Είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε μια εποχή που μπορούσα να απολαύσω το παιχνίδι στις αλάνες της Νέας Σμύρνης. Οι γονείς μου δεν έτρεμαν στη σκέψη ότι θα μου συμβεί το παραμικρό. Ο φόβος ήταν άγνωστη λέξη… Τώρα, καμιά τριανταπενταριά χρόνια μετά, αδυνατώ να φανταστώ ότι θα αφήσω τον γιο μου σ’ ένα ανοιχτό γήπεδο να παίζει μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, τένις στις 8 το βράδυ. Χωρίς την επιτήρηση ενός ενήλικα.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Τότε τα παιδιά μπορούσαν να απομακρυνθούν από το σπίτι. Nα περάσουν το δρόμο μόνα τους και να αναζητήσουν την περιπέτεια σε γειτονικά τετράγωνα, ανακαλύπτοντας νέους κόσμους, κερδίζοντας εμπειρίες. Σήμερα, όλα αυτά φαντάζουν ουτοπία. Αίσθημα ελευθερίας δεν υπάρχει και η μόνη διέξοδος για παιχνίδι είναι ο κλειστός χώρος ενός διαμερίσματος. Αλλά ειλικρινά, είναι αυτό ΥΓΕΙΑ; Μην τρελαθούμε κιόλας!!!
Ο αθλητισμός είναι, όπως και να το κάνουμε, αποταμίευση υγείας. Η ενασχόληση με τα σπορ και η δημιουργία συνήθειας άσκησης, θα συνοδεύουν τα παιδιά σας για το υπόλοιπο της ζωής τους ως ενήλικες. Η συνήθεια του αθλητισμού καλό θα ήταν να μετατραπεί σε ανάγκη στη σύγχρονη εποχή που ζούμε. Όλοι μας. Και δη, τα παιδιά μας. Μια εποχή που χαρακτηρίζεται από έλλειψη κίνησης. Λανθασμένες διατροφικές συνήθειες. Εθισμό στο διαδίκτυο, πώρωση μπροστά από έναν υπολογιστή, αποχαύνωση μπροστά στη τηλεόραση ή οι πολλές ώρες διάβασμα. Θα μου επιτρέψετε να σας πω, ότι μέσα από τον αθλητισμό, έμαθα πολλά και θα’ θελα να τα μοιραστούμε μαζί. Βλέπετε, το ζητούμενο είναι από την μια, η βελτίωση της φυσικής κατάστασης και της υγείας αλλά και από την άλλη, η ανάπτυξη ενός ομαδικού και φίλαθλου πνεύματος. Γι’ αυτό, όλοι μας, θα πρέπει να μεριμνήσουμε για να αποκτήσουν τα παιδιά μας, δια μέσω του αθλητισμού, μια υγιή απασχόληση, που θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα και στη σωματική και στη ψυχική τους υγείας.
Καλή η τεχνολογία. Δεν αντιλέγω. Καλό το κομπιούτερ. Πιστέψτε με, είμαι αναγκασμένος να το χρησιμοποιώ καθημερινά για λόγους δουλειάς. Καλή η τηλεόραση, τα βιντεοπαιχνίδια. Αλλά, προς Θεού, δεν διαμορφώνεις μ’ αυτά χαρακτήρα. Δεν μαθαίνεις αθλητικό πνεύμα μέσα από ένα p.c. Δεν κάνεις φίλους παίζοντας War Craft. Έτσι θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;… Δεν νομίζω! Αν λοιπόν, συμφωνείτε μαζί μου, ενθαρρύνετέ τα να ασχοληθούν μ’ ένα άθλημα. Να γίνουν μέλος μιας ομάδας. Εκεί όπου τα παιδιά μαθαίνουν τι εστί φιλιά, φίλαθλο πνεύμα, υγιής ανταγωνισμός. Εγώ θα σας παροτρύνω, να τα «σπρώξετε» στο μπάσκετ επειδή το υπηρέτησα ως παίκτης και συνεχίζω πλέον, ως προπονητής. Αν και δεν το είχα φανταστεί αυτό το σενάριο!
Ωθήστε τα παιδιά σας στον αθλητισμό αλλά συνάμα, διατηρείστε τις προσδοκίες σας από αυτά, σε ρεαλιστικό επίπεδο. Το μπάσκετ επιβάλλεται να κρατήσει τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα στις πολύ νεαρές ηλικίες και όχι, να είναι μια επιπρόσθετη πηγή ψυχικής εξουθένωσης. Άμα ένα παιδί έχει ταλέντο, πιστέψτε με, θα το εξελίξει μόνο του. Αρκεί εσείς, να το πάτε στο γήπεδο! Και να είστε πάντοτε δίπλα του ως υποστηρικτής. Όχι, δήμιος του ή επικριτής του!
Η πρώτη λέξη που έμαθα όταν μπήκα στο παρκέ ήταν «σεβασμός». Εντός και εκτός γηπέδου. Μέσω του σεβασμού στον αντίπαλο, τον εκάστοτε προπονητή, και δη, σεβασμό του ίδιου μου του εαυτού, έκανα τόσα χρόνια πρωταθλητισμό. Ας δημιουργήσουμε λοιπόν, μαζί τη δική μας ομάδα. Εδώ στο infobasket.gr και ας μπούμε δυναμικά στο παρκέ. Με γνώμονα μόνο, τα παιδιά!
Γιώργος Γάσπαρης