Είναι από τις περιπτώσεις που η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Απ’ αυτές που σε αναγκάζουν να πεις ότι… «δεν πρέπει ποτέ ξανά να ξεγράψω αυτή την ομάδα». Ανεξαρτήτως συνθηκών. Όχι με την Μπαρτσελόνα των Ναβάρο, Γιασικεβίτσιους να παίζει αντίπαλο ο Παναθηναϊκός, αλλά με τους Λέικερς της δεκαετίας του ογδόντα, ή, τους Μπουλς των nineties. Με Μάτζικ, Τζαμπάρ, Γουόρθι, Σκοτ, ή Τζόρνταν, Πίπεν, Ρόντμαν και σία…
Όσοι, βέβαια, δεν έδιναν μεγάλη (ή, καθόλου) τύχη στον Παναθηναϊκό στις αναμετρήσεις με την Μπαρτσελόνα, δεν είχαν και πολύ άδικο. Βλέποντας το πράγμα ψυχρά μπασκετικά και παρά την απουσία του Μάικλ, οι κυπελλούχοι Ελλάδας έμοιαζαν να έχουν δεύτερο ρόλο. Παντελώς καινούργια ομάδα γαρ, με νέο προπονητή όχι και τόσο μπαρουτοκαπνισμένο στο υψηλότερο επίπεδο, έχοντας κάνει ουκ ολίγες αλλαγές στο ρόστερ της μεσούσης της περιόδου, απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε να καμαρώνει για το 22-2 στις δύο πρώτες φάσεις της ευρωλίγκας και να ποντάρει (εκτός των άλλων) στο πλεονέκτημα της έδρας.
Ωστόσο αυτός ο Παναθηναϊκός είναι φτιαγμένος για να ανατρέπει την λογική. Κάθε λογική! Γιατί μπορεί να έδειξε και στο πρώτο παιχνίδι ότι είχε τον τρόπο να κοντράρει τους Καταλανούς, ωστόσο δεν είναι μικρό πράγμα να ανακάμψεις ψυχολογικά μετά από τέτοια ήττα. Με τον τρόπο που ήρθε, δηλαδή. Στην παράταση και με τους διαιτητές να έχουν παίξει τον δικό τους ρόλο.
Το έχει ξανακάνει, βέβαια αυτό ο Παναθηναϊκός. Γι’ αυτό και από «πεντάστερος» έγινε «εξάστερος» πριν από δύο χρόνια. Ωστόσο προσωπικά είχα μία (μεγάλη) αμφιβολία, για το αν θα μπορούσε να επαναλάβει τον άθλο του, που δεν είχε τόσο να κάνει με την αξία των παικτών και του προπονητή μέσα στο παρκέ. Αλλά με το αν ο (οξύθυμος) Πεδουλάκης θα κατάφερνε να διαχειριστεί καλά αυτή την ήττα. Αν, δηλαδή θα κατάφερνε πρώτος με την συμπεριφορά του να πείσει τους παίκτες του ότι έπρεπε να ξεχάσουν τι έγινε δύο μέρες πριν στο πρώτο παιχνίδι.
Την απάντηση την πήρα το βράδυ της Πέμπτης. Και εγώ και όλοι όσοι πιθανώς είχαν τις ίδιες αμφιβολίες με μένα. Άριστα διαβασμένος και ψυχολογικά πανέτοιμος και πάλι ο Παναθηναϊκός, κόντραρε στα ίσια τους Καταλανούς, πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε και εκμεταλλεύτηκε τις συγκυρίες για να πάρει αυτό που ήθελε. Δηλαδή την χαμένη πρώτη βολή του Ναβάρο, το άστοχο σουτ του Σάρας και φυσικά την επιλογή του Πασκουάλ να στείλει πάνω στον Διαμαντίδη τον Τζαβάι και όχι το Σάντα, που προφανώς ακόμα και τώρα δεν μπορεί να το χωνέψει, ότι «χώρισε» με τον Μήτσο στην πιο κρίσιμη ώρα. Μια λεπτομέρεια, η οποία μπορεί να κρίνει πολλά, ενδεχομένως και τα πάντα!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Παναθηναϊκός δίνει το δικαίωμα στους φίλους του να πιστεύουν ότι μπορεί να γράψει ένα ακόμα έπος. Γιατί όχι; Με την πάροδο των χρόνων έχει γίνει πλέον τόσο βαριά η φανέλα αυτής της ομάδας, που όπως πάει το πράγμα ο Πάρης (ο φροντιστής) θα χρειάζεται την βοήθεια… κλαρκ για να την μεταφέρει. Και ότι και να γίνει την άλλη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ το σίγουρο είναι πως όταν στις 10 Μαΐου θα έρθουν οι περίφημοι Depeche Mode στην Αθήνα για να τραγουδήσουν στο Terravibe Park, οι φίλοι του τριφυλλιού θα μπορούν δικαιωματικά να αφιερώσουν στην ομάδα τους ένα από τα χιτ του συγκροτήματος. «Nothing’s impossible»!