Veni, vidi, vici. Την περίφημη φράση του Ιούλιου Καίσαρα μας θύμισε η πορεία των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 της Κωνσταντινούπολης από τις 29 Ιουνίου έως τις 7 Ιουλίου. Γιατί; Πολύ απλά διότι η τρομερή ομάδα του Σάρμαν Γουάιτ ήταν ό,τι κοντινότερο έχουμε δει σε “dream team” τα τελευταία 30 χρόνια.
Το ότι οι Αμερικανοί θα κατακτούσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο το… γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Δεν έχουν άλλωστε τυχαία ρεκόρ 51-0 στη διοργάνωση από το 2010 μέχρι σήμερα. Το ότι θα το κατακτούσαν με τόσο επιβλητικό τρόπο, όμως, μη αφήνοντας όρθιο ούτε ένα ρεκόρ, δεν το περιμέναμε.
Ιδού και οι αριθμοί…
Οι Αμερικανοί κατέκτησαν το τουρνουά κερδίζοντας τους επτά αγώνες τους με διαφορά 64,3 πόντων κατά μέσο όρο και έσπασαν το ρεκόρ που κατείχε μέχρι πρότινος η ομάδα των Τζέιλεν Γκριν, Άιζακ Οκόρο, Τζέιλεν Σαγκς, Σκοτ Μπαρνς, Εβαν Μόμπλι, Αϊζάια Στιούαρτ το 2018 (+53,7π.). Τελείωσαν το τουρνουά με 128,5 πόντους ανά αγώνα, διαλύοντας το ρεκόρ της ομάδας του 2010 (107,5).
Η ομάδα του Σάρμαν Γουάιτ μάζευε 51 ριμπάουντ κατά μέσο όρο, μοίραζε 40,3 ασίστ (ρεκόρ διοργάνωσης), έκανε 23,3 κλεψίματα (ρεκόρ διοργάνωσης), προκαλούσε 31,8 λάθη και έβαζε 51,3 πόντους από αυτά. Συν τοις άλλοις, σημείωνε 63,1 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, 22,1 από επιθετικά ριμπάουντ, 82,8 μέσα από τη ρακέτα, μέτρησε 186,8 βαθμούς ανά αγώνα στην αξιολόγηση (ρεκόρ διοργάνωσης) και επέτρεψε στους αντιπάλους της να προηγηθούν συνολικά για 3 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα σε όλο το τουρνουά!
Στην Τουρκία οι ΗΠΑ παρουσίασαν ίσως την πιο ταλαντούχα γενιά που έχουμε δει ποτέ αυτά τα 15 χρόνια που διεξάγεται το Παγκόσμιο Κύπελλο Παίδων. Μία ομάδα με δέκα παίκτες που έχουν προοπτική να γίνουν σταρ στο ΝΒΑ (κάποιοι πρώτου μεγέθους) και μόλις δύο… θνητούς αθλητές, που κατά σύμπτωση (;) ήταν ο μόνος κλασικός πόιντ γκαρντ (Τζέι Τζέι Μάντακουιτ) και ο μοναδικός συμβατικός σέντερ (Τζέιντεν Τουμπς) στη 12άδα.
Όλοι οι υπόλοιποι σε αυτό το ρόστερ των ΗΠΑ είναι παίκτες… πολυθεσίτες, που παίζουν και μαρκάρουν σε δύο έως τέσσερις θέσεις, υπερ-αθλητικοί, με μακρινό σουτ, τεχνική κατάρτιση. Από τους δύο δυναμικούς πάουερ φόργουορντ, τον (MVP) Κάμερον Μπούζερ και τον Κόα Πιτ, μέχρι τον all-around Τάιραν Στόουκς και τον αέρινο Έι Τζέι Ντιμπάντσα. Από τους εκρηκτικούς γκαρντ Μπράντον ΜακΚόι, Κέιλεμπ Χολτ, Τζέιλεν Χάραλσον και Τζόρνταν Σμιθ, μέχρι τον εγκεφαλικό Κέιντεν Μπούζερ και τον ντελικάτο φόργουορντ-σέντερ Κρις Σίνακ. Μία ομάδα που όχι μόνο δεν μπορούσε να ηττηθεί από κανέναν, αλλά ούτε καν να απειληθεί. Πολύ περισσότερο δε από τη στιγμή που η ευρωπαϊκή γενιά του 2007 δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να παρουσιάσει…
Από τις ευρωπαϊκές ομάδες δεν είδαμε κάτι παραπάνω από αυτά που περίμεναμε, είναι η αλήθεια, κι ας έφτασαν δύο από τις έξι μέχρι το βάθρο. Το βάθος των ευρωπαϊκών ομάδων σε σχέση με τις υπόλοιπες, είναι άλλωστε αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο απέναντι στις υπόλοιπες χώρες.
