Γεια σας,
Δεν σας κρύβω ότι περίμενα με ανυπομονησία το μεγάλο παιχνίδι της 21ης αγωνιστικής, ανάμεσα στο Ρέθυμνο και τους Ίκαρους Σερρών. Κι αυτό γιατί πίστευα ότι θα ήταν ένας αγώνας συναρπαστικός γεμάτος πάθος, ένταση και συγκινήσεις. Αλλά έκανα λάθος…
Έκανα λάθος γιατί είδα μόνο μία ομάδα στο γήπεδο, αυτή του Σ. Κουφού, η οποία και διέσυρε τον αντίπαλό της με 19 πόντους διαφορά, κάνοντας επίδειξη δυνάμεων σ’ ένα παιχνίδι που αν δεν είχε το χαρακτηρισμό του ντέρμπι των πρωτοπόρων θα είχε τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο.
Τελικά η άνετη επικράτηση ήρθε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν οι παίκτες του Ρεθύμνου κατάλαβαν ότι οι αντίπαλοί τους δεν είχαν το σθένος να υπερασπιστούν και να δικαιολογήσουν τη βαθμολογική τους θέση – εκτός αν βγουν κι αυτοί τώρα και μας πούνε ότι δεν είχαν στόχο την άνοδο, γιατί στο τέλος θα πιστέψω ότι φέτος έγινε πρωτάθλημα για τρεις ομάδες – και το λόγο για τον οποίο βρίσκονταν στον αγωνιστικό χώρο.
Αρχοντικός και απολαυστικός, λοιπόν ο Α.Γ.Ο.Ρ. σε όλη τη διάρκεια του αγώνα με παίκτες απόλυτα συγκεντρωμένους στο στόχο τους χτυπούσαν ανελέητα στα αδύνατα σημεία, είτε μέσα στη ρακέτα – που λόγω απουσίας του Φ. Συμεωνίδη ήταν άδεια – είτε από την περιφέρεια που είναι η δύναμή του. Πίεσε πάρα πολύ στην άμυνα τους περιφερειακούς των Ικάρων και κατέστρεψαν το μονοδιάστατο τρόπο ανάπτυξης που είχαν επιλέξει γι’ αυτό το παιχνίδι, προφανώς γιατί δεν είχαν αξιόπιστους ψηλούς και το ντέρμπι κατέληξε σε πρόωρη γιορτή ρακοκάζανου!!!
Οι Ίκαροι απογοήτευσαν τους πάντες με την εμφάνισή τους σε μια έδρα που αντίθετα με τις προβλέψεις μου δεν ήταν καυτή, παρότι είχε αρκετό κόσμο. Παρουσιάστηκαν στο γήπεδο χωρίς σοβαρή τακτική και δεν δικαιολόγησαν σε κανένα σημείο την ανταγωνιστικότητα που έδειχναν πριν το ντέρμπι στο πρωτάθλημα.
Σίγουρα δεν είναι η πραγματική εικόνα αυτή των Σερρών, μπορεί να έχουν επηρεαστεί από την απουσία ενός παίκτη κλειδί, αλλά δεν είδα και κάποια προσπάθεια αξιόλογη την ώρα του αγώνα.
Η επιλογή τους να πάνε το ματς σε τραβηγμένα περιφερειακά σουτ με όλους τους παίκτες, ψηλούς και κοντούς χωρίς να φθείρουν ή να κουράσουν έστω και λίγο τους αντιπάλους, απέτυχε. Προσθέστε και την αδυναμία να σταματήσουν τον οποιονδήποτε στην άμυνά τους… και το γλέντι άναψε.
Ελπίζω πάντως να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν να κυνηγάνε το… όνειρο, το Ρέθυμνο και το Λαύριο, διότι ποτέ δεν ξέρεις…
Το μόνο που μένει πλέον να δούμε, είναι το πώς θα αντιδράσει το Ρέθυμνο στα «εύκολα» εκτός έδρας παιχνίδια με αντιπάλους όμως που καίγονται για βαθμούς.
Και το λέω αυτό γιατί δείχνει να προβληματίζεται ιδιαίτερα παρότι ποιοτικά είναι ανώτερο σαν ομάδα.
Ευχαριστώ και τα ξαναλέμε σε μερικές μέρες
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