Λένε πως όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος, καταλήγεις εκεί από όπου ξεκίνησες. Εκείνος γεννήθηκε σε μία κωμόπολη, κάνοντας τα πρώτα του βήματα ως παιδί αλλά και ως αθλητής. Τα χρόνια πέρασαν, οι στιγμές που έζησε πολλές και σημαντικές, όμως πότε δεν ξέχασε την πόλη του, την ομάδα η οποία του έδωσε τις πρώτες του εικόνες.
Οταν τελικά ήρθε η κατάλληλη στιγμή, ο Βασίλης Μουλλάκης επέστρεψε στην Ελευθερούπολη αρχικά ως παίκτης και ως προπονητής στις Ακαδημίες. Ομως, το ρου της ιστορίας για τον ΓΣΕ αλλάζει όταν αποφασίζει μαζί με κάποιους συμπαραστάτες να αναλάβει διοικητικά την ομάδα και να την οδηγήσει στις πιο λαμπρές της ημέρες μέχρι σήμερα, γιατί τα όνειρα δεν έχουν… ταβάνι.
Η μπασκετική ιστορία ξεκινάει το 1987, όπως για κάθε παιδί εκείνης της γενιάς. «Ο πατέρας μου έπαιζε ποδόσφαιρο στον Ορφέα Ελευθερούπολης, έτσι ξεκίνησα και εγώ να παίζω μπάλα. Εκείνη τη χρονιά, το μπάσκετ ξεκίνησε να παίρνει τα.. πάνω του, τότε έπαιζα και στα δύο. Το μεσημέρι πήγαινα στην προπόνηση του ποδοσφαίρου γύρναγα και πήγαινα στην επόμενη του μπάσκετ. Κάποια στιγμή οι δύο προπονητές ζητούσαν να σταματήσω από κάποιο. Ο πατέρας μου συμφώνησε. Είχα επαφή και με το ποδόσφαιρο, αλλά εμένα μου άρεσε περισσότερο το μπάσκετ. Επίσης, ο πρώτος μου προπονητής ο Γιάννης Πασχαλίδης, ο νυν βουλευτής Καβάλας με τη ΝΔ, επέμενε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Το ρεύμα της εποχής τότε με την Εθνική ομάδα ήταν αυτό, έτσι και εγώ επέλεξα… Μπάσκετ».
Στην πορεία το μπάσκετ έγινε τρόπος ζωής, υπηρετώντας το από κάθε πόστο. «Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι μακριά από το γήπεδο. Σε οποιαδήποτε μορφή και αν είναι, όπως και αν ασχολούμουν, ως προπονητής, κάτι που κάνω εδώ και χρόνια, είτε ως παράγοντας, είτε ως παίκτης», ανέφερε αρχικά ο Βασίλης Μουλλάκης για να συνεχίσει. «Από μικρός με ότι καταπιανόμουν είχα πάθος. Εκανα πάρα πολλές ώρες προπόνηση. Εκτός της ομαδικής και μόνος μου, έπαιρνα τα κλειδιά από το γυμναστήριο και άνοιγα μόνος μου. Οταν ήμουν στα παιδικοεφηβικά σημείωνα πολλούς πόντους, από εκεί με είδαν στη Δράμα και τότε ξεκίνησε το ταξίδι…».
Ενα σημαντικό κεφάλαιο, αφού εκεί έζησε τις περισσότερες και σπουδαιότερες μπασκετικές του στιγμές. «Ημουν δέκα χρόνια στον ΚΑΟΔ. Οταν ήμουν στην ομάδα, βρισκόταν στην Β ΄εθνική και ήταν και η υψηλότερη κατηγορία στην οποία είχε αγωνιστεί. Είχαμε δύο ανόδους και με ομάδες που τότε δεν φάνταζαν τα φαβορί για να ανέβουν. Είχαμε εξαιρετικό κλίμα, έναν πολύ καλό προπονητή, τον Νίκο Γρηγοριάδη, η διοίκηση ήταν πολύ κοντά στην ομάδα, ο κόσμος επίσης. Εγώ είχα αναπτύξει πάρα πολύ καλές σχέσεις με αυτόν γιατί πάντα στον κόσμο αρέσουν οι παίκτες που τρέχουν και σκοράρουν. Φτάσαμε την ομάδα, τότε στα δύσκολα χρόνια 2000-01 να ανεβούμε στην Α1. Οταν ξεκίνησα στην Ελευθερούπολη δεν φανταζόμουν ότι θα ζήσω τέτοιες στιγμές. Ηταν σαν όνειρο».