Η φιναλίστ Ιταλία βασίστηκε στους παίκτες που την οδήγησαν μέχρι τον τελικό και στο Eurobasket U16 του 2023, τους Πέρεζ, Γκαραβάλια, Λονάτι και Μάτις. Μία πολύ καλή ομάδα, χωρίς όμως παίκτες με προοπτική να γίνουν σταρ. Η “χάλκινη” Τουρκία στηρίχθηκε στον ενθουσιασμό της έδρας και στους Καν Ονάτ, Ντέριν Ούστουν, δύο παίκτες που ξεχώρισαν και στο περσινό Eurobasket U16, δίχως όμως να δείξει κάτι φρέσκο, κάτι το ιδιαίτερο.
Η 5η Λιθουανία των Μπούικα, Μπουτάγιεβας δεν έθελξε, είχε όμως τουλάχιστον δύο παίκτες που παρουσίασαν σημαντική εξέλιξη σε σχέση με πέρυσι, τον Ιγκνας Ούρμπονας και τον Κάιους Μικαλάουσκας. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανίας τερμάτισε 7η και δεν άφησε καλές εντυπώσεις. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Πίνο και ο Γκίλντας Χιμένεθ, οι δύο πρωταγωνιστές του περσινού Eurobasket U16, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ουδείς άλλος ξεχώρισε ιδιαίτερα, πέραν ίσως του Ιγνάθιο Καμπόι.
Το ίδιο ισχύει και για την 9η Γαλλία, η οποία πάλι τα έκανε θάλασσα σε ένα νοκ άουτ παιχνίδι, χάνοντας στους “16” από το Πουέρτο Ρίκο. Μία “γεμάτη” ομάδα με πολλή αθλητικότητα, η οποία είχε όμως μόνο έναν διακριθέντα: τον 2008άρη Ούγκο Ιμγκά. Όσο για τη Γερμανία; Χωρίς τους Ρεμάγκεν, Γκρούγιτσιτς ήταν σκέτη απογοήτευση, με τον Ντέκλαν Ντούρου πρώτο απ’ όλους και τον 2009άρη Φαμπιάν Κάιζερ να μην δείχνει κι αυτός κάτι καλό.
Τι είδαμε από εκεί και πέρα στην Κωνσταντινούπολη;
Πέραν των ΗΠΑ, η ομάδα που ξεχώρισε από την αμερικανική ήπειρο ήταν το 6ο Πουέρτο Ρίκο. Όχι όμως για τον πολυδιαφημισμένο Φελίπε Κινιόνες (που έβαλε 42 πόντους κόντρα στη Γαλλία, ωστόσο έκανε κακό τουρνουά), αλλά για τον δυναμικό σμολ φόργουορντ (που έπαιζε σταθερά στο “4”) Τζάστιν Ρόμαν και τους εκρηκτικούς γκαρντ… τσέπης Ρίτσαρντ Ρόζα, Τζαρέλ Βίγκο και Τζόρνταν Ντιλ.
Ο 8ος Καναδάς παρουσίασε μία από τις χειρότερες εκδόσεις του σε Παγκόσμιο Κύπελλο Παίδων. Ο “πολύς” Πολ Οσαρούγι αποτέλεσε μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις της διοργάνωσης, ενώ ακόμα και ο σταθερός -και 1ος σκόρερ της ομάδας- Τζόρνταν Τσαρλς δεν εντυπωσιάζει. Αν εξετάσουμε τον Καναδά με βάση την προοπτική, τότε οι πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις είναι ο ταλαντούχος σκόρερ-δημιουργός Μάιλς Σάντλερ, ο εξαιρετικός μακρινός σουτέρ Κουίντεν Ίθιερ και ο ντελικάτος 2008άρης ψηλός Στέφαν Ιλιτς.
