Του Αργύρη Παγαρτάνη
Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν ακριβώς. Νομίζω το 1990. Αναπτυξιακό “Τουρνουά Χριστουγέννων” στη Γλυφάδα, με παιδιά γεννημένα το 1976 και 1977. Η φουρνιά του Κακιούζη, του Ρεντζιά, του Καράγκουτη, του Καλαϊτζή, του Γιαννούλη, του Παπανικολάου. “Ξεναγός” μου στα (άγνωστα τότε) παιδιά και τις ικανότητές τους ο Θανάσης Παπαδημητρίου. Μείναμε ως αργά, μετά τα ματς, άναψε η συζήτηση, έκλεισαν τα φώτα, βγήκαμε από το κλειστό. Βροχή με το τουλούμι. Πέτρος Καπαγέρωφ, Παπαδημητρίου, Ορέστης Αγγελίδης. Ο δρόμος μοιάζει με ποτάμι. Ο Καπαγέρωφ βγάζει τα παπούτσια του (!) για να μπει στο αυτοκίνητο, με παρακινεί να κάνω το ίδιο. Το νερό φτάνει ως τη γάμπα. “Αφού είσαι Πειραιώτης, θα σε πετάξω μέχρι κάτω”, μου λέει.
Μείναμε στο αυτοκίνητο με τις ώρες. Κουβέντα – μάθημα. “Το αναπτυξιακό είναι η δύναμή μας”, μου λέει. “Καταγράφουμε όποιο παιδί παίζει μπάσκετ από 12-13 ετών. Σπάνια μας ξεφεύγει κάποιο ταλέντο. Παρακολουθούμε την εξέλιξή τους με το μήνα. Δεκάδες άνθρωποι δουλεύουν για μας σε όλη την Ελλάδα ή συνεργάζονται μαζί μας. Μιλάμε, συγκρίνουμε, διαφωνούμε, τεστάρουμε. Προσπαθούμε να καλούμε παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα. Δίνουμε ευκαιρίες. Καμιά φορά αδικούμε κιόλας. Αλλά τα αγαπάμε τα παιδιά κι αυτό το καταλαβαίνουν. Τα μαθαίνουμε να αγαπούν την Ελλάδα και το μπάσκετ, μετά τον εαυτό τους και τα λεφτά. Δύσκολα θα βρεις παιδί εδώ με περίεργο χαρακτήρα. Τα απομονώνει από μόνο του το πρόγραμμα”.
Τον θυμήθηκα νομίζω δύο-τρία χρόνια αργότερα. Παρών στο τουρνουά ένας πανύψηλος 13χρονος, εκ βορείου Ελλάδος, η ατραξιόν του τουρνουά. Με τον “αέρα” του “έμπειρου” πια από τέτοιες καταστάσεις τον πλησίασα για συνέντευξη. “Θα μιλήσω με τον μάνατζέρ μου και θα σου πω”, η απάντηση. Εννοείται ότι δεν ξαναπροσπάθησα. Σημείωσα το όνομά του. Δεν τον είδα σε κανένα κλιμάκιο από τότε. Ούτε, φυσικά, κι έκανε την παραμικρή καριέρα.
Κάποια στιγμή το “Τουρνουά Χριστουγέννων” σταμάτησε. Δεν υπήρχαν πια λεφτά από το δήμο Γλυφάδας, που το διοργάνωνε παραδοσιακά. Η ομοσπονδία το πήρε πάνω της. “Όσο υπάρχει αναπτυξιακό και δουλεύει έτσι, η Ελλάδα θα είναι μέσα στις πρώτες δέκα χώρες του μπάσκετ παγκοσμίως”, μου είπε ο Καπαγέρωφ λίγους μήνες πριν κλείσει τα μάτια του, το 2002.
Τον Καπαγέρωφ φέρνω στο μυαλό κάθε φορά που κάνουμε μια μεγάλη διάκριση στις μικρές ηλικίες του μπάσκετ. Για να βγουν αυτές οι επιτυχίες δουλεύουν δεκάδες άνθρωποι σε ανύποπτο χρόνο και σε ανύποπτο… χώρο, σε χωριά που δεν έχουν κλειστό γήπεδο, σε τσιμέντα, σε σκουριασμένα στεφάνια. Καταγράφουν, επικοινωνούν. Έχουν μεράκι. Και τα παιδιά μεγαλώνουν μαζί, φτιάχνουν παρέα, ζυμώνονται, φεύγουν από το “εγώ” του μικρού σωματείου και πάνε στο “εμείς” της ομάδας, της εθνικής.
Διαβάζω από χθες το βράδυ δακρύβρεχτα σχόλια για το χρυσό της εθνικής του τύπου “ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ”! Δυστυχώς όχι! Αυτή ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ! Η Ελλάδα της δουλειάς, της σοβαρότητας, όπου η τεχνογνωσία θα αγκαλιάζει το μεράκι. Το μπάσκετ λειτουργεί, πολλά χρόνια τώρα, πέρα κι έξω από τους κανόνες της ελληνικής κοινωνίας, του αρπακολατζήδικου, του ωχαρδερφισμού, της ζούλας, της ρεμούλας και της λούφας. Γι’ αυτό κι έχει επιτυχίες. Διαχρονικές, απ’ αυτές που μετράνε, όχι προσωποπαγείς σποραδικές αναλαμπές…
Συγχαρητήρια σε όλους. Το “καλή συνέχεια” παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο. Ειναι σίγουρο.
Λίγα λόγια για τον Αργύρη Παγαρτάνη
Γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε έχοντας στον τοίχο του δωματίου του έναν μεγάλο παγκόσμιο χάρτη και μελετώντας τους ναυτικούς χάρτες που του έφερνε ο ναυτικός πατέρας του. Ασχολήθηκε με τις χώρες και τους λαούς, την ιστορία τους, τα εθνικά τους χαρακτηριστικά, τους γλωσσικούς ιδιωματισμούς τους, τον τρόπο ζωής τους, τον πληθυσμό κάθε χώρας και πολλά άλλα ιδιαίτερα στοιχεία…
Ξεκίνησε την δημοσιογραφική του πορεία στην εφημερίδα Φίλαθλος το 1990 κι έμεινε εκεί για 21 χρόνια. Παράλληλα συνεργάστηκε κατά καιρούς με πάνω από 20 διαφορετικά μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς (Φίλαθλος, RealNews, Σπορ και Σκορ, Match Money, SprintFM, ChampionsFM, Κανάλι 6 Κύπρου, Sportnet.gr, Contra.gr, Κανάλι 5, Star Channel), ενώ ασχολείται επαγγελματικά με προτάσεις και αναλύσεις για το στοίχημα από το 2000, ύστερα από παρότρυνση του “γκουρού” Γιώργου Παρασκευά, συνεργάτη τότε του Φίλαθλου.