσουν μαζί μου. Εκεί άρχισαν τα διλήμματα, τα έβαλα κάτω, αφότου είχα αφήσει τις σπουδές μου στην Αθήνα (ΑΣΟΕ). Σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να πάω στην Αμερική, σε ένα κορυφαίο επίπεδο, με μεγάλη προοπτική και να έχω και δωρεάν φοίτηση σε κορυφαίο πανεπιστήμιο, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο γιατί δεν γνωρίζεις πως τα φέρνει η ζωή».
Όμως για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, έπρεπε να δώσει ένα πρόωρο τέλος στο κεφάλαιο «Αμαλιάδα». «Για να μπορέσω όμως να πάω, υπάρχει ένα νομικό ζήτημα στο οποίο λέει ότι δεν μπορεί να έρθει κανένας παίκτης από πρώτη κατηγορία στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Γι΄αυτό και έφυγα από την Α1, άφησα ένα τριετές συμβόλαιο και με καλή προοπτική, το άφησα με μεγάλη δυσκολία παίρνοντας ρίσκο. Γιατί πλέον για μένα δεν ήταν όνειρο η Α1, αλλά πραγματικότητα. Μια ομάδα που στην πρώτη της χρονιά μπήκε στα πλέι οφ και ήμουν σε μία πόλη που μου έκανε τρομερά καλή εντύπωση. Ηταν ένα ξεκίνημα το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ καλά. Παρόλα αυτά έφυγα γιατί ήταν η τελευταία μου ευκαιρία, ηλικιακά, να αξιοποιήσω αυτήν την πρόταση από την Αμερική. Ετσι άφησα την Α1 για να μπορώ να πάω στο κολεγιακό πρωτάθλημα».
Και κάπου εκεί μπαίνει στη ζωή του μία νέα αγάπη, ο Πανιώνιος. «Τα πράγματα όμως έχουν δυσκολέψει περισσότερο γιατί έχω βρεθεί σε ένα ιστορικό σωματείο, που το έχω αγαπήσει. Ολοι ξέρουν ποιος είναι ο Πανιώνιος, έχω γίνει μέρος τους στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας τους και πιστεύω ότι θα είναι πολύ καλό τα τάιμινγκ να ανέβει η ομάδα και να είμαι και την επόμενη σεζόν μέρος της ομάδας αυτής, θα είναι μεγάλη μου τιμή. Αυτό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την απόφασή μου».
Ο “κεραυνοβόλος έρωτας” και η διπλή δουλειά!
Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή του στα 15 (!) αφού πρώτα «παραπλανήθηκε» από το ποδόσφαιρο και το κουνγκ φου. «Ημουν ψηλό παιδί, πήγαινα σχολείο στα εκπαιδευτήρια Δούκα, και κάποια στιγμή στο διάλειμμα με βλέπει ο γυμναστής μου, ο Στάθης Κούκης, παρατηρεί ότι σχεδόν πατούσα τα χέρια μου και με συστήνει στον Γιάννη Γιαννόπουλο, ο οποίος με βλέπει και μου λέει «τι κάνεις εσύ αγόρι μου εκεί;» Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παραμύθι…»
Και τελικά το μπάσκετ ήρθε για να μείνει. «Μου ταίριαξε κατευθείαν. Πως ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα και δεν ξέρεις γιατί; Απλά το παθαίνεις, αυτό συνέβη και σε εμένα, απλά το έπαθα».
Το γεγονός όμως ότι ξεκίνησε στα 15 δεν ήταν στα υπέρ του καθώς η δουλειά που έπρεπε να κάνει ήταν διπλή. «Η αλήθεια είναι ότι επειδή ξεκίνησα αργά, και όταν είσαι ψηλό παιδί σε παιδικοεφηβικές ομάδες ξεκινάς ως 5άρι, έτσι και εγώ και έχασα μεγάλο μέρος των βασικών. Είναι γνωστό φαινόμενο στα ψηλά παιδιά τα οποία τρέχουν το γήπεδο πάνω κάτω και παίρνουν τα ριμπάουντ, έπρεπε να δουλέψω πάρα πολύ. Πιστεύω ότι μέσα από τις ομάδες που πέρασα αλά και ατομικά έχω καταφέρει να βελτιώσω πολλά στοιχεία στο παιχνίδι μου, βέβαια χρειάζομαι πάρα πολύ δουλειά ακόμα, όλοι χρειάζονται αν θέλουν πραγματικά να πετύχουν κάτι. Δεν θα σταματήσω μέχρι να φτάσω το μέγιστο που μπορώ».
Στη δουλειά εστιάζεις στα αδύνατά σου σημεία. «Θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικά τα μειονεκτήματα σ΄ένα παίκτη γιατί μπορεί να δουλέψεις πάνω σε αυτά και να βελτιώσει το παιχνίδι του. Το σουτ μου κυρίως από μέση απόσταση, θα έδινα βάρος στο χειρισμό της μπάλας παίζοντας καθαρά «4». Από εκεί και πέρα συνεχόμενη δουλειά πάνω στην άμυνα, ενδυνάμωση. Η δουλειά δε σταματάει, αν θες να γίνει καλύτερος απλά δεν σταματάει».
Τι είναι όμως αυτό που θέλει για τη συνέχεια της καριέρας του; «Κάθε χρονιά βρισκόμουν όλο και σε μεγαλύτερο σταυροδρόμι. Από πέρυσι υπάρχει ένα ενδιαφέρον από κάποια κολέγια, γι΄αυτό και αποχώρησα από το Κόροιβο, όμως δεν είναι προτεραιότητά μου. Είμαι στον Πανιώνιο, και στόχος μας είναι η Α2, ας έρθει πρώτα βέβαια με το καλό! Γιατί έχει άλλη… γλύκα να παίζεις στην ομάδα με την οποία ανέβηκες και να αγωνιστείς γι΄αυτήν και να τη φτάσεις έως εκεί που ανήκει, την Α1».
Η πιο ανεπανάληπτη εμπειρία έγινε όταν ήταν ακόμα έφηβος. Πόσοι Ελληνες παίκτες είχαν την τύχη έστω και για λίγο να παίξουν μονό με τον Κόμπε Μπράιαντ; «Μου το έφερε στο μυαλό πρόσφατα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που έκανε πάλι … όργια. Εγινε πριν αρκετά χρόνια, είναι ένας θρύλος, δεν είναι απλά μεγάλος παίκτης. Ανατριχιαστικό για μένα ότι τον ακουμπούσα, ήταν μεγάλο κίνητρο και δύναμη για να συνεχίσω».