Πάλεψε με το ‘’θηρίο’’, μα κατάφερε να βγει νικητής, στον πιο δύσκολο μέχρι τώρα αγώνα της ζωής του. Ο Γιώργος Βράγγας έζησε έναν απίστευτο εφιάλτη, αφού βρέθηκε αντιμέτωπος με την οξεία λευχαιμία. Η θέλησή του όμως, η δύναμη του, η συμπαράσταση κυρίως της οικογένειάς του, η αγάπη των φίλων του και όχι μόνο, τον έκαναν πανίσχυρο και πλέον βλέπει με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον.Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών, από την πρώτη στιγμή, στάθηκε στο πλευρό του Γιώργου Βράγγα.
Ο άτυχος καλαθοσφαιριστής, μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του ΠΣΑΚ (www.psak.gr), για την περιπέτεια που πέρασε.
Γιώργο πρώτα απ’ όλα, θέλουμε να μας πεις, πως είναι η κατάσταση της υγείας σου αυτή τη στιγμή;
«Αυτή τη στιγμή, είμαι σε φάση αποθεραπείας. Δεν κινδυνεύω από το μικρόβιο του καρκίνου. Είμαι 100% υγιής και έχω ίδιες πιθανότητες να νοσήσω, όπως όλοι οι άνθρωποι. Είμαι σε φάση αποθεραπείας, να ξεπεράσω τα άπειρα προβλήματα και τις παρενέργειες που μου δημιουργήθηκαν αναγκαστικά για να με σώσουν. Ήμουν ουσιαστικά 1 χρόνο παράλυτος, σηκώθηκα με καροτσάκι αλλά καλύτερα να μην μπω σε άλλες λεπτομέρειες. Είναι σαν να γυρνάς από τραυματισμό ή χειρουργείο. Για παράδειγμα, έχεις χτυπήσει στο πόδι και θες να δυναμώσει. Είναι καθαρά στο χέρι μου. Δεν είμαι περιορισμένος από πολλά πράγματα. Πλέον τρώω τα πάντα, κάνω τα πάντα αλλά με μέτρο και κάθε μέρα όλο και περισσότερο».
Έχεις αντιληφθεί, ότι με την περιπέτεια που πέρασες, έδωσες ένα μάθημα ζωής, όχι μόνο στους Ελληνές καλαθοσφαιριστές αλλά και σε όλο τον κόσμο;
«Η αλήθεια είναι, ότι τώρα αρχίζω να το καταλαβαίνω αυτό. Με στο Γολγοθά εκείνη τη στιγμή, ήμουν στον κόσμο μου, δεν καταλάβαινα τι γίνεται. Ναι μεν μιλούσα αλλά ήμουν στο δικό μου κόσμο. Τώρα μπαίνω στη ζωή ξανά και τα καταλαβαίνω όλα. Ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Τώρα τα σκέφτομαι όλα, βλέπω βιντεάκια, άρθρα και συγκινούμαι. Το μήνυμα αυτό το έχω καταλάβει επειδή πρώτα απ’ όλα, μου το λέτε εσείς οι ίδιοι».
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που έκανες, όταν άκουσες ότι πάσχεις από οξεία λευχαιμία;
«Όσο αφορά τις αρχικές, ήμουν… κάπως! Μετά όμως είχα πολύ καλή ψυχολογία και έλεγα Γιωργάρα αυτό έχουμε και θα το παλέψουμε. Ήμουν μέσα στη χαζομάρα. Αυτό με βοήθησε να ήμουν καλά. Απλά μετά έρχεται η ώρα που καταστρέφεσαι. Τα φάρμακα σου ρίχνουν την ψυχολογία, έχεις παρενέργειες, είναι σαν ναρκωτικά, πολύ ισχυρά».
Όλο αυτό το διάστημα που ήσουν στο νοσοκομείο, ποια ήταν η πιο γλυκιά κουβέντα που άκουσες και σε ενθάρρυνε;
«Είναι αρκετές. Βασικά αυτές που με έκαναν να κλάψω, είχαν να κάνουν με το μπάσκετ, τον αθλητισμό. Με έβλεπαν όλοι που είχα φθάσει 45 κιλά και δεν είχα μαλλιά και μου έλεγαν ότι θα παίξω ξανά. Οι φίλοι μου, αθλητές, προπονητές, εσείς, όλοι. Δεν το πίστευα όμως διότι με είχαν διαγραμμένο όχι μόνο από το μπάσκετ αλλά από τη ζωή. Μόλις ρώτησα τους γιατρούς αν θα παίξω ξανά, μου είπαν τώρα έζησες, οπότε, είναι πιο εύκολο να παίξεις ξανά».
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη φορά που χαμογέλασες μετά την περιπέτεια της υγείας σου;
«Εγώ γελάω πάρα πολύ και πλέον λέω τα πράγματα σκληρά και τα αντιμετωπίζω όλα με χιούμορ. Κάνω πλάκα ακόμη και με όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν και όλοι με κοιτούν περίεργα και λένε τι λέει αυτός».
Αυτή την περίοδο τι κάνεις;
«Αυτή τη στιγμή δεν έχω πολλά περιθώρια διότι δεν αντέχω και λόγω ζέστης. Κάθομαι σπίτι και αποφεύγω τα πολλά πράγματα. Σκέφτομαι όμως να βοηθήσω προπονητικά την ομάδα μου, τον Ερμή Λαγκαδά. Είμαι σε συζητήσεις. Πρώτα απ’ όλα όμως, θέλω να σταθώ στα πόδια μου. Υπάρχει και οικονομικό πρόβλημα, οπότε, πρέπει να κάνω μία δουλίτσα. Μακάρι αυτή η δουλειά, να έχει σχέση με το μπάσκετ που αγαπάω».
Τι είναι αυτό που σου έλειψε περισσότερο;
«Με μεγάλη διαφορά, αυτό που μου λείπει είναι το μπάσκετ και ότι έχει σχέση με αυτό, δηλαδή οι αγώνες, οι προπονήσεις, τα αποδυτήρια, τα παπούτσια, τα ρούχα, όλα».