Γεια σας φίλοι μου,
Πλούσια η 18η αγωνιστική της Α2 που έγινε το Σάββατο, με παιχνίδια που είχαν άγρια ομορφιά και πρόσφεραν μεγάλες συγκινήσεις στους φίλους του μπάσκετ που τα παρακολούθησαν. Παιχνίδια που σε άλλα χρειάστηκε και το έξτρα πεντάλεπτο της παράτασης για να αναδειχθεί ο νικητής, άλλα που κρίθηκαν κυριολεκτικά στο τελευταίο σουτ και άλλα που κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι και 5 λεπτά πριν από τη λήξη τους. Ένα από αυτά τα παιχνίδια θα προσεγγίσουμε σήμερα. Είναι το ντέρμπι δύο γειτονιών με μεγάλη παράδοση στο μπάσκετ, του Παγκρατίου και του Αμύντα.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»
Για τον Δ. Παπαδόπουλο ο λόγος τον προπονητή της ομάδας του Μετς που επέστρεψε για να ολοκληρώσει το έργο του. Ένα έργο που δεν το ξεκίνησε φέτος αλλά από την περυσινή χρονιά και τώρα, ένα χρόνο σχεδόν αργότερα του δίνεται πάλι η ευκαιρία να το τελειώσει. Μόνο που για μία ακόμα φορά τους πρωταγωνιστές δεν τους διάλεξε ο ίδιος. Κι αυτό γιατί το καλοκαίρι είδε τον εαυτό του εκτός ομάδος. Πηγαίνοντας για ολιγοήμερες διακοπές στο χωριό του τον Ιούλιο λίγο πριν την προετοιμασία, αφού λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε συμφωνήσει να συνεχίσει να κάθεται στον πάγκο του Παγκρατίου. Μια συνεργασία που είχε ξεκινήσει τον Απρίλιο του 2010, όταν και αντικατέστησε στο τιμόνι τον Β. Φραγκιά – είχε αποτύχει να οδηγήσει στην άνοδο την ιστορική ομάδα, καθώς είχε μείνει μακριά από τις πρώτες θέσεις .— και είχαν μείνει ευχαριστημένες και οι δύο πλευρές.
Μερικές φορές η δικαίωση έρχεται αργά, αλλά να είστε σίγουροι ότι πάντα έρχεται.
Κι αυτό συμβαίνει στον προπονητή του Παγκρατίου, καθώς είναι ένας άνθρωπος που θα παλέψει θα αγωνιστεί θα φωνάξει, θα βρίσει, αλλά πάντα ψάχνοντας να βρει τι είναι καλύτερο για την ομάδα. Αναλαμβάνοντας λοιπόν την ομάδα σε μία πολύ δύσκολη καμπή του πρωταθλήματος κατάφερε ν’ αντιστρέψει την εις βάρος της κατάσταση και να την κάνει να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.
Το Παγκράτι πήρε μία πολύτιμη νίκη, απέναντι σε ένα πολύ φορμαρισμένο αυτή τη περίοδο Αμύντα. Εκμεταλλεύτηκε με τέλειο τρόπο – επιτέλους – την έδρα του και έχοντας όλα τα κίνητρα που χρειάζεται για να κερδίσεις ένα ντέρμπι, πέρα από τακτικές κίνητρα όπως το πάθος, η θέληση, η καρδιά, η δύναμη, η επιθυμία μα το κυριότερο η περηφάνια τα κατάφερε.
Ο Αμύντας ήθελε να συνεχίσει το σερί καλών εμφανίσεων και η ομάδα του Α. Ζαβού το κατάφερνε για 30 λεπτά .Στο τέταρτο δεκάλεπτο άρχισε να λυγίζει μπροστά στη θέληση των παικτών του Παγκρατίου για νίκη.
Δείχνοντας και λίγο κορεσμένοι από την τεράστια επιτυχία της προηγούμενης αγωνιστικής απέναντι στις Σέρρες, έδειξε να ξέχασε ότι πρέπει να προσπαθείς για 40 λεπτά.
Δεν χάθηκε τίποτα, μια μάχη ήταν μόνο. Έχει αποδείξει ο Αμύντας ότι πατάει καλά στα πόδια του τον τελευταίο καιρό και μπορεί να συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο.
Απλά πρέπει να μην ξεχνάνε σε πόσο δύσκολη θέση βρισκόντουσαν μερικές αγωνιστικές πριν, αυτό από μόνο του φτάνει για κίνητρο…
Χρήστος Πετρόπουλος