Αρχικός στόχος κάθε αθλητή που αγωνίζεται στις «μικρές κατηγορίες» είναι να βρεθεί στην Α1. Εκείνος είναι από αυτούς που κατάφεραν να το πετύχουν και να ζήσει τα «μεγάλα σαλόνια» του ελληνικού μπάσκετ. «Πρέπει να έχεις υπομονή. Ολα να γίνονται βήμα-βήμα. Εφυγα από την Ελευθερούπολη 19 χρονών. Τώρα βλέπουμε τους γονείς, και θέλουν να τους πεις ότι το παιδί τους 10 χρονών, είναι παιδί-θαύμα. Με βοήθησε πολύ ο πατέρας μου που ήταν γνώστης του αθλητισμού αλλά και του μπάσκετ. Μου έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να πιάσεις κανέναν να του πεις ότι είσαι καλός, γιατί ο καλός φαίνεται. Θα αντέξει. Είχα πείσμα παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισα. Οταν πήγα στη Δράμα το μισό χρόνο, αγωνιζόμουν πολύ λίγο. Ομως είχα υπομονή, δούλευα πολύ».
Είναι από εκείνους που θεωρούν τον εαυτό του τυχερό καθώς οι καλές στιγμές «Υπερτερούν πολύ. Εχω να θυμάμαι περισσότερα καλά από το μπάσκετ από ότι κακά», ενώ μοναδικό μελανό σημείο, αφού που τον πλήγωσε πιο πολύ είναι όταν «ο ΚΑΟΔ έπεσε από την Α1».
Η στιγμή της αλλαγής για τον ΓΣΕ
Η επιστροφή στο μέρος που μεγάλωσε έρχεται και τότε ξεκινάει ένα νέο ταξίδι. «Οταν γύρισα το 2012 είπα ότι θέλω να αγωνιστώ με την ομάδα με την οποία ξεκίνησα. Δεν με ένοιαζε να πάρω τα ίδια όσα έπαιρνα στο παρελθόν. Οταν αγωνιζόμουν ενεργά, ανεβήκαμε πάλι στη Β΄εθνική. Τότε η ομάδα δεν είχε πολλές δυνατότητες, έλειπαν πολλά σε διοικητικό επίπεδο, αλλά και από το παικτικό. Πέσαμε απευθείας. Την επόμενη χρονιά επειδή δεν μου άρεσαν ορισμένα πράγματα, σταμάτησα. Η ομάδα έπεσε στο τοπικό. Τότε αποφασίσαμε να πάρουμε την ομάδα και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Με την εμπειρία που είχα εγώ, σχεδιάσαμε τι πρέπει να γίνει ώστε να έχουμε ένα σωστό αποτέλεσμα. Ηθελα να δώσω κάτι πίσω από αυτά που πήρα».
Το 2016 είναι μια χρονιά ορόσημο για τον ΓΣΕ καθώς θα φέρει ριζικές αλλαγές, οι οποίες οδήγησαν την ομάδα σε μεγάλες στιγμές. «Οταν μαζευτήκαμε, κάναμε ανοιχτή πρόσκληση σε όποιον ήθελε να μείνει από την παλιά διοίκηση. Εγώ μαζί με τον μεγάλο χορηγό το «Βίβλια Χώρα» αλλά και το «Αmfipolive» με τον Θανάση Φιλόσογλου. Από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε εξηγηθήκαμε από την αρχή, πως θα πορευτούμε. Οτι εγώ θα είμαι μπροστά λόγω εμπειρίας αλλά θα συμμετέχουν όλοι. Ενας ακόμα στόχος μας ήταν να φτιάξουμε τη νοοτροπία του κόσμου και με αυτό εννοώ ότι δεν θέλαμε με το πρώτο σφύριγμα να υπάρξουν ύβρις προς τον διαιτητή ή τον αντίπαλο. Με το πέρασμα των ετών κατά 99% αυτά έχουν κοπεί. Χρειάστηκε να μαλώσω. Οταν μπήκα μέσα στην ομάδα, δεν ήταν για να κάνω πολιτική, αλλά για να τσαλακωθώ. Θέλαμε να κάνουμε το σωστό, όπως το αντιλαμβανόμασταν ως αθλητές. Να μην υπάρχει καμία αδικία στον αθλητή ή την αντίπαλη ομάδα. Η λειτουργία της ομάδας από το 2016 έως σήμερα αγγίζει το άψογο. Η ομάδα μέχρι σήμερα είναι πληρωμένη, δεν χρωστάμε ούτε πέντε λεπτά. Αυτό για εμάς είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση παρά οι τρεις συνεχόμενη άνοδοι. Αυτές ήρθαν μέσα από αυτό το πλαίσιο».
