Η συνταγή μπορεί να είναι γνωστή και… φορεμένη, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι πάντα και επιτυχημένη. Εχοντας στο δυναμικό του λίγους έμπειρους παίκτες και έναν κορμό από νεαρά παιδιά, τα οποία αγωνίζονται χρόνια μαζί, το Μαρούσι κατάφερε να κερδίσει την παραμονή του στην Α2. Εργο που γίνεται ακόμα σπουδαιότερο αν μέσα σε όλα αυτά αναλογιστεί κανείς ότι αναφερόμαστε σε ένα μπάτζετ το οποίο είναι από τα χαμηλότερα της κατηγορίας, αν όχι το χαμηλότερο!
Η εμπειρία που διέθετε η ομάδα μπορεί να ήταν μικρή, αλλά όταν χρειάστηκε… εμφανίστηκε, κάτι που φάνηκε να είναι αποτελεσματικό αφού, η ομάδα κέρδισε τη σωτηρία της.
Ο Χρήστος Ντακούλιας ήταν ένας από τους κρίκους αυτής της αλυσίδας, ο οποίος διέθετε την γνώση και την εμπειρία, στοιχεία που φάνηκαν όχι μόνο καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς αλλά και στο τελευταίο, σπουδαίο παιχνίδι των play out στου Παπάγου, όπου η ηγετική του παρουσία εξεασφάλισε στο τέλος στο Μαρούσι την παραμονή στην κατηγορία!
Η χρονιά είχε πολλές διακυμάνσεις. Άλλες φορές με τα πάνω και άλλες με τα κάτω της. «Πραγματοποιήσαμε ένα πολύ καλό ξεκίνημα, κάποια στιγμή, τις πρώτες 7-8 αγωνιστικές, βρισκόμασταν στην τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Μετά τα Χριστούγεννα κάναμε μία μεγάλη “κοιλιά” έχοντας δύσκολα παιχνίδια με αρνητικά αποτελέσματα, ενώ κάποια από αυτά τα χάσαμε στον πόντο. Η ομάδα ήταν καινούργια με νέους παίκτες ηλικιακά, ενώ σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως δεν διέθεταν εμπειρία από την κατηγορία. Ήταν επομένως λογικό να μπούμε στα play out. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε κάτι διαφορετικό ώστε να πετύχουμε τον στόχο μας», ήταν το πρώτο σχόλιο του έμπειρου γκαρντ και συνεχίζει.
«Στο πρωτάθλημα της Α2 χρειάζεται να έχεις διάρκεια και εκτός των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό, πρέπει όλοι να παλεύουν μέχρι την τελευταία αγωνιστική ακόμα και αν ο στόχος σου είναι να σωθείς. Είμαστε μία νέα ομάδα με τέσσερις μεγάλους παίκτες και οχτώ μικρούς ηλικιακά, έχοντας εξαιρετικό κλίμα και στα θετικά και στα αρνητικά αποτελέσματα και ίσως αυτό να ήταν η συνταγή της επιτυχίας. Μπορεί να ακούγεται γραφικό αλλά είναι αλήθεια».
Το φινάλε του δευτέρου γύρου μόνο ευνοϊκό δεν ήταν για το Μαρούσι, η μάχη για την παραμονή κρατούσε, αλλά στα τελευταία παιχνίδια είχε να αντιμετωπίσει ομάδες όπως το Περιστέρι, ο Χολαργός και ο Ηρακλής. «Οταν μία ομάδα έχει να παίξει τρία συνεχόμενα παιχνίδια με τις τρεις πρώτες ομάδες του βαθμολογικού πίνακα, σίγουρα θα παλέψει αλλά βάση δυναμικότητας ίσως και τα χάσει. Αυτό σαφώς και σου ρίχνει την ψυχολογία, έπαιξε αρνητικό ρόλο για εμάς, όπως και για τις αντίπαλες ομάδες καθώς βλέποντας ότι έχουμε συνεχόμενα δύσκολα παιχνίδια θα μας πάρει από κάτω. Οπως όμως μπορεί να έπαιξε αρνητικό ρόλο συνάμα ήταν και θετικό γιατί όταν μια ομάδα κάνει συνεχόμενες ήττες είτε διαλύεται, είτε γίνεται πιο δυνατή από ότι ήταν. Κάτι που έγινε με εμάς».
Το πρωτάθλημα ολοκληρώνεται και το Μαρούσι θα κοντραριστεί για τη σωτηρία του απέναντι με μία ισοδύναμη ομάδα, τον Παπάγου. «Οταν είδαμε ότι θα έχουμε το πλεονέκτημα, θεωρητικά μας έδωσε μία “ανάσα” στο ότι έχουμε ένα μικρό αβαντάζ. Το γεγονός ότι εμείς είχαμε κερδίσει στου Παπάγου και εκείνος στο Μαρούσι αυτό και μόνο του έδειχνε ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες, καθώς οποιαδήποτε μπορούσε να κερδίσει. Το μοναδικό πλεονέκτημα ήταν λοιπόν ότι θα είχαμε τον κόσμο μας. Η σκέψη μου ήταν ότι είμαστε δύο ομάδες με ίδια δυναμική, όλα θα κρινόντουσαν στις λεπτομέρειες και ανάλογα το ποιος θα βρισκόταν στην καλύτερη μέρα».
Το πρωτάθλημα είχε μία μεγάλη δυναμική για τις ομάδες που πάλευαν για την παραμονή τους. «Οπως ξεκίνησε το πρωτάθλημα και μέχρι να τελειώσει ο πρώτος γύρος, πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να αποφύγουμε τα play out. Αλλά όπως εξελίχθηκε οι ομάδες που ήταν εκτός αυτών είχαν 3 με 4 νίκες περισσότερες από εμάς. Αν κοιτούσες την περυσινή Α2 έβλεπες ότι μια ομάδα για να αποφύγει τα play out χρειαζόταν 12 νίκες ενώ φέτος αυτός ο αριθμός δεν έφτανε, ήθελες 14-15».
Το Μαρούσι είναι από τις ομάδες που πορεύονται με το κράμα έμπειρων με νεαρών αθλητών. «Από τη μία είναι ωραίο να συνεργάζεσαι με μικρούς γιατί σου δίνεται η δυνατότητα να μάθεις κάποια πράγματα, γιατί οι γενιές όπως και να έχει είναι διαφορετικές και εγώ πλέον ανήκω στους μεγάλους», αναφέρει αρχικά για να σχολιάσει την παρουσία του στο τελευταίο ματς με τον Παπάγου. «Στο τελευταίο ματς έτυχε να είμαι εγώ αυτός που πήρε τα ηνία,, αλλά δύο από τους μικρούς μας ο Μιχαλούτσος και ο Ρεκουνιώτης, ειδικά ο πρώτος που είναι και πιο μικρός που βοήθησε πολύ».
Οι νίκες και οι ήττες σε μία χρονιά είναι αρκετές, αλλά λίγα παιχνίδια είναι αυτά που σου μένουν. «Το διπλό μέσα στον Αρκαδικό, ήταν σημαντικό, γιατί κάναμε το 2-0 και αν παίρναμε την πρώτη θέση στα play out θα είχαμε το πλεονέκτημα, για εκείνη τη χρονική στιγμή. Γιατί αργότερα όταν τα αποτελέσματα δεν πήγαν καλά και έπρεπε να μαζέψουμε νίκες, ήταν αυτή με την Καρδίτσα. Ηταν μία νίκη που δεν την υπολογίζαμε και έγινε και με πολύ εύκολο τρόπο». Αντίθετα η ήττα που πίκρανε περισσότερο ήταν αυτή με τη Δόξα.
«Το ματς στη Λευκάδα, ήμασταν στο τέταρτο δεκάλεπτο 18 πόντους πίσω, βρεθήκαμε να κερδίζουμε με πέντε και στο τέλος χάσαμε το παιχνίδι στον πόντο. Νομίζω αξίζαμε να κερδίσουμε».
Η σεζόν ολοκληρώθηκε και το πρόσημο μόνο θετικό μπορεί να είναι. «Η χρονιά είναι επιτυχημένη όσο και αν φαίνεται εύκολο, δεν ήταν, να σωθεί μια ομάδα στην Α2 με αυτό το ρόστερ. Μπορεί να λέμε “σωθήκαμε” αλλά αυτό που έχουμε πετύχει είναι μεγάλο. Ο στόχος ήταν να σωθούμε, αυτός επιτεύχθηκε και με το παραπάνω γιατί κάναμε στα play out το 2-0, δεν πήγε σε τρίτο παιχνίδι. Για μένα προσωπικά ήταν πολύ καλή χρονιά γιατί τελείωσε το πρωτάθλημα και έχω την υγεία μου, μια χρονιά χωρίς τραυματισμούς. Δεύτερον γνώρισα ανθρώπους που μου προσέφεραν και έμαθα πράγματα από αυτούς μέσα σε ένα καλό κλίμα και τρίτον γιατί η ομάδα μου έχει σωθεί.
Ηταν δύσκολο γιατί ήταν μια ομάδα με όλα τα παιδιά να είναι καινούργια για εμένα μόνο δύο παιδιά ήξερα γιατί είχαμε συνεργαστεί ξανά μαζί τους στην Αστυνομία. Ξεκάθαρα ήταν μία καλή χρονιά, όπως είναι μία γεμάτη σεζόν με χαρές και λύπες. Πετυχημένη σαφώς αφού η ομάδα σώθηκε. Το περασμένο καλοκαίρι η παραμονή μπορεί να ήταν αβέβαιη αλλά τώρα που μιλάω είναι γεγονός. Οπότε είμαι πραγματικά χαρούμενος».
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα ενός χρόνου ο Χρήστος Ντακούλιας επέστρεψε στην Α2. «Είναι πιο μπασκετική κατηγορία. Βλέπεις παίκτες από το υψηλότερο επίπεδο και όσο περνούν τα χρόνια γίνονται και περισσότεροι. Το επίπεδο είναι ανεβασμένο. Για μένα ήταν μία πρόκληση, η οποία δεν έχει να κάνει μπορεί να είναι και στο Α’ τοπικό. Δεν είμαι ένας παίκτης που θα σκεφτεί ότι βρίσκεται στην Α2. Μαρέσει να αγωνίζομαι σε ομάδες που έχουν στόχους και γενικά είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν οι προκλήσεις, να έχει η ομάδα κίνητρο».
Μία γεμάτη σεζόν και μία ακόμα πιο γεμάτη στατιστική. Πρώτος σκόρερ και πασέρ στην ομάδα του και, δεύτερος στα κλεψίματα αλλά και στα ποσοστά τριών πόντων. «Μετά τα μισά σταμάτησα να κοιτάζω τη στατιστικά, δεν μου άρεσε και τόσο. Είναι απλά νούμερα. Ναι μεν δείχνουν κάτι αλλά όπως μπορεί να δείχνουν πράγματα μπορεί και να μην δείχνουν και τίποτα. Μία κακή συνολικά στατιστική όλης της χρονιάς και μία εμφάνιση στο πιο κρίσιμο παιχνίδι, πιστεύω ότι έχει περισσότερη σημασία το δεύτερο.
Δεν ήρθα στην ομάδα και μου είπαν να είσαι πρώτος σκόρερ. Απλά όλο αυτό προκύπτει από τη θέλησή μου να βοηθήσω. Υπάρχουν ματς που έχω τελειώσει το παιχνίδι με… κόμμα, δεν έχω βάλει ούτε πόντο, αλλά έχω βοηθήσει σε άλλα σημεία. Αλλά οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Δεν έμπαινα μέσα για να σκοράρω αποκλειστικά, δεν με ενοχλεί να παίξω άμυνα και να μην μπω καθόλου. Οτι μου πει ο προπονητής μου. Ισως όλα αυτά προκύπτουν από αυτό, ότι και να μου πει θα το κάνω».
Μέσα σε μία πετυχημένη χρονιά ήρθε και η βράβευσή του από την παλιά του ομάδα, τον Ιωνικό Νικαίας, ο οποίος στη φιέστα του τίμησε τον παλιό αρχηγό της ομάδας.«Είναι πραγματικά τρομερό να επιβραβεύεσαι για κάτι που έχεις πετύχει με τους συμπαίκτες σου. Είναι ωραίο να μην σε ξεχνούν. Είμαι χαρούμενος που έπαιξα σε αυτήν την ομάδα και είμαι μέρος της ιστορίας της. Είναι τιμή μου και που με βράβευσαν αλλά και που ήμουν μέλος στον ιστορικό αυτό σύλλογο».