Η Αργεντινή τερμάτισε 10η, διέθετε όμως ίσως το κορυφαίο δίδυμο φόργουορντ του τουρνουά -βγάζοντας πάντα από την κουβέντα τις ΗΠΑ. Ο λόγος για τον Φελίπε Μίνζερ και τον Τάιλερ Κροπ, με τον πρώτο ειδικά να δείχνει ικανός να παίξει μεγάλο μπάσκετ στο μέλλον.
Από τις ομάδες της Ασίας-Ωκεανίας είδαμε αρκετά πράγματα, κι ας τερμάτισαν πολύ χαμηλά οι δύο από τις τρεις. Η 4η Νέα Ζηλανδία παρουσίασε ίσως την πιο ταλαντούχα γενιά της εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Ο πάουερ φόργουορντ Οσκαρ Γκούντμαν ήταν ένας από τους παίκτες που ξεχώρισαν στο τουρνουά, ενώ πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν ακόμα ο δίμετρος πλέι μέικερ Χέιντεν Τζόουνς και ο εκρηκτικός σούινγκμαν Τρόι Πλάμτρι.
Η 13η Κίνα μας σύστησε ένα εντυπωσιακό δίδυμο παικτών, τον πολύ ταλαντούχο αριστερόχειρα scoring forward Μπογιουάν Τσανγκ και τον άτυχο -ύψους 2.15μ. σέντερ- Σινάν Χουάν, που τραυματίστηκε στο ματς των “16”. Η Αυστραλία, από την άλλη, σίγουρα άξιζε πολλά παραπάνω από τη 15η θέση, με παίκτες όπως ο Ντας Ντάνιελς και οι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις των Μαντίνγκ Κουάνι και Ατζάκ Νιούον.
Τέλος, ενθαρρυντικά δείγματα έδειξαν και οι δύο αφρικανικές ομάδες, κι αν μην απέφυγαν τις χαμηλές θέσεις. Η 12η Αίγυπτος διέθετε ένα αξιόλογο δίδυμο ψηλών, τον Ομάρ Εσάμ και τον Αλί Ασράν, ενώ η 14η Γουινέα στηρίχτηκε πολύ στον προικισμένο σκόρερ Αμπντουραμάνε Τουρέ, που είχε 23,0 πόντους σε 27,3 λεπτά συμμετοχής (και την 50άρα-ρεκόρ του τουρνουά) και τον θηριώδη σέντερ Αραφάν Ντιανέ, μαζί με τον Κινέζο Χουάν τα καλύτερα 5άρια της διοργάνωσης.
Τα Top 10 παικτών του τουρνουά
| Το Top 10 των ΗΠΑ | Το Top 10 παικτών (από τις υπόλοιπες 15 χώρες) |
| 1. Τάιραν Στόουκς (G/F) | 1. Οσκαρ Γκούντμαν (Νέα Ζηλανδία | F) |
| 2. Κάμερον Μπούζερ (F) | 2. Αμπντουραμάνε Τουρέ (Γουινέα | G/F) |
| 3. Κόα Πιτ (PF) | 3. Φελίπε Μίνζερ (Αργεντινή | SF) |
| 4. Έι Τζέι Ντιμπάντσα (SF) | 4. Σινάν Χουάν (Κίνα | C) |
| 5. Κέιλεμπ Χολτ (SG) | 5. Αραφάν Ντιανέ (Γουινέα | C) |
| 6. Κρις Σίνακ (PF/C) | 6. Ούγκο Ιμγκά (Γαλλία | SF) |
| 7. Μπράντον ΜακΚόι (SG) | 7. Μπογιουάν Τσανγκ (Κίνα | SF) |
| 8. Τζέιλεν Χάραλσον (G/F) | 8. Τάιλερ Κροπ (Αργεντινή | PF) |
| 9. Κέιντεν Μπούζερ (G) | 9. Μαϊκόλ Πέρεζ (Ιταλία | PF) |
| 10. Τζόρνταν Σμιθ (SG) | 10. Καν Ονάτ (Τουρκία | SG) |