Η λειτουργία της ομάδας άλλαξε, ήταν πιο οργανωτική, τα πάντα ξεκίνησαν να δουλεύουν σωστά. «Αυτό που είχαμε ως πρώτο μέλημα, είναι η ομάδα να πληρώνει τα πάντα. Οικονομική σταθερότητα. Μόλις αναλάβαμε και καλούσαμε και λέγαμε “Ελευθερούπολη” τους σηκώνονταν όρθια η τρίχα εξαιτίας του παρελθόντος. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή γνώριζαν εμένα και τους ανθρώπους που μας στήριζαν, αυτό σταμάτησε. Είμαστε πλέον από τις πιο φερέγγυες ομάδες στην Ελλάδα. Αυτό εδώ είναι δύσκολο να γίνει γιατί στην Αθήνα θα πάρεις παίκτες που είναι σπίτι τους. Εδω όποιος έρχεται θέλει σπίτι, φαγητό, θέρμανση. Τα έξοδα είναι περισσότερα από ότι σε μια ομάδα την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Επίσης είναι πιο δύσκολο να πείσεις έναν παίκτη να έρθει στην Ελευθερούπολη καθαρά για γεωγραφικούς λόγους. Ομως, χρόνο με τον χρόνο χτίζουμε ένα καλό όνομα που στο τέλος, όλοι θα θέλουν να έρθουν από πολλές απόψεις. Εχουμε όλα τα εχέγγυα να γίνει η ομάδα όπως πρέπει».
Το κεφάλαιο “γήπεδο” και ο κόσμος
Αναπόσπαστο κομμάτι σε αυτή την πορεία είναι το γήπεδο και επειδή στην Ελευθερούπολη δεν εφυσηχάζονται ακόμα και εκεί έρχονται αλλαγές. «Είναι ένα δικό μας γήπεδο με ψύξη και θέρμανση. Ο Δήμος μέχρι σήμερα έχει σταθεί πάρα πολύ στην ομάδα, αλλά τώρα που βρισκόμαστε στην Α2, χρειάζεται ακόμα περισσότερο. Είναι ένα κομμάτι που υποχρεωτικά πρέπει να είναι κοντά αν θέλουμε να κάνουμε κάτι καλό. Μάλιστα έχει ήδη δρομολογηθεί και έχει χρηματοδοτηθεί, να γίνει ενεργειακή αναβάθμιση και τώρα πραγματοποιήσουμε κάποιες κινήσεις ώστε το γήπεδο να μεγαλώσει. Το πλάνο κάνει λόγο για χωρητικότητα 1500 ατόμων για να μπορεί το γήπεδο να φιλοξενήσει και αγώνες Α1».
Οποιος βλέπει Α2, δεν μπορεί να μην προσέξει, το γεμάτο γήπεδο και πως ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτήν την ομάδα. «Εχουμε και ένα άλλο πλεονέκτημα. Είμαστε στο κέντρο μιας ακτίνας, με κοντινές πόλεις, την Καβάλα, τις Σέρρες, τη Δράμα και την Ξάνθη που δεν έχουν ομάδα που να βρίσκεται στην Α2. Η πιο μακρινή απόσταση είναι η μισή ώρα. Αρα όποιος θέλει να δει αγώνα, έχει την Ελευθερούπολη. Θέλω μεγαλύτερη συμμετοχή από τον κόσμο της Ελευθερούπολης. Εχουμε αρκετή δύναμη, πάθος, αλλά θέλω ακόμα περισσότερο κόσμο στο γήπεδο. Εχουμε πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε την ομάδα μας και όχι τις νίκες αυτής».
Καβάλα. Μία πόλη που απέχει μόλις 15 λεπτά από την Ελευθερούπολη. «Θεωρώ ότι και οι δύο ομάδες μπορεί να συνυπάρξουν. Το περίεργο είναι ότι από το 2016 δεν έχουμε διασταυρωθεί ποτέ. Εμείς ανεβαίναμε αυτοί έπεφταν. Εμείς ανεβαίναμε, ανέβαιναν και εκείνοι. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ ως αντίπαλοι. Μόνο στο Κύπελλο πέρυσι».
Η Α1, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος και η άρνηση να βγάλει τα αθλητικά
Στην αρχή της σεζόν ο Βασίλης Μουλλάκης, είχε δηλώσει πως «Η Ελευθερούπολη ήρθε να αγωνιστεί στην Α2 αλλά όχι για πολύ». Μία δήλωση που όπως καταλαβαίνουμε ότι ο ΓΣΕ δεν… φρενάρει τα όνειρά του. «Η Α1 δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά κάποια στιγμή θα το προσπαθήσουμε. Γι΄αυτό όμως θα χρειαστεί να υπάρξουν κάποιες προϋποθέσεις, όπως το να μας στηρίξει ο Δήμος και φυσικά να υπάρχει το γήπεδο. Φτάσαμε γρήγορα στην Α2 αλλά ως γνωστό στην κορυφή είναι εύκολο να φτάσεις αλλά είναι δύσκολο να διατηρηθείς. Πρέπει να φτιάξουμε χαρακτήρα, μία ομάδα που θα σέβονται όλοι. Γιατί και εμείς με τις συνεχόμενες ανόδους είναι δύσκολο να αξιολογήσουμε κάποιες καταστάσεις. Πρέπει να σταθεροποιηθούμε και να ζυγίσουμε τα πάντα. Αν μας παρουσιαστεί μία ευκαιρία δεν θα κάνουμε πίσω».
Αλλο ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον σύλλογο είναι ο προπονητής του, Κυριάκος Παπαδόπουλος, ένας άνθρωπος που η νέα διοίκηση εμπιστεύτηκε, ένας άνθρωπος που ο Βασίλης Μουλλάκης γνωρίζει πολύ καλά. «Μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο αλλά και το ίδιο σπίτι, τα τέσσερα πρώτα χρόνια στη Δράμα. Οταν η ομάδα ήταν στην Γ΄ενθική ήρθε ο Κυριάκος (σ.σ. Παπαδόπουλος). Δεν καταφέραμε να σωθούμε. Ομως ο Κυριάκος έμεινε και καταφέραμε να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα μέχρι σήμερα. Είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτής της πορείας. Είναι ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί δίπλα στον Μάρκοβιτς και τον Καλαφατάκη, του αρέσει αυτό που κάνει, δουλεύει πολύ και μπασκετικά βρισκόμαστε».
Είναι από εκείνους που αρνούνται να βγάλουν τα αθλητικά παπούτσια. Δεν θέλει να γράψει το τέλος, αφού όποτε η ομάδα τον χρειαστεί δίνει το «παρών». Οταν η ομάδα βρέθηκε στην Γ΄εθνική, λόγω έλλειψης παικτών μπήκα να παίξω στο εντός έδρας παιχνίδι με την Αγία Βαρβάρα, σημείωσα 26 πόντους και μετά πήγα στο νοσοκομείο. Τρεις μέρες ήμουν στην εντατική. Αλλά ευτυχώς ήταν μια αντίδραση του οργανισμού από τη μεγάλη αγωνιστική απραξία», δηλώνει χαρακτηριστικά και συνεχίσει. «Δεν έχω αποφασίσει ακόμα να βγάλω τα αθλητικά. Αν δεν υπήρχε και το περιστατικό με την υγεία μου μπορεί ακόμα να έπαιζα ενεργά. Πέρυσι όταν είχαμε τραυματισμούς βασικών παικτών σε τρία παιχνίδια μπήκα και βοήθησα (Νίκη Βόλου, Φάρσαλα, Αγρίνιο). Και φέτος το δελτίο μου είναι ενεργό. Αν χρειαστεί είμαι εδώ…».
«Ολα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στον αθλητισμό»
Γνωρίζει πολύ καλά, πως για έναν σύλλογο οι Ακαδημίες είναι το «Α και το Ω». «Οταν γύρισα στην Ελευθερούπολη πίσω είδα ένα τμήμα, τα παιδιά γεννημένα το 2000, το οποίο μου άρεσε πολύ. Πρόπερσι, αυτά τα παιδιά συμμετείχαν στο final 6 του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στην Κρήτη. Προπονητής ήμουν εγώ. Κάναμε δύο προσθήκες αυτές του Λογοθέτη και του Καραγιαννίδη και πήγαμε αήττητοι. Εκεί είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, αλλά σε όλα τα παιχνίδια ήμασταν μαχητικοί. Για την Ελευθερούπολη να συμμετάσχει στο Πανελλήνιο, ίσως να είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία ακόμα και από τις ανόδους του αντρικού. Δεν ξέρω αν θα ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Να κάνεις μία ομάδα που από τα Τρίκαλα έως τον Εβρο θα είναι πρώτη, αν εξαιρέσεις τη Θεσσαλονίκη που βγάζει μία ομάδα μόνη της». Φέτος οι πολλές υποχρεώσεις του αντρικού τμήματος τον αναγκάζουν να έχει μόνο ένα τμήμα, την Ακαδημία του 2009 εκεί όπου προπονεί και τον μικρό του γιο.
Η ενασχόληση του με τα παιδιά και τις Ακαδημίες τον έχουν κάνει να καταλάβει τα σωστά και τα λάθη που γίνονται σε αυτές τις ηλικίες. «Το μυστικό είναι η υπομονή. Οι προπονητές πρέπει να μοιράζουν τον χρόνο στους παίκτες. Οχι ο καλός να παίζει 40 λεπτά και ο άλλος καθόλου. Να μαθαίνουν τα βασικά του μπάσκετ και όχι συστήματα.
Σε έναν αγώνα τοπικό είχα βάλει 70 πόντους, όταν πήγα στην Δράμα, 19 χρονών και μου λέει ο προπονητής να παίξω πικ εν ρολ, δεν ήξερα τι είναι. Μέσα σε ένα χρόνο έπαιζα το καλύτερο πικ εν ρολ στην Ελλάδα. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν γνωρίζεις τα βασικά του αθλήματος καλά, τότε μπορείς να μάθεις και τα υπόλοιπα. Τι να το κάνω το σύστημα αν δεν μαθαίνουν τα παιδιά να σουτάρουν, το λέι απ, πως θα περνούν τον παίκτη. Δυστυχώς οι ακαδημίες έχουν εισπρακτικό χαρακτήρα παρά να μάθουν στα παιδιά μπάσκετ. Επίσης πρέπει να μάθουμε ότι δεν είναι όλα τα παιδιά για να παίξουν μπάσκετ, αλλά και αυτά που δεν είναι έχουν δικαίωμα στον αθλητισμό. Δεν μπορείς να μην τα βάζει να παίζεις για να κερδίσεις. Πρέπει να δίνεις σε όλα τη χαρά να παίζουν. Ο αθλητισμός είναι για όλους. Η μεγαλύτερη χαρά των παιδιών που συμμετείχαν στο Πανελλήνιο είναι ότι πήραν τη χαρά να παίξουν.
Η χαρά του προπονητή είναι αυτή, τους έκανες να αγαπήσουν το μπάσκετ. Πλέον τους βλέπεις στο γήπεδο».
Φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας, δεν γινόταν να ερωτηθεί για τη… γεύση τελικά που του έχει αφήσει η παρουσία του στα διοικητικά του συλλόγου. «Με ευχαριστεί ότι με πιάνει κόσμος στην Ελευθερούπολη και μου λέει ότι περιμένει πως και πως το Σάββατο για να δει τον αγώνα, γιατί μπάσκετ τέτοιοι επιπέδου δεν έχουν ξαναδεί. Επίσης όταν πηγαίνουμε στην Αθήνα και βλέπω 20 ανθρώπους που κατάγονται από την Ελευθερούπολη, να έρχονται στο γήπεδο. Η ομάδα γίνεται τρόπος ζωής και το γήπεδο προορισμός. Πλέον έχουμε δώσει ένα ερέθισμα στα παιδιά να στραφούν στο μπάσκετ. Να τους πάρουμε από τις οθόνες και να του φέρουμε στο γήπεδο. Κάποτε όσα τους έλεγα ακουγόταν τρέλα, κανένας δεν έπαιρνε στα σοβαρά αυτά που έλεγα. Τώρα πλέον του λέω ότι έρχονται και άλλα